Με μία τελετή, η οποία δεν είχε τίποτα το ενδιαφέρον πλην της αναμονής για το ποιοι θα είναι οι φετινοί νικητές των βραβείων Όσκαρ, κύλησε η 85η διοργάνωση του σημαντικότερου κινηματογραφικού θεσμού του πλανήτη. Ελάχιστο χιούμορ, κάποια επικοινωνιακά τρικ και πολλή νύστα είναι κατά την άποψή μου τα κύρια χαρακτηριστικά της χθεσινής βραδιάς.
Στα των βραβείων, το τρίτο Όσκαρ της καριέρας του απέσπασε ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις υποδυόμενος τον «Λίνκολν» στην ταινία που σκηνοθέτησε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ και γράφοντας την προσωπική του «χρυσή» σελίδα στην ιστορία των βραβείων Όσκαρ. Ο Ιρλανδός ηθοποιός είναι ο πρώτος που καταφέρνει στα 85 χρόνια της διοργάνωσης να κερδίσει τρία βραβεία στην κατηγορία του Α’ ανδρικού ρόλου, καθώς έχει βραβευτεί παράλληλα για το «Αριστερό μου πόδι» και για το «Θα χυθεί αίμα».
Το φαβορί, των τελευταίων ημερών, στην κατηγορία καλύτερης ταινίας ήταν το «Argo» του Μπεν Άφλεκ, που, αν και δεν ήταν υποψήφιος για το Όσκαρ σκηνοθεσίας, τελικά κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας. Η ανακοίνωση του συγκεκριμένου βραβείου αποτέλεσε ένα από τα happenings της βραδιάς, με τη Μισέλ Ομπάμα να ανοίγει τον φάκελο μέσα από τον Λευκό Οίκο σε ζωντανή σύνδεση, μέσω γιγαντοοθόνης, με το Dolby theatre.
Γεγονός είναι πως και φέτος η ακαδημία ακολούθησε την πολιτική του politically correct, καθώς τα Όσκαρ τα μοιράστηκαν, με εξαίρεση την ταινία «Μυθικά πλάσματα του Νότου» που δεν κέρδισε σε καμία κατηγορία, οι υπόλοιπες οκτώ ταινίες που διεκδικούσαν Όσκαρ καλύτερης ταινίας.
Η «Ζωή του Πι» του Ανγκ Λι κέρδισε 4, τα περισσότερα βραβεία από κάθε άλλη ταινία: σκηνοθεσίας, οπτικών εφέ, μουσικής (Μάικλ Ντάνα) και φωτογραφίας (Κλάουντιο Μιράντα).
Με τρία βραβεία ακολουθούν το «Argo», που εκτός από αυτό της καλύτερης ταινίας κέρδισε επίσης το βραβείο διασκευασμένου σεναρίου (Κρις Τέριο) και μοντάζ, αλλά και το μιούζικαλ «Οι άθλιοι» του Τομ Χούπερ που κέρδισαν το β’ γυναικείου ρόλου (Αν Χάθαγουεϊ), μακιγιάζ και ηχητικού μιξάζ.
Η ευρωπαϊκή ήπειρος είχε φέτος δύο μεγάλες στιγμές, καθώς δύο καλλιτέχνες από την Αυστρία, ο σκηνοθέτης Μίχαελ Χάνεκε και ο Κρίστοφ Βαλτς, σήκωσαν από ένα αγαλματίδιο ο καθένας για διαφορετικές ταινίες. Ο πρώτος το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας για την «Αγάπη» και ο δεύτερος το Όσκαρ του β’ ανδρικού ρόλου για το «Django ο τιμωρός» του Κουέντιν Ταραντίνο.
Ο Κουέντιν Ταραντίνο, μετά το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου που είχε κερδίσει για το «Pulp fiction», ξαναπήρε τον θείο Όσκαρ στα χέρια του στην ίδια κατηγορία, για το «Django ο τιμωρός».
Βραβείο δόθηκε και στο «Zero dark thirty» της Κάθριν Μπίγκελοου που μοιράστηκε το ηχητικού μοντάζ με το «Skyfall. Το «Skyfall» απέσπασε το Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού, μια κατηγορία στην οποία ήταν ούτως ή άλλως φαβορί.
Ο «Οδηγός αισιοδοξίας» του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ, αν και ήταν υποψήφιο σε 8 κατηγορίες, κέρδισε μόνον του Α’ γυναικείου ρόλου με την 22 χρονη Τζένιφερ Λόρενς.
Μία από τις λίγες δυνατές στιγμές της βραδιάς ήταν όταν η Σίρλεϊ Μπάσεϊ ανέβηκε στη σκηνή και τραγούδησε το θρυλικό «Goldfinger», σε ένα tribute για τα 50 χρόνια ζωής του Τζέιμς Μποντ στη μεγάλη οθόνη, χωρίς όμως να «ηλεκτρίσει» την αίθουσα. Κάτι που έκανε με επιτυχία η Μπάρμπαρα Στράισαντ, η οποία τραγούδησε ζωντανά το «The way we were».
Έτσι, χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο, που να σε κάνει να τη θυμάσαι με ενδιαφέρον, η 85η τελετή των Όσκαρ πέρασε στην ιστορία. Είμαι πεπεισμένος πλέον πως η ακαδημία θα αργήσει να βρει άξιο αντικαταστάτη του Billy Crystal, ικανό να δίνει «ρυθμό» στην αίθουσα με το χιούμορ και τις ετοιμόλογες αντιδράσεις του. Μέχρι να γίνει κάτι τέτοιο, θα βασίζεται σε επικοινωνιακά τρικ τύπου Μισέλ Ομπάμα και όλοι εμείς που καθόμαστε να την παρακολουθήσουμε θα νυστάζουμε μέχρι θανάτου, προκειμένου να ακούσουμε σε ποιων τα χέρια θα καταλήξουν τα επίχρυσα αγαλματίδια.
