Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Ανάστατοι είναι οι «Ελληναράδες» από την Τετάρτη το βράδυ,
όταν -κατά τη ζωντανή μετάδοση τού αγώνα
ανάμεσα στην Μπασακσεχίρ και στον Ολυμπιακό-
διαπιστώθηκε ότι οι οπαδοί τής τουρκικής ομάδας είχαν αναρτήσει πανό
με το ιστορικώς σημειολογικό έτος «1453».
Ο «Ελληναράς» έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά γνωρίσματα,
τα οποία φροντίζει να επιδεικνύει στην καθημερινότητά του·
εκτός από ψεύτης, υποκριτής, μαζοχιστής και αντιπρόσωπος
(όπως έλεγε η περιβόητη παρατραγουδιάρικη ατάκα),
είναι απαίδευτος, αμόρφωτος, ακαλλιέργητος, άξεστος, αγροίκος,
εγωπαθής, φαντασμένος, συμφεροντολόγος, γλοιώδης, δουλικός,
άσχετος, αμαθής-ημιμαθής, μονομερής, αποσπασματικός και ανιστόρητος.
Ως ανιστόρητος που είναι
(ως άτομο, δηλαδή, που είτε δεν γνωρίζει Ιστορία,
είτε εμμένει να την εξηγεί κατά το -έμπλεο εθνικιστικών κορώνων- δοκούν του),
έχει μία αντίληψη περί τής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας,
η οποία παρ’ ότι είναι -έστω εν’ μέρει- ορθή,
εν’ τέλει τον εκθέτει ανεπανόρθωτα.
Χάριν συντομίας,
ας παρακάμψουμε τον τρόπο με τον οποίο
η Βυζαντινή Αυτοκρατορία έφτασε να είναι αχανής
κατά τούς αιώνες τής μεγάλης της αίγλης·
τηλεγραφικώς, μόνον, να επισημάνω,
ότι μέσες-άκρες ήταν ο ίδιος τρόπος
που μετήλθαν για να αλώσουν την Πόλη οι Οθωμανοί
(η λατινική λέξη «Imperium» που σημαίνει «Αυτοκρατορία»,
δίνει εύγλωττες απαντήσεις για το θέμα).
Ο «Ελληναράς», λοιπόν,
έχει μερικώς δίκιο να συγχέει το Βυζάντιο με την Ελλάδα,
καθώς το κεντρικής σημασίας στοιχείο ήταν η Γλώσσα
(και δευτερευόντως η Θρησκεία).
Η Γλώσσα είναι η Θεμέλια Λίθος τού Έθνους.
Αυτή είναι που ορίζει εκ’ γενετής ένα έθνος
και συμπορεύεται μαζί του εφ’ όρου ζωής του.
Ποια σχέση έχει ο «Ελληναράς» με την Ελληνική Γλώσσα;
Αυτός που κορυβαντιεί ότι κόπτεται υπέρ των Εθνικών Ιδανικών,
τι είδους σχέση έχει με τη Γλώσσα;
Κάκιστη.
Ο «Ελληναράς» βιάζει καθημερινώς και εξακολουθητικώς
το «Υπ’ Αριθμόν Ένα» Εθνικό Ιδανικό.
Είναι ασύντακτος, είναι ανορθόγραφος,
και όταν τού επισημανθούν αυτές οι ανεπάρκειές του,
αυτομάτως γίνεται κλάψας ή χυδαίος (ή, και τα δύο μαζί).
Όταν δει πανό που γράφει «1453», ο «Ελληναράς» εξαγριώνεται.
Όταν όμως ο ίδιος κάνει δέκα ορθογραφικά λάθη σε πέντε λέξεις
και τολμήσεις να τού το επισημάνεις,
αρχίζει τούς σεσημασμένους κλαυθηρμούς του
και την κλασική μεταφορά ενοχών:
«Έλα, ρε “Μπαμπινιώτη”, μάς το παίζεις έξυπνος;
Στα “social media” γράφουμε πρόχειρα
και δεν κάνουμε επίδειξη γνώσεων…», σού λέει με τουπέ και με δήθεν ταπεινότητα,
και συνεχίζει απρόσκοπτα να διασπέρνει την ανοησία του στον Χωρο-Χρόνο
(προσωπικώς,
έχω πάψει -με ελάχιστες εξαιρέσεις- εδώ και πολλά χρόνια να διορθώνω ανθρώπους,
διότι θεωρώ ότι στην «Εποχή τού Διαδικτύου»
ο καθένας είναι υπεύθυνος για την παιδεία που λαμβάνει και διαθέτει).
*** Η «Άλωση τής Πόλης» είναι προσεγγίσιμη -ως γεγονός- με δύο τρόπους.
Από τη μία, έχουμε το Εθνικό Αντανακλαστικό και Θυμικό,
που ορίζει ότι η απώλεια τής Κωνσταντινούπολης
ήταν και είναι βαθύ πλήγμα για τον Ελληνισμό.
Από την άλλη, υπάρχει κι η κατ’ εμέ πιο ώριμη και διαχρονική αντίληψη,
η οποία διέπεται από τη στωϊκότητα που διδάσκει ο Ιστορικός Ρεαλισμός
και συμπυκνώνεται στη ρήση τού Ηράκλειτου: «Τα Πάντα Ρει».
Μέσα από χιλιετίες γεωπολιτικών ζυμώσεων και στρατιωτικών δράσεων,
έφτασε η Ελλάδα να συνδέεται με το Βυζάντιο.
Η Συμπαντικότητα, η Τυχαιότητα τού Σύμπαντος, εδημιούργησε αυτήν τη συνθήκη,
αλλά ο τελματωμένος εγκέφαλος τού «Ελληναρά»
αδυνατεί να συλλάβει άπασες τις παραμέτρους
και στέκεται μόνο σε αυτήν που τού κολακεύει το «εγώ»:
Στην Ιδιοκτησία.
Διόλου τυχαίος ο λαϊ(κιστι)κής προέλευσης στίχος
«Σώπασε, κυρά-Δέσποινα, και μην πολυδακρύζεις.
Πάλι, με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ’ναι…»,
ο οποίος εμπλέκει στο «Παιχνίδι τής Ελληνικής Ιδιοκτησίας»
την εβραϊκής καταγωγής Παναγία,
βάζοντας στο κόλπο και τη Θρησκεία.
Ένας αχταρμάς δημιουργημένος για κουτόφραγκους,
ένας πολτός προορισμένος για εγκεφάλους με ευστροφία πολτού.
*** Βεβαίως, κατόπιν τούτων, ουδόλως προκαλεί έκπληξη το γεγονός,
ότι ο πάντοτε συνεπής σε ιδεολογικά παραληρήματα «Ελληναράς»,
προκαλεί ΚΑΙ με την καθημερινότητά του καταστροφικά αποτελέσματα
για την Ελληνική Κοινωνία.
Σε πολιτικό επίπεδο,
ο «Ελληναράς» είναι η προσωποποίηση τού όρου «Εθνικιστικό Καρναβάλι».
Εδώ πλέον η Περικεφαλαία απομακρύνεται από τον προορισμό της
και από τον νυν μουσειακό χαρακτήρα της,
και μετατρέπεται σε σαφή δήλωση τού δείκτη νοημοσύνης.
Για να προσεγγίσω αυτό το θλιβερό θέ(α)μα με χιουμοριστικό και δηκτικό τρόπο,
θα πω το εξής..:
Η Περικεφαλαία είναι η μοναδική πράξη ευθύνης τού Βλάκα.
Φορώντας ο Βλάκας την περικεφαλαία,
προστατεύει την κοινωνία από την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη
που θα μπορούσε να προκύψει από διαρροή τής τοξικής φαιάς ουσίας του.
Στην περίπτωση τού «Ελληναρά»,
η Περικεφαλαία είναι… η Καπότα τού Εγκεφάλου.
*** Αξιοσημείωτη είναι και η κοινωνική δράση τού «Ελληναρά»,
ο οποίος αρέσκεται να προξενεί στην πατρίδα του
αυτά που θεωρεί ότι δεν δικαιούνται να τής προξενούν οι εχθροί της.
Η ιδιοκτησιακή και τσιφλικάδικη νοοτροπία του,
είναι βαθιά ριζωμένη ακόμη και στις πιο απλές ενέργειές του·
για να βάλω το μαχαίρι βαθιά στο κόκκαλο, θα πω συμπυκνωτικώς,
ότι ο «Ελληναράς» ουδέποτε εμπόρεσε να αποτινάξει την ψυχασθενική κουλτούρα
που επεκρατούσε προ πολλών δεκαετιών
σε κλειστές πατριαρχικές κοινωνίες τής Ελληνικής Επαρχίας,
όπου αιμομείκτες πατεράδες
ανελάμβαναν το σπάσιμο τής παρθενίας των θυγατέρων τους
(ώστε να μην προσποριζόταν ο εκάστοτε γαμπρός
τη… μαγκιά τού ξεπαρθενιάσματος).
Φυσικά,
αυτά τα ανδρείκελα συνέχιζαν εις το διηνεκές
την περαιτέρω σεξουαλική μύηση των άμοιρων κοριτσιών,
υπό την σκέπη τής ντόπιας ομερτά.
*** Κλείνω ετούτο το πόνημα με τη σημαντικότερη πτυχή τού ζητήματος:
Πόση ζημιά έχουν προκαλέσει στην Ελλάδα -και εν’ γένει στον Ελληνισμό- οι «Τουρκαλάδες»,
και πόση ζημιά αντιστοίχως έχουν προκαλέσει οι «Ελληναράδες»;
Για να μην μπούμε σε ανερμάτιστες συζητήσεις,
θα μιλήσουμε για τις τελευταίες δεκαετίες
και για τα αντιπροσωπευτικότερα γεγονότα.
Οι «Τουρκαλάδες», λοιπόν, βαρύνονται με την εισβολή στην Κύπρο·
οποία σύμπτωσις,
το μαρτυρικό νησί παραδόθηκε στην τραγική μοίρα του
από τούς χουντικούς πατριδοκάπηλους «Ελληναράδες»,
που για μία ακόμη φορά πιστοποίησαν το δωσιλογικό «DN.A.» τους.
Ναι μεν «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια»,
αλλά άμα λάχει (ξε)πουλάμε (και) την Κύπρο,
και δίνουμε κομμάτι της στους «απέναντι».
Βεβαίως,
το πιο επικίνδυνο είδος «Ελληναρά»
είναι αυτό(ς) που έχει δημοκρατικό προσωπείο
(ακριβώς επειδή θρέφει με έκνομους τρόπους τις δύο εμμονές του,
τον Μικροαστισμό και τον Νεοπλουτισμό,
στηριζόμενος στη Δημοκρατική Πιστοποίηση).
Σαράντα χρόνια μεταπολιτευτικής ρεμούλας από τον «Ελληναρά»,
οδήγησαν σε πλήρη έκπτωση Αξιών, σε αποδόμηση τού Κοινωνικού Ιστού,
σε χιλιάδες αυτοκτονίες και σε Εθνική Δυστυχία.
Οι απατεώνες πολιτικοί κάναν’ πάρτι υπό τις ευλογίες και τις επευφημίες τού «Ελληναρά»,
σαπιόσαρκοι (αντι)συνταγματολόγοι επινοούσαν νόμους-εκτρώματα
προκειμένου να καλύπτουν τις απατεωνιές και τα εγκλήματά τους·
αντανακλαστικά, έβγαινε ωφελημένος κι ο «Ελληναράς»,
διότι ήταν και είναι ίδιο λαμόγιο με τούς «εκλεκτούς» του
(απλά, παίρνει μικρότερο κομμάτι από την «πίτα»).
*** Και επειδή το έναυσμα τού σημερινού άρθρου
προήλθε από το ματς Μπασακσεχίρ-Ολυμπιακός,
καθίσταται αναπόφευκτη άλλη μία σύγκριση με τούς… οχτρούς.
Από τη σεζόν 1996-97,
επί είκοσι χρόνια το Ελληνικό Ποδόσφαιρο ταλανίζεται
από μία ομάδα που βιάζει το Ευ Αγωνίζεσθαι, την Άμιλλα, τον Σεβασμό,
στήνει τη «“Ζούγκλα” τής Ριζούπολης», στήνει τα σημαιάκια τού κόρνερ,
χρησιμοποιεί κάθε θεμιτή και αθέμιτη μέθοδο
για να εξουθενώσει τούς άλλους ελληνικούς συλλόγους.
Μία ομάδα που ανέχεται να αναρτούν οι οπαδοί της πανό
όπου «εύχονται» στον κορυφαίο αθλητή Δημήτρη Διαμαντίδη να πάθει καρκίνο
και που επιχαίρουν για τη δολοφονία τού Φιλόπουλου,
για την οποία καταδικάστηκαν ομοϊδεάτες τους·
μία ομάδα που εξωθεί σε επιδρομικές και παρακρατικές μεθόδους
για να επιτυγχάνει τον εκάστοτε σκοπό της
και για να διαχέει τον τρόμο
προς όποιους τολμούν να πηγαίνουν κόντρα στα μονοφαγικά της ένστικτα.
Αυτή η ομάδα που επί 20 χρόνια μετέτρεψε τη Σαπίλα και την Τοξικότητα
σε καθημερινά κεράσματά της προς την Ελληνική Κοινωνία
και οδήγησε εκατομμύρια φιλάθλους-πολίτες στην απογοήτευση,
στην κατάθλιψη, στην εμπέδωση ενός «κράτους αδικίας»,
αυτή η ομάδα, λοιπόν, δεν είναι τουρκική, δεν είναι «τουρκαλάδικη».
Και τέλος, ο ιδιοκτήτης αυτής τής ομάδας
(ο οποίος -ειρήσθω εν’ παρόδω- είναι κατηγορούμενος για πρεζεμπόριο
και για πολλά ακόμη παραπτώματα),
ο ιδιοκτήτης αυτής τής ομάδας, λοιπόν,
που είχε για ένα διάστημα στη φανέλα της τη «U.N.I.C.E.F.»,
κάνει μετά το περιβόητο ντέρμπι που έμεινε στην ιστορία με τη φράση
«Κάλυπτα κι εγώ τον Κατσουράνη»,
την καραμπινάτα αντιπαιδαγωγική δήλωση
«…Έχουμε κάνει μία μεγάλη προσπάθεια με τις ακαδημίες τού Ολυμπιακού.
Όπου,
ο κάθε γονιός… θέλει το παιδί του… κάθε Δευτέρα… στο σχολείο… να πηγαίνει χαρούμενο…,
να πηγαίνει έχοντας αυτοπεποίθηση…, …και αγάπη για τα σπορ.
Και πιστεύω, ότι τα παιδιά των Ολυμπιακών και αυτοπεποίθηση έχουν,
και χαρά έχουν κάθε Δευτέρα που πηγαίνουν στα… γήπεδα (;).
Οπότε,
όσο πιο πολλά παιδιά γίνουν Ολυμπιακοί, τόσο πιο χαρούμενα θα είναι.».
Αυτή η δήλωση είναι ο «Ορισμός τού Παιδομαζώματος».
Αυτή η δήλωση είναι «Ηθική Αυτουργία σε Γενιτσαρισμό».
Αυτή η δήλωση είναι ο «Διαμελισμός τής Παιδικής Χαράς».
Αυτήν τη δήλωση, λοιπόν, δεν την έκανε «Τουρκαλάς».
*** Επιμύθιο: Οι αυτοκρατορίες (θα) πέφτουν πάντα εκ’ των έσω.
Και αν ο «Τουρκαλάς» είναι ένας κακός γείτονας,
ο πραγματικός εχθρός τής Ελλάδας είναι ο «Ελληναράς».
Ο πραγματικός εχθρός τής Ελλάδας δεν είναι ο «Τουρκαλάς»,
αλλά ο κάθε ρατσιστής «Τσουκαλάς».
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
Ο Αθλητάμπουρας
