Το ΔΝΤ ήταν ο πιο στενός εταίρος της Γερμανίας στην αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης. Όταν όμως θεώρησε το χρέος μη βιώσιμο και ζήτησε κούρεμα, εξόργισε τον Σόιμπλε και τη Μέρκελ, οι οποίοι απορρίπτουν κούρεμα «υπό την κλασική έννοια».
Επειδή όσο καιρό οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν υλοποιούσαν όλες τις υποσχέσεις τους, αυτό το έπαιρναν ως επιχείρημα οι Γερμανοί για να αρνηθούν τις διαπραγματεύσεις σε αυτό το θέμα.
Σε ομιλία της στο διεθνούς φήμης Ινστιτούτο Brookings η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ πρόφερε την «απαγορευμένη» αυτή λέξη ανάμεσα στα μέτρα που είναι απαραίτητα να ληφθούν.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό αλληλεξάρτησης ποια μπορεί να είναι η εξέλιξη των θεσμών και των φορέων λήψης αποφάσεων, πάντα μέσα σε δημοκρατικό πλαίσιο;
Το ερώτημα κατ’ αρχάς είναι αν οι λαοί θέλουν να ανακτήσουν την κυριαρχία τους. Εάν το επιθυμούν, σημαίνει απομάκρυνση από τους κοινούς ευρωπαϊκούς κανόνες. Εάν οι 28 κοινωνίες θέλουν να αποφασίζουν μόνες τους για κανόνες, αυτό έρχεται σε σύγκρουση με την ιδέα των κοινών κανόνων.
Το πρόβλημα είναι ότι πολλά κράτη-μέλη δεν θέλουν αυτήν την περαιτέρω ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, διότι ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος, οι ισχυρές χώρες να κυριαρχούσαν σε βάρος των μικρότερων.
Λες και τώρα δεν συμβαίνει κάτι παρόμοιο…
Ας πάμε, όμως, στην καρδιά του προβλήματος: Το ΔΝΤ.
Στον νου μου έρχεται, λοιπόν, εκείνη η αμφιλεγόμενη φυσιογνωμία του πρωθυπουργού της Ουγγαρίας από το 2010, του Βικτόρ Ορμπάν. Ο χαρακτηρισμένος από τον δυτικό Τύπο ως «ακροδεξιός» προσπάθησε να εφαρμόσει εσωστρεφή κοινωνική πολιτική που ερχόταν σε αντίθεση με εκείνη που υπαγορεύει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Στα 2013 έκλεισε τα γραφεία του ΔΝΤ στη Βουδαπέστη περνώντας τον έλεγχο των οικονομικών της χώρας αποκλειστικά στο ουγγρικό Δημόσιο.
Σε μια εποχή που όλο το θεωρούμενο δημοκρατικό πολιτικό τόξο ευαγγελίζεται την απόλυτη ιδιωτικοποίηση και την παγκοσμιοποίηση, ήταν επόμενο να περιθωριοποιηθεί.
Όπως χαρακτηρίζει το ΔΝΤ (IMF) ο δημοσιογράφος -πολιτικός αναλυτής Gearóid Ó Colmáin (ο οποίος από το Παρίσι γράφει σε διεθνή Μέσα άρθρα για την παγκοσμιοποίηση, τις γεωπολιτικές και τους λαϊκούς αγώνες), «πρόκειται για ένα αμερικανο-σιωνιστικό ίδρυμα προώθησης της παγκόσμιας διακυβέρνησης». Επισημαίνει, ακόμη, πως «ελάχιστες είναι οι χώρες που έχουν γλυτώσει από τα δίχτυα του διαρκούς χρέους σ’ αυτό».
Έτσι, η απόφαση της ουγγρικής κυβέρνησης να δείξει την πόρτα της εξόδου στο ΔΝΤ δεν ήταν παρά μια απόπειρα να γλυτώσει από την εξάρτηση στις υπό τις ΗΠΑ ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Χαρακτηριστικό είναι πως απαγόρευσε και τις εκπομπές της «Φωνής της Αμερικής», για να επικριθεί ακόμη και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, που ωστόσο ξεχνά ότι έχει απαγορεύσει την αναμετάδοση ιρανικών τηλεοπτικών σταθμών στις χώρες της Ε.Ε., προς δόξαν της ελευθεροτυπίας.
Ο Ορμπάν έχει επικριθεί επίσης επειδή στα τέλη του περασμένου χρόνου έκλεισε τα σύνορα στους πρόσφυγες. Κάτι που επιδιώκει τώρα η Ε.Ε. με τις απειλές περί αποβολής της Ελλάδας από τη συνθήκη Σένγκεν.
Ζήτω ο παραλογισμός…
Τι κρύβεται, όμως, πίσω από τις επιθέσεις στην πολιτική του Ορμπάν; Επειδή ιδεολογικά έχει πλησιάσει τις θέσεις του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν, ο οποίος το 2014 επισκέφθηκε την Ουγγαρία. Τότε ο Ορμπάν είχε εκθειάσει την πολιτική Πούτιν στο Συριακό. Είχε, επίσης, πει δημόσια πως ο πόλεμος στην Ουκρανία προκλήθηκε από την επιθυμία των ΗΠΑ να θέσουν κάτω από τον απόλυτο έλεγχό τους την Ανατολική Ευρώπη.
Πολλοί είναι εκείνοι που ξεχνούν ότι το 1956 (έστω βοηθούμενη από το γραφείο της CIA στη Βιέννη) η Ουγγαρία είχε ξεσηκωθεί εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Τότε, όπως ήταν φυσικό, ο δυτικός Τύπος είχε αγκαλιάσει την εξέγερση. Αλλά τότε υποστηρίζονταν τα εθνικιστικά απελευθερωτικά κινήματα και δεν είχε επικρατήσει η παγκοσμιοποίηση, δόγμα που ακολούθησε τη «μετασοβιετική» εποχή.
Η CIA και σειρά Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων επανήλθαν στο προσκήνιο με την «Αραβική Άνοιξη», και το ΝΑΤΟ έβαλε το χέρι του στα 2011 με την ολοκληρωτική καταστροφή της Λιβύης. Το ίδιο σχέδιο θέλησαν να επιβληθεί και στη Συρία.
Ελάχιστοι, όμως, αποδίδουν δημόσια τις ευθύνες σ’ εκείνους που προκάλεσαν τους πολέμους νωρίτερα, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, και χαρακτηρίζουν επακόλουθο το κύμα των προσφύγων στην Ευρώπη.
Δεν βρισκόμαστε μπροστά στο επακόλουθο αυτών των κρίσεων, αλλά σε μια ολοένα και πιο βαθιά αυξανόμενη κρίση.
Οι οικονομικές δυσκολίες στις ευρωπαϊκές χώρες και το προσφυγικό πρόβλημα ξεσκεπάζουν μια νέα γεωπολιτική στρατηγική των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Η αυστριακή αντικατασκοπεία έχει αποκαλύψει ότι αμερικανικές πηγές (κυβερνητικές και άλλες) χρηματοδοτούν τους πρόσφυγες στο μακρύ και δύσκολο ταξίδι προς την Ευρώπη, από την Τουρκία μέσω Ελλάδας, στο ουτοπικό όνειρο. Ένα όνειρο που κοστίζει κατά μέσο όρο γύρω στα 11.000 δολάρια.
Για να τους κατάσχουν όλα τα χρήματα και τα τιμαλφή στις πολυδιαφημισμένες δημοκρατικές κοινωνίες – όπως της Δανίας.
Και ακόμη μία αιρετική άποψη. Όταν ρωτήθηκε από το τηλεοπτικό δίκτυο RT για τους πρόσφυγες και κυρίως τους νέους που εγκαταλείπουν κατά χιλιάδες τη Συρία, ο Ρώσος πρέσβης στο Παρίσι Alexandre Orlov είπε: «Εκείνο που βλέπω είναι νέοι άνθρωποι που λιποτακτούν αντί να σταθούν και να υπερασπισθούν τη χώρα τους».
