*** Φίλες και Φίλοι, επ’ αφορμή και αιτία την «11η Σεπτεμβρίου»,
θα προβώ σήμερα σε μία προσωπική-βιωματική ρετροσπεκτίβα
που εμπεριέχει κοινωνικά και μιντιακά συμπεράσματα δημοσίου ενδιαφέροντος.
* Αρθρογραφώ επί 16 χρόνια σε εφημερίδες
και εν’ γένει σε Μέσα Κοινωνικής Ενημέρωσης
(δεν μού αρέσει το «Μαζικής»).
Το πρώτο άρθρο μου, που ενεγράφη μέσα μου,
δημοσιεύθηκε το 2002 και αφορούσε στην «11η Σεπτεμβρίου (2001)»·
είχε τίτλο «Τηλεόραση: Το Παγκόσμιο “Γήπεδο”».
Πάμε να αφιερώσουμε δύο λεπτά και να το αναγνώσουμε μαζί…
…
Ο αντιπρόεδρος των Η.Π.Α. εδήλωσε πρόσφατα,
ότι είναι σχεδόν βέβαιο
πως η χώρα του θα αποτελέσει στόχο νέας τρομοκρατικής επίθεσης.
«Μπορεί να συμβεί αύριο, την επόμενη εβδομάδα, τον επόμενο χρόνο.
Το σίγουρο είναι ότι θα ξαναπροσπαθήσουν
και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι.», είπε,
βυθίζοντας στην ανασφάλεια
τον μέχρι πρότινος γεμάτον αυτοπεποίθηση Αμερικανό πολίτη.
Οι πιθανοί στόχοι των τρομοκρατών τής «Αλ Κάϊντα»
πρέπει να μάς σοκάρουν όλους,
αφού το «Άγαλμα τής Ελευθερίας» και η γέφυρα τού Μπρούκλιν
βρίσκονται ανάμεσά τους.
Δεν μιλάμε για απλές ανθρώπινες κατασκευές·
μιλάμε για τον ίδιον τον Άνθρωπο και την Πρόοδό του.
Υπάρχει, όμως, και η άλλη παράμετρος.
Ο Φασισμός τής Απόλυτης Εξουσίας
που επιδείχθηκε από τούς πλανητάρχες Αμερικανούς,
εγιγάντωσε τις διαφορές ανάμεσα στους λαούς
και ανάμεσα στις κουλτούρες,
ενώ ενίσχυσε το ρεύμα τής Παγκόσμιας Μισαλλοδοξίας, τού Σκοταδισμού
και τής Ασέβειας για τις αξίες τού «μη δικού μας».
Έτσι, λοιπόν, η μοναδική -αυτήν τη στιγμή- υπερδύναμη
(δεν τη γράφω με κεφαλαίο «Υ»,
διότι αποδείχθηκε ότι δεν είναι),
κλήθηκε να βιώσει στο πετσί της ένα σκληρό μάθημα.
Όταν αδικήσεις κάποιον,
μην έχεις την «απαίτηση» ή την ανόητη ιδέα,
ότι θα σού ανταποδώσει την αδικία
στο ίδιο μέγεθος με αυτήν που υπέστη από εσένα.
Καταδικάζοντάς τον,
σε έλλειψη πολιτισμού, θανάτους από ασιτία και δίψα,
καταρράκωση τής αξιοπρέπειάς του,
πρέπει να είσαι προετοιμασμένος
ότι θα τρυπήσει τη «μήτρα» τής εθνικής σου ασφάλειας και μεγαλοπρέπειας
(βλέπε «Δίδυμοι Πύργοι»),
με όσο πιο τεράστιο «μόριο» βρει (αεροπλάνο).
Αν φέρετε την εικόνα τής «11ης Σεπτεμβρίου» στο μυαλό σας,
θα διαπιστώσετε ότι έχει μία σαφέστατη σημειολογία σεξουαλικής συνεύρεσης·
λες και οι φανατισμένοι αυτοκτονούντες Ισλαμιστές,
φώναζαν εκείνες τις στιγμές με τον τρόπο τους,
παραφρασμένο το γνωστό σύνθημα των γηπέδων μας..:
«Έτσι … οι Ταλιμπάν».
Και το κακό για το κύρος τής Αμερικής,
ήταν ότι το Μήνυμα εξαπλωνόταν παντού με ακαριαίο ρυθμό.
Το «παγκόσμιο γήπεδο» που λέγεται «Τηλεόραση»
και οικοδομήθηκε από την ίδια (την Αμερική),
ήταν εκεί για να καλύψει τη διακόρευση τής «υπερ»-δύναμης
από τούς -μέχρι πρότινος- διακορευμένους της.
…
*** 17 χρόνια μετά την «11η Σεπτεμβρίου»,
16 χρόνια μετά τη δημοσίευσή του,
και ακόμη και σήμερα, ακόμη και σε μένα που το συνέγραψα,
αυτό το άρθρο φαντάζει από εξαιρετικά σκληρό έως και παρεξηγήσιμο.
Ένα άρθρο ωμό, ρεαλιστικό και συνάμα σχηματικό,
με αποδομητικές (εκ)φράσεις που προσεγγίζαν’ την Πολιτική Διάσταση
και ουδόλως είχαν σκοπό να προσβάλλουν τη μνήμη των θυμάτων.
* Βέβαια,
στα «Μεταίχμια τής Ζωής» τις προθέσεις μας τις ξέρουμε απόλυτα μόνο εμείς
και σίγουρα δεν αντιλαμβάνονται όλοι τα λόγια μας με τον ίδιον τρόπο.
Αν ήμουν ο αρχισυντάκτης μου,
αν ακόμη και σήμερα ήμουν ο αρχισυντάκτης μου,
θα βρισκόμουν σε δίλημμα
αν θα έπρεπε να επιτρέψω τη δημοσίευση ενός τέτοιου άρθρου·
άραγε, είναι όλες οι ενδιαφέρουσες απόψεις προς δημοσίευση;
* Ενδιαφέρον παρουσιάζει η αντίδραση τού τότε αρχισυντάκτη μου·
σημειωτέον
ότι μιλάμε για μία από τις πιο γνωστές ημερήσιες πολιτικές εφημερίδες,
η οποία, μάλιστα, επρόσκειτο στον συντηρητικό χώρο.
* Πάω, που λέτε, γεμάτος καμάρι, το άρθρο στον αρχισυντάκτη μου.
Με το θράσος και τον κυνισμό
που συχνά μάς δίνει η αίσθηση
ότι έχουμε δημιουργήσει κάτι καλό, κάτι δυνατό,
δεν έχω καν περικόψει τη φράση «Έτσι … οι Ταλιμπάν».
* Το κοιτάζει… Το διαβάζει…
Με συμπαθεί, με εκτιμά,
αλλά το πόνημα που αναγιγνώσκει τον φέρνει σε δύσκολη θέση.
Αρχίζει να ψελλίζει και να μασάει λέξεις..:
«Όχι, δεν…, δεν γίνεται, δεν μπαίνει αυτό το άρθρο. Δεν…, όχι, όχι.».
«Μα γιατί;», τον ρωτάω με αφοπλιστική αθωότητα.
Νέα ψελλίσματα.
«Μα…, δεν…, όχι, όχι, δεν μπαίνει…», κάνει αγανακτισμένος.
«Μα τι σάς ενοχλεί;», τον ξαναρωτάω.
«Ε, εντάξει, αυτό το άρθρο θα δημοσιευόταν αν το έγραφε ο…», λέει,
αλλά πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του τον προλαβαίνω..:
«Ο Βασίλης Ραφαηλίδης.», τού λέω με σιγουριά.
«Ναι.», μού απαντά, και έχει καταλάβει ότι έχω καταλάβει τα πάντα·
το άρθρο που είχα γράψει
θα δικαιούταν να το είχε γράψει ένας «Καταξιωμένος Αιρετικός»,
αλλά -οποία ειρωνεία-
δεν δικαιούμουν να το είχα γράψει εγώ που το είχα γράψει.
Αυτήν τη σκέψη εν’ τω συνόλω της,
τη συνεπύκνωσα σε δύο λέξεις και τού την απηύθυνα..:
«Μα γιατί;».
* Με εκοίταξε και δεν είχε απάντηση.
Εγώ αισθανόμουν ήδη βαθιά υπερήφανος
που ένα γραπτό μου συνδεόταν με τον αείμνηστο Βασίλη Ραφαηλίδη·
μού είχε χαραχθεί βαθιά μέσα μου το γεγονός,
ότι στις 8 Σεπτεμβρίου τού 2000 που εγκατέλειψε τα εγκόσμια,
στερεοτύπως άκουγες στις ειδήσεις τη φράση
«Έφυγε σήμερα από τη ζωή
ο “Αιρετικός τής Δημοσιογραφίας” Βασίλης Ραφαηλίδης.».
Τι υπέροχο, τι παράσημο, να είσαι «Ο Αιρετικός τής Δημοσιογραφίας»!
* Εν’ τέλει, ο αρχισυντάκτης μου πήρε μία δίκαιη απόφαση.
Δεν τού επήγαινε η καρδιά
να πετούσε το άρθρο στον «κάλαθο των αδημοσίευτων»,
δεν τού επήγαινε η καρδιά να με αδικήσει,
αλλά όφειλε να υπερασπιστεί με κάποιον τρόπο την αρχική του ετυμηγορία.
Και βρήκε τον τρόπο…
* Η αλογόκριτη από εμένα γηπεδοειδής ύβρις «Έτσι … οι Ταλιμπάν»
ήταν ο «τρόπος»·
μού εζήτησε, λοιπόν, να βάλω αποσιωπητικά στη θέση τής επίμαχης λέξης.
Το έκανα με μεγάλη χαρά·
ο δρόμος για την Αιρετική Δημοσιογραφία
ας έχει και κάποια αποσιωπητικά στο ξεκίνημα·
άλλωστε, ορισμένα αποσιωπητικά όλοι οι άνθρωποι ξέρουν να τα διαβάζουν.
Προς τιμήν, λοιπόν, εκείνης τής δίκαιης απόφασης,
σεβάστηκα και σήμερα τη «λογοκρισία» που υπέστην τότε.
*** Το Δίδαγμα τής Ιστορίας είναι η Αλήθεια.
Όταν είσαι Αληθινός, είσαι Υπερήφανος.
Να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου και ό,τι αξίζει από εσένα·
ακόμη και αν δεν στο αναγνωρίσουν, εσύ κάνε αυτό που έχεις να κάνεις.
Κάνε για εσένα, και ίσως να θελήσουν να συμμετάσχουν κι άλλοι.
Να είσαι έντιμος· με τα σωστά σου και τα λάθη σου, αλλά έντιμος.
Όπου κάνεις λάθος να αναθεωρείς,
όπου πράττεις σωστά, να είσαι «βράχος».
Και να θυμάσαι..:
Το Θαυμαστικό υπάρχουν άνθρωποι που το εκφράζουν με… Αποσιωπητικά!
*** Φεύγω για να σάς λείψω
και θα επιστρέψω για να μη σάς λείπω…
*** Ες σήμερον τα σπουδαία, ες αύριον τα σπουδαιότερα…
*** Τα λέμε αύριο…
Ο Υπο-Κοσμικός
