Τα άτομα με δυσφορία φύλου συνήθως δεν λαμβάνουν την κοινωνική υποστήριξη που χρειάζεται, σύμφωνα με μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Journal of Sexual Medicine.

Επίσης είναι πιο ευάλωτα σε ψυχιατρικές διαταραχές σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό όπως ανέδειξαν τα πορίσματα της έρευνας.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Η δυσφορία φύλου αναφέρεται σε μια ενοχλητική για το άτομο ασυμφωνία μεταξύ της ταυτότητας του φύλου του και του φύλου που του δόθηκε κατά την γέννηση. Για παράδειγμα, ένα άτομο που γεννήθηκε και μεγάλωσε ως αρσενικό μπορεί στην πραγματικότητα να νιώθει περισσότερο θηλυκό και να προτιμά δραστηριότητες και ρούχα που συσχετίζονται περισσότερο με το γυναικείο φύλο. Όταν αυτή η ασυμφωνία προκαλεί δυσφορία και αισθήματα απογοήτευσης, εκνευρισμού, άγχους ή κατάθλιψης το άτομο μπορεί να διαγνωστεί με δυσφορία φύλου. Πολλά τρανς άτομα αποζητούν ιατρική βοήθεια για τον επαναπροσδιορισμό του φύλου τους, με σκοπό τη μετάβαση από το ένα φύλο στο άλλο.

Τα τρανς άτομα συχνά στιγματίζονται κοινωνικά, πέφτουν θύματα τρανσφοβίας και διακρίσεων στην καθημερινή τους ζωή. Αυτή η πίεση μπορεί να έχει πολύ άσχημη επίδραση στην σωματική και ψυχική ευεξία των ατόμων και η κοινωνική υποστήριξη είναι πάρα πολύ σημαντική για την βοήθειά τους να αντιμετωπίσουν αυτές τις δυσκολίες.

Σε αυτή τη μελέτη, οι επιστήμονες εξερεύνησαν την κοινωνική υποστήριξη σε μια ομάδα 50 τρανς ατόμων που αναζητούσαν επαναπροσδιορισμό φύλου σε μια κλινική στην Τουρκία. Μια ακόμα  ομάδα 50 ατόμων, αντιστοιχισμένη ηλικιακά και κατά φύλο, συγκεντρώθηκε για να χρησιμεύσει ως ομάδα ελέγχου. Η μέση ηλικία και στις δυο ομάδες ήταν τα 27 έτη και το 36% των συμμετεχόντων προσδιορίζονταν ως θηλυκά.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Οι αναλυτές εξέτασαν κάθε συμμετέχοντα ξεχωριστά, ελέγχοντας το ψυχιατρικό ιστορικό του. Οι συμμετέχοντες παρείχαν επίσης κοινωνικές και δημογραφικές πληροφορίες και συμπλήρωσαν το ερωτηματολόγιο αξιολόγησης Multidimensional Scale of Perceived Social Support (MSPSS), το οποίο αξιολογεί την υποστήριξη από την οικογένεια, τους φίλους και τους συντρόφους.

Στην ομάδα των τρανς ατόμων, οι συμμετέχοντες μοιράστηκαν την δυσφορία φύλου με τους συγγενείς σε διάφορους βαθμούς: Όλοι την είχαν αναφέρει σε τουλάχιστον ένα συγγενικό τους πρόσωπο. Σχεδόν το ¼ είχε συζητήσει τα αισθήματά του με τους γονείς και τα αδέρφια ∙ παρόλα αυτά το 6% είχε ανοιχτεί μόνο στη μητέρα και τα αδέρφια τους. Λίγο πάνω από το 75% είχαν μοιραστεί την ταυτότητά τους με φίλους.

Οι ψυχιατρικές διαταραχές ήταν πιο συχνές μεταξύ των τρανς ασθενών. Με βάση τα αποτελέσματα των συνεντεύξεων, σχεδόν το 84% πληροί τα κριτήρια για μια τουλάχιστον χρόνια διαταραχή σε σύγκριση με το 18% στην ομάδα ελέγχου. Η μείζων καταθλιπτική διαταραχή ήταν η πιο κοινή διαταραχή, επηρεάζοντας το 78% των τρανς ατόμων και το 16% της ομάδας ελέγχου.

Περίπου το 18% των τρανς έπασχε από τουλάχιστον μια ψυχιατρική διαταραχή κατά την συνέντευξη. Στην ομάδα ελέγχου μόλις το 4% έπασχε από τρέχουσα ψυχική διαταραχή. Η μείζων καταθλιπτική διαταραχή ήταν ενεργή στο 18% των τρανς και στο 2% της ομάδας ελέγχου κατά τον χρόνο της μελέτης. Κανένας από τους τρανς συμμετέχοντες δεν έπασχε από αγχώδη διαταραχή κατά τον χρόνο της μελέτης σε αντίθεση με το 25 της ομάδας ελέγχου.

Οι απόπειρες αυτοκτονίας ήταν επίσης υψηλότερες στην τρανς ομάδα, με το 32% να έχει επιχειρήσει να αφαιρέσει την ζωή του σε σύγκριση με το 2% της ομάδας ελέγχου.

Στο ερωτηματολόγιο MSPSS, οι συνολικές επιδόσεις ήταν χαμηλότερες στην τρανς ομάδα, ιδιαίτερα στην υποκατηγορία «οικογένεια», κάτι που δείχνει χαμηλότερη υποστήριξη από τον οικογενειακό περίγυρο. Δεν διαπιστώθηκαν διαφορές  μεταξύ των δυο ομάδων στην υποστήριξη από τους φίλους και τους συντρόφους.

Συνολικά η συγγραφική ομάδα καταλήγει ότι η έλλειψη υποστήριξης στα τρανς άτομα αποτελεί ζωτικό πρόβλημα δημόσιας υγείας:

«Τα παρόντα ευρήματα επιβεβαιώνουν τις ελλείψεις στην υποστήριξη των ατόμων με δυσφορία φύλου, μια υποστήριξη που μπορεί να δράσει προστατευτικά για τα άτομα αυτά ενάντια στον στιγματισμό και τις διακρίσεις».

Οι γιατροί που συνεργάζονται με την τρανς κοινότητα οφείλουν να υποστηρίζουν τους ασθενείς τους και να τους βοηθούν να βρουν και να αναπτύξουν δίκτυα υποστήριξης.

Ανδρολογικό Ινστιτούτο Αθηνών | Δρ. Κωνσταντινίδης

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης