Του Κώστα Μπετινάκη
«Όταν την αλήθεια αντικαθιστά η σιωπή, τότε η σιωπή είναι ψέμα» είχε πει κάποτε ο διάσημος «αντικαθεστωτικός» σοβιετικός λογοτέχνης Γεβγκένι Γεφτουσένκο (*).
Ένας από τους αδιαμφισβήτητους ερευνητές δημοσιογράφους, ο Τζον Πίλτζερ, θυμίζει πως λίγο μετά την αμερικανο-βρετανική εισβολή στο Ιράκ, είχε ρωτήσει τον έγκριτο Αμερικάνο δημοσιογράφο Charles Lewis «Τι θα είχε συμβεί αν τα διεθνή Μέσα είχαν αμφισβητήσει εκείνο που όλοι γνωρίζαμε πως είναι ωμή προπαγάνδα για τα δήθεν επικίνδυνα όπλα στο Ιράκ;». «Απλούστατα δεν θα γινόταν πόλεμος» ήταν η απάντηση.
Αυτή ήταν δήλωση, στην οποία συμφώνησαν αργότερα και άλλοι γνωστοί δημοσιογράφοι όπως o Dan Rather του CBS, o David Rose του Observer αλλά και δημοσιογράφοι του BBC, που προτίμησαν να μείνουν ανώνυμοι.
Με άλλα λόγια, αν οι δημοσιογράφοι είχαν κάνει τη δουλειά τους κι είχαν αμφισβητήσει μετά από έρευνα αντί να παπαγαλίσουν την προπαγάνδα. εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι -άνδρες, γυναίκες και παιδιά θα ζούσαν σήμερα, δεν θα υπήρχε πολιορκία της Μοσούλης και στο Χαλέπι, δεν θα υπήρχαν τζιχαντιστές του Ισλαμικού Χαλιφάτου, δεν θα υπήρχε κύμα ξεσπιτωμένων προσφύγων.
Οι πόλεμοι εναντίον του Ιράκ, της Λιβύης και της Συρίας, έγιναν επειδή οι ηγέτες των χωρών αυτών ήταν «εθνικιστές» και δεν παραχωρούσαν κυριαρχικά δικαιώματα στα πολυεθνικά πετρελαϊκά συμφέροντα.
Όπως ακριβώς κι ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία που έγινε επειδή ο Μιλόσεβιτς αρνιόταν να υπογράψει την υποταγή της Σερβίας μετατρέποντάς τη σε πειθήνιο όργανο της οικονομίας της Αγοράς. Ως αποτέλεσμα ο σερβικός λαός βομβαρδίστηκε κι ο ίδιος σύρθηκε στο ποινικό δικαστήριο της Χάγης, όπου και πέθανε –για να δικαιωθεί δικαστικά μετά θάνατον…
Αυτού του είδους ανεξάρτητες πολιτικές είναι απαράδεκτες από την άρχουσα διεθνή τάξη.
Γεγονός είναι πως όταν Βρετανία, Ευρώπη και ΗΠΑ επιθυμούν κάποια καθεστωτική αλλαγή, κάνουν ό,τι ακριβώς στο Ιράκ, τη Λιβύη και πιο πριν στη Γιουγκοσλαβία,που ήταν και το πρώτο ευρωπαϊκό πείραμα.
Όσον αφορά στη Λιβύη δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η χώρα αποτελούσε τη μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγό της Αφρικής και ότι ο Καντάφι είχε μεγάλη επιρροή στα αφρικανικά τεκταινόμενα. Για τον λόγο αυτό και δολοφονήθηκε –για να τελειώνουν μια και καλή μαζί του- (σφάχθηκε με μαχαίρι) από φανατικούς που υποστήριζαν ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία. Και η Χίλαρι Κλίντον βγήκε να πει ως υπουργός Εξωτερικών τότε, το περίφημο: «Ήρθαμε, είδαμε, κι εκείνος πέθανε».
Το ίδιο συμβαίνει και με τον Μπασάρ αλ Άσαντ: Γνώρισε την έξωθεν υποκινούμενη «λαϊκή εξέγερση» αμέσως μόλις αρνήθηκε να περάσει από τη Συρία αγωγός του Κατάρ.
Κι έτσι φτάσαμε στο εντελώς παράλογο η CIA -προκειμένου να ανατραπεί το «καθεστώς Άσαντ»- να υποστηρίζει χρηματοδοτώντας και εξοπλίζοντας τους ίδιους φανατικούς που σήμερα κρατούν ομήρους τους κατοίκους στο ανατολικά Χαλέπι και τη Μοσούλη.
Το ίδιο και με τον παλιό καλό πελάτη ΗΠΑ και Βρετανίας, τη Σαουδική Αραβία, στην οποία πουλούν δισεκατομμυρίων αξίας πολεμικό εξοπλισμό. Αυτήν τη στιγμή βομβαρδίζει και σκοτώνει τον φτωχότερο πληθυσμό στον κόσμο, εκείνον της Υεμένης. Εκεί όπου οι μισοί κάτοικοι της χώρας και κυρίως τα παιδιά λιμοκτονούσαν ακόμα και στις καλύτερες εποχές.
Και μην ξεχνάμε πως η προπαγάνδα «πιάνει» περισσότερο όταν την ευαγγελίζονται μορφωμένοι άνθρωποι με διπλώματα από Oxford, Cambridge, Harvard, Columbia και φυσικά μεταδίδονται από σπουδαία Μέσα όπως το BBC, η Guardian, οι New York Times, η Washington Post, το CNN κ.α. που φαίνεται πως λατρεύουν τον πόλεμο. Κι όμως, αυτοαποκαλούνται «φιλελεύθερα προοδευτικά Μέσα», για να ανακυκλώνουν πιο εύκολα την προπαγάνδα…
Ψυχολογικές επιχειρήσεις με τη μορφή δημοσιογραφικής έρευνας είναι πάντοτε απαραίτητες για να επηρεάσουν και να κατευθύνουν την κοινή γνώμη, προς την κατεύθυνση που θέλουν οι ελίτ. «Ακόμη και οι πρόεδροι των ΗΠΑ, οι υπουργοί Εξωτερικών και ακόμη ο διευθυντής της CIA δεν χρειαζόταν να διαβάσει αναφορές των μυστικών υπηρεσιών αρκεί να παρακολουθεί τι έλεγαν οι διάσημοι Αμερικάνοι δημοσιογράφοι Cy Sulzberger, Arnaud de Borchgrave, ή ο Stewart Alsop γι ένα κρίσιμο θέμα» έγραφε ο πράκτορας της CIA Miles Copeland στο βιβλίο του «The Media and the Assassination» (Τα Μέσα και η δολοφονία).
Να θυμηθούμε τους πολέμους του 21ου αιώνα:
# Πόλεμος στο Αφγανιστάν (2001–2014), εντάσσεται στον «Πόλεμο εναντίον της Τρομοκρατίας». Αποτέλεσμα;
# Πόλεμος στο Ιράκ (2003–2011) για «εκδημοκρατισμό» στο πλαίσιο του «πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας». Αποτέλεσμα;
# Πόλεμος (Β΄Εμφύλιος;) στο Σουδάν 2009-2011.Τερματίσθηκε με την απόσχιση του Νότιου Σουδάν.
# Πόλεμος στο βορειοδυτικό Πακιστάν (2004 ως σήμερα) εντάσσεται στον «πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας»
# Πόλεμος στη Συρία (2011 ως σήμερα)
# 2011 στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη για «επίλυση της λιβυκής κρίσης και εκδημοκρατισμό. Αποτέλεσμα: Χάος!
# Πόλεμος εναντίον του Ισλαμικού Χαλιφάτου (2014 ως σήμερα). Αποτέλεσμα διασπορά της τρομοκρατίας.
# Β΄Πόλεμος στο Αφγανιστάν (2015 ως σήμερα).
# Πόλεμος στην Υεμένη (2014 ως σήμερα)
Τα τελευταία χρόνια ζει για μεγάλα χρονικά διαστήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου διδάσκει ποίηση και κινηματογράφο σε πανεπιστήμια.
Διαβάστε επίσης:
