Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Ονομάζεται Τάκης Αλεξανδράκης και είναι φίλαθλος τού Παναθηναϊκού.
Στερήθηκε ολικώς την όρασή του στα 15 του χρόνια,
εξ’ αιτίας ενός ιατρικού λάθους,
αλλά το σοβαρό πλήγμα που υπέστη η υγεία του
δεν τού εστέρησε τη λαχτάρα να… βλέπει την αγαπημένη του ομάδα.
Δεν μού αρέσει να ωραιοποιώ καταστάσεις και να χρησιμοποιώ στερεότυπα
(πόσω μάλλον, όταν μιλάμε για το ύψιστο αγαθό τής Υγείας),
αλλά όντως για αυτόν τον αξιοθαύμαστο άνθρωπο
τα «μάτια τής ψυχής (του)» ήταν για χρόνια ο μοναδικός τρόπος.
Όμως,
ο έξοχος στίχος των Κατσιμιχαίων
«Είμαστ’ ακόμα εδώ, ψάχνοντας στα τυφλά καινούργιους τρόπους…»,
βρίσκει -σε τούτην εδώ τη συγκινητική ιστορία- την ιδανική ενσάρκωσή του.
*** Επιτέλους, οι καινούργιοι τρόποι βρέθηκαν…
Βρέθηκαν, και βοηθούν το συγκλονιστικό έργο των ματιών τής ψυχής.
Με την πρωτοβουλία και την αρωγή τής «Κ.Α.Ε»
και τού Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού,
ο τυφλός φίλαθλος βιώνει τούς αγώνες μπάσκετ τής ομάδας
πολύ πιο έντονα και συμμετοχικά απ’ ό,τι πριν·
με την ακουστική περιγραφή από εξειδικευμένη βοηθό
και με μία μινιατούρα τρισδιάστατου γηπέδου
που έχει φτιαχτεί με τις προδιαγραφές που ορίζει η μέθοδος «Μπράϊγ»,
τώρα οι ασίστ τού Καλάθη και τα τρίποντα τού Φριντέτ
γίνονται χάρμα ιδέσθαι για την «εσωτερική όραση».
Τα «Μάτια τής Ψυχής» είναι -επί τής ουσίας-
το σημείο στο οποίο τέμνονται το Ένστικτο και η Αγάπη.
Η Αγάπη είναι αυτή που αυξάνει στο έπακρο την Αντίληψη τού Ενστίκτου,
η Αγάπη για τον Παναθηναϊκό οδηγεί έναν άνθρωπο με καθολική απουσία όρασης
να γίνεται ο κυριολεκτικός ορισμός
τής -συνήθως, ειρωνικά χρησιμοποιούμενης- φράσης «Και οι τυφλοί είδαν…».
Στην προκειμένη περίπτωση, όμως,
έχουμε το «Βατερλό τής Ειρωνείας» και τον απόλυτο καθαγιασμό της.
Ναι, και οι τυφλοί είδαν τον Παναθηναϊκό…
*** Κλείνω με μία μικρή ιστορία,
η οποία είναι απολύτως άσχετη με το θέμα,
αλλά συνάμα και απολύτως σχετική…
Πριν από πολλά χρόνια,
μπαίνω μια μέρα στον «Ηλεκτρικό» για να πάω στο Κέντρο.
Ο συρμός είναι γεμάτος με κόσμο
και όταν φτάνουμε στον σταθμό τής Ομόνοιας
ένα τσούρμο ορμάει στις πόρτες·
άνθρωποι που διαγκωνίζονται ποιος θα βγει πρώτος από το βαγόνι.
Μένω πίσω τους, ήρεμος, τελευταίος,
και παρ-ακολουθώ το υστερικό κύμα εξόδου.
Ξάφνου, συμβαίνει κάτι απίστευτο, σουρεαλιστικό, υπέροχα ειρωνικό·
ένας από τούς βιαστικούς,
πάει και πέφτει πάνω σε έναν τυφλό άνθρωπο
που επερίμενε καρτερικά να μπει στο τρένο.
Το φαντάζεστε; Το κάνετε εικόνα;
Αυτός που είχε την όρασή του, συμπεριφέρθηκε σαν να ήταν «τυφλός»,
και ο τυφλός συμπεριφέρθηκε σαν να είχε το φως του.
*** Εν’ τέλει, ο τυφλός φίλαθλος τού Παναθηναϊκού,
είναι βέβαιο ότι βλέπει τούς αγώνες καλύτερα από πολλούς «ανοιχτομάτηδες».
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
Ο Αθλητάμπουρας
