Σπυριδωνία Κρανιώτη
Στον Χώρο Ελέγχου Τηλεοράσεων παρουσιάζεται ο μονόλογος «Πες της». Πρόκειται για μια παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Χρήστου Οικονόμου. Πρωταγωνιστεί η Νικολίτσα Ντρίζη, η οποία αποδεικνύει ακόμα μια φορά την υποκριτική της δεινότητα ενσαρκώνοντας μοναδικά μια κούριερ, η οποία στέκεται με μεγάλη κατανόηση και φροντίδα απέναντι σε ανθρώπους άγνωστους που συναντά. Η εξαιρετική ηθοποιός στη σκηνή δίπλα στα στοιβαγμένα δέματα της πραγματικά ζωντανεύει μαγικά όλους τους ανθρώπους που έχει συναντήσει ως κούριερ και καθηλώνει με την ερμηνεία της το κοινό. Είναι συγκινητική και ανθρώπινη ενώ κινείται με άνεση στον χώρο σαν να είναι πραγματικά ο χώρος της δουλειάς της.
Την παράσταση σκηνοθετεί ο ηθοποιός Αλέξης Βιδαλάκης ο οποίος καταθέτει μια ευρηματική σκηνοθεσία και όλα δείχνουν πως ο πολυτάλαντος καλλιτέχνης φαίνεται ότι τα επόμενα χρόνια θα μας απασχολήσει ευχάριστα και ως σκηνοθέτης.
Μέσα από την παράσταση φωτίζεται το πρόβλημα της ανθρώπινης μοναξιάς και της έλλειψης επικοινωνίας που μαστίζει τα μεγάλα αστικά κέντρα. Πόσο πόνο και πόση μοναξιά μπορεί να σηκώσει ο σύγχρονος άνθρωπος; Πολύ συχνά, η ηρωίδα κάθεται δίπλα τους και τους ακούει. Άλλες φορές είναι σαν να αφουγκράζεται την ίδια την πόλη. Κάθε δέντρο, κάθε λακκούβα, κάθε σπίτι, κάθε δρόμος, κάθε πόρτα που ανοίγει μοιάζει να κρύβει μια καινούργια ιστορία.
Η παράσταση παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00.
Η εξαιρετική ηθοποιός μίλησε στη Ζούγκλα και αποκάλυψε μεταξύ άλλων τι ονειρεύεται για την καλλιτεχνική της διαδρομή και τι είναι αυτό που την χαρακτηρίζει ως προσωπικότητα.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Πες της». Πόσο δύσκολο είναι να αφηγηθείτε ένα πολύπλευρο πορτρέτο της σύγχρονης Αθήνας;
Τη νουβέλα του Χρήστου Οικονόμου την αγάπησα από τις πρώτες σελίδες, κι όσο προχώραγε συνειδητοποιούσα ότι κάτι άλλο άρχιζε, ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην επικοινωνήσω τις ιστορίες της ηρωίδας του. Δυσκολίες φέρνει οποιαδήποτε καινούρια παράσταση, το στοίχημα είναι να παραμερίζονται κατά τη διαδικασία. Ήμουν τυχερή γιατί όλοι οι συνεργάτες φτιάξαμε πολύ γρήγορα ένα κοινό κόσμο, κι όποια εμπόδια στο σκηνική μεταφορά της σύγχρονης Αθήνας όπως μας την προσφέρει ο συγγραφέας ξεπεράστηκαν αβίαστα.
Έχετε κοινά στοιχεία με την ηρωίδα που υποδύεστε;
Μου αρέσει πολύ να παρατηρώ τους ανθρώπους, να πιάνω κουβέντα μαζί τους αν τύχει, νομίζω έχω ένα κανάλι ανοιχτό με την καθημερινότητα που με περιτριγυρίζει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πιάνει τις συχνότητες που πιάνει αυτό της ηρωίδας. Η ίδια στέκεται με μεγάλη κατανόηση και φροντίδα απέναντι σε ανθρώπους άγνωστους που συναντά, δεν παρασύρεται από την ταχύτητα που μας παρασύρει όλους η σύγχρονη εποχή, και αυτό το θαυμάζω πολύ σε αυτήν.
Φωτογραφία: Στάμος Σέμσης
Υπάρχει κάποια φράση του έργου ή του ρόλου σας που σας συγκινεί ιδιαίτερα;
Ναι υπάρχει μια συγκεκριμένη, αλλά δεν μπορώ να την αποκαλύψω.
Φωτογραφία: Αναστασία Γιαννάκη
Πού εστίασε η σκηνοθετική ματιά του Αλέξη Βιδαλάκη;
Κυρίαρχη μέριμνα του ήταν να ζωντανέψουν οι ιστορίες όσο πιο απλά και ανάλαφρα. Ο κώδικας του κινείται ανάμεσα στη λιτότητα και τη φαντασία με μεγάλη εγρήγορση και μεγάλη φροντίδα στο κείμενο του Χρήστου Οικονόμου.
Φωτογραφία: Αναστασία Γιαννάκη
Πόσο δύσκολο ή απελευθερωτικό είναι για εσάς να βρίσκεστε μόνη σας στη σκηνή;
Είναι και τα δύο μαζί ταυτόχρονα. Όσο μεγαλώνει η εμπιστοσύνη στη ροή και στον παλμό των ιστοριών, τόσο η απελευθέρωση κερδίζει έδαφος από τη δυσκολία.
Φωτογραφία: Στάμος Σέμσης
O πόνος και η μοναξιά θεωρείτε ότι είναι στοιχεία που αφορούν μόνο τον σύγχρονο άνθρωπο;
Νομίζω ότι οι άνθρωποι έχουν την τάση να θεωρούν την εποχή που ζουν χειρότερη από τις προηγούμενες. Ποτέ δεν έπαψε ο πόνος και η μοναξιά να συνοδεύουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Ίσως μετά το συλλογικό βίωμα της πανδημίας, να το συνειδητοποιήσαμε αυτό πιο έντονα. Θεωρώ ότι ο δρόμος που ανοίγουν ο πόνος, η μοναξιά, η σιωπή, είναι ο πιο ουσιαστικός που υπάρχει για μπορούμε να συναντιόμαστε αληθινά.
Ο χώρος των κούριερ κυριαρχείται συνήθως από άντρες. Πόσο διαφορετική είναι η εμπειρία της ηρωίδας σας μέσα σε αυτό το πλαίσιο;
Πολλές φορές γίνεται αποδέκτης σχολίων σχετικά με το ανδροκρατούμενο εργασιακό πλαίσιο που κινείται τα οποία αντιμετωπίζει με χιούμορ. Δεν εστιάζουμε στην παράσταση στο συγκεκριμένο γεγονός, δεν είναι κάτι που τη στιγματίζει. Νομίζω για την ίδια, είναι απελευθερωτικά αυτονόητο ότι κάνει τη συγκεκριμένη δουλειά. Μακάρι αυτή η αίσθηση του αυτονόητου να κατέκλυζε και την κοινωνία που ζούμε.
Στην Ελλάδα μετράμε κάθε μέρα νέα θύματα βιασμών και γυναικοκτονιών. Τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σήμερα;
Σημαίνει ότι ακόμα και σήμερα στην Ελλάδα του 2025 η γυναίκα κινείται με φόβο. Είναι πολύ προσβλητική και βάναυση η αίσθηση αυτού το φόβου. Σημαίνει ότι πρέπει καθημερινά να υπενθυμίζει το αυτονόητο, ότι προσπαθεί μόνιμα σε κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο, να ισορροπεί σε ένα τεντωμένο σχοινί που ενώνει την ευαισθησία με τη δύναμη, ότι μάχεται ακόμα γιατί δυστυχώς ο «πόλεμος» δεν έχει τελειώσει.
Ποιος ρόλος σας μέχρι τώρα ήταν η πιο σημαντική στιγμή για σας;
Οι ρόλοι και οι συνεργασίες που με κάνουν να συνειδητοποιώ εκ νέου γιατί αγαπώ αυτή τη δουλειά.
Τι ονειρεύεστε για τη θεατρική σας πορεία;
Ονειρεύομαι να έχει δρόμο μακρύ γεμάτο με συνοδοιπόρους που θα εμπνέουμε ο ένας τον άλλον.
Τι θα λέγατε ότι σας χαρακτηρίζει;
Το πρώτο που σκέφτομαι είναι η ηρεμία.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Προς το παρόν όχι. Επόμενη σκέψη για συνέχεια είναι να ταξιδέψει η παράσταση εκτός Αθηνών.
