.jpg)
Ο Κώστας Μαρκόζης είναι κολυμβητής της Εθνικής ομάδας κολύμβησης με διακρίσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο στο αγώνισμα των 200m πεταλούδα. Τον συναντήσαμε μετά τη προπόνηση του και μας παραχώρησε μια σύντομη συνέντευξη για την πορεία του, τις θυσίες του πρωταθλητισμού και το στόχο του που δεν είναι άλλος από τους ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο το 2016.
Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σου με την κολύμβηση ;
Δεν θα ‘μουν μεγαλύτερος των τεσσάρων ετών, όταν για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με την πισίνα. Φυσικά όπως κάθε παιδάκι, ο σκοπός των γονιών μου ήταν να μάθω να κολυμπάω για την ασφάλεια μου, πόσο μάλλον απ’ τη στιγμή που κατοικούσαμε στην Κέρκυρα τότε.
Αυτό που δεν μπορούσαν να φανταστούν είναι πως αυτή τους η επιλογή θα αποτελούσε για μένα, μέχρι και σήμερα, τρόπο ζωής καθώς , η απλή άθληση έγινε πρωταθλητισμός σχεδόν ασυναίσθητα.
Tο καθημερινό σου πρόγραμμα τι περιλαμβάνει ;
Όσον αφορά στην ιδιότητα μου σαν αθλητής, αυτή περιλαμβάνει δύο προπονήσεις εντός πισίνας και μια εκτός, στο γυμναστήριο.
Επιπρόσθετα, υπάρχουν 4 ώρες σπουδών στην σχολή φυσικοθεραπείας και 3 ώρες ως προπονητής κολύμβησης σε παιδάκια 8-9 ετών. Όλα αυτά εκτείνονται από τις 05:15 έως 20:30. Στο τέλος της μέρας αν υπάρχουν δυνάμεις, μια βόλτα με φίλους έρχεται να λειτουργήσει σαν αποσυμπίεση.
Ποια είναι η μεγαλύτερη θυσία που έχεις κάνει μέχρι τώρα για τον πρωταθλητισμό;
Οι θυσίες σίγουρα είναι πολλές στην καθημερινότητα του πρωταθλητισμού, ίσως η μεγαλύτερη είναι ο ελεύθερος χρόνος που στερείτε για αρκετά χρόνια. Πόσο μάλλον στις εφηβικές και φοιτητικές ηλικίες εκεί όπου ο περίγυρός σου δεν τον στερείτε καθόλου.
Όμως, αυτό είναι και το μεγαλύτερο στοίχημα που καλείτε να κερδίσει όποιος κάνει πρωταθλητισμό. Να αντιμετωπίζει την απώλεια ελεύθερου χρόνου σαν ένα εφαλτήριο να ξεχωρίσει ακόμα περισσότερο.
Μέχρι τώρα ποιές είναι οι μεγαλύτερες διακρίσεις σου;
Ως μεγαλύτερες διακρίσεις στο κολυμβητικό βιογραφικό μου, και πάντα μιλώντας στα 200μ. πεταλούδα, δύο πανελλήνιοι τίτλοι πρωταθλητή ανδρών.
4η θέση στην Ευρώπη στην κατηγορία των εφήβων, η οποία συνοδεύτηκε με πανελλήνιο ρεκόρ, το οποίο είναι ακόμη σε ισχύ.
3η θέση στο παγκόσμιο σχολικό πρωτάθλημα καθώς και δυο συμμετοχές μου σε πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ανδρών, με πιο πρόσφατο αυτό στο Βερολίνο το καλοκαίρι που μας πέρασε , τα οποίο περιλάμβανε την συμμετοχή μου στα ημιτελικά.
Επόμενος στόχος
Ως επόμενο στόχο έχω θέσει την συμμετοχή μου στο παγκόσμιο ανδρών το φετινό καλοκαίρι, στο Καζάν της Ρωσίας.
Άλλωστε μερικές ημέρες πριν πραγματοποιήθηκε το χειμερινό εθνικό πρωτάθλημα, στο οποίο πιστοποιήθηκε η καλή μου κατάσταση. Γεγονός, που αυτόματα θέτει ως στόχο και την διασφάλιση της συμμετοχής μου, από φέτος στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο, το 2016. Κάτι που για μένα αποτελεί όνειρο ζωής.
Ποιοι είναι οι άνθρωποι που θα ήθελες να ευχαριστήσεις για τη στήριξή τους ;
Εδώ αναφερόμαστε στο μεγαλύτερο καταπίστευμα που μπορεί να έχει ένας αθλητής. Τα στηρίγματα δίπλα του.
Αρχής γενομένης ο προπονητής μου Καλογερόπουλος Παναγιώτης ο οποίος αποτελεί τον πυρήνα της δυναμικής μου όντας πατέρας, φίλος, αδερφός συνάμα.
Ασφαλώς, οι γονείς μου, αποτελούν επί χρόνια τον φάρο των προσπαθειών μου κάνοντας με, να νιώθω ευγνωμοσύνη που είμαι γιός τους.
Σαφώς, το υπόλοιπο προπονητικό team της Α.Ε. Χαϊδαρίου, Κρέστα Βάσω, Βαγγελακουδη Άννα , Σιάμος Φραγκίσκος, Δαλαμάγκας Αντώνης που προσπαθούν πάντα να μου δίνουν χώρο και χρόνο για τον πρωταθλητισμό μου. Ακόμη και αν αυτό πολλές φορές σημαίνει θυσία των δικών τους.
Δεν θα μπορούσα να παραλείψω τους πολύτιμους συνεργάτες μου. Ξεκινώντας από τον Κώστα Βέττο, πρώτα φίλο και έπειτα life coach. Χωρίς την στήριξη του οποίου, οι στόχοι και οι προοπτικές της ζωής μου θα κινούνταν στο χάος.
Φυσικά, την κυρία Δήμου Μαρία, σύμβουλο ψυχικής υγείας, ένας άνθρωπος με διορατικότητα και ικανότητα καθοδήγησης, στοιχεία αναγκαία για τον καθένα.
Την κυρία Δάρα Σοφία, αθλίατρό μου που με τις συμβουλές της αλλάζεις επίπεδο.
Τέλος, δεν θα μπορούσα να παραλείψω την ομάδα μου, τον Ολυμπιακό που με έχει εντάξει στην οικογένεια του τα τελευταία 3 έτη, καθώς και την Α.Ε. Χαϊδαρίου για την παραχώρηση διαδρομής και την αίσθηση της δεύτερης ομάδας που μου δίνει.
Σε δέκα χρόνια από σήμερα γυρνώντας να δεις τα παλιά τι θα ήθελες να έχεις πετύχει ;
Σίγουρα θα με τιμούσε ιδιαίτερα να έχω αφήσει το στίγμα μου στο χώρο σαν ένας πετυχημένος αθλητής. Όμως θα ήταν εξαιρετικό να συμβεί με ενεργή την παρουσία μου ακόμη, στην κολύμβηση, υπηρετώντας τον θεσμό που τόσο εκτιμώ από όποια θέση μου δίνει την δυνατότητα να τον ενισχύσω.
Πάντα πρεσβεύοντας το γεγονός πως η κολύμβηση μπορεί να αποτελέσει όνειρο ζωής και ένας θεσμός που εμπεριέχει μια σχέση νερού και σώματος. ΟΧΙ , αναβολικών και Bulling.
Επιμέλεια: Τόγιας Κων/νος
