Τέλεψε λοιπόν το μπάσκετ. Και του χρόνου πάλι. Να έχει μακρύνει το μαλλί του Αλβέρτη και άλλο να ανεμίζει ακόμη περισσότερο η κοτσίδα του, την ώρα που η κούπα σηκώνεται στον αέρα. Ναι, πλάκα-πλάκα η μόνη διαφορά κάθε χρόνο τέτοια εποχή είναι οι πόντοι της κοτσίδας του Αλβέρτη. Τίποτε άλλο!
Απλά πράγματα… Και συνηθισμένα. Σας το έχω ξαναπεί. Στον κόσμο των ψηλών οι κοντοί είναι γίγαντες. Θα παίρνουν τις κούπες μέχρι να βαρεθούν. Κανείς δεν μπορεί να σπάσει το μονοπώλιο τους. Δικαίως. Είπαμε έχουν τον καλύτερο προπονητή, τους καλύτερους παίκτες και άμα λάχει έχουν και όσες… βολές χρειάζεται στην τρίτη περίοδο δώρο από τους Ζαβλανούς και τους Πιτσίλκες. Μαγκιά τους! Αυτό έλειπε να έχουν κάνει μια τέτοια επένδυση, να ταΐζουν με τα λεφτά τους και την καψούρα τους για το τριφύλλι ένα άθλημα ολόκληρο και να μην έχουν τον τρόπο τους. Ούτε χθεσινοί, ούτε… αλευρωμένοι είναι.
Αλευρωμένοι δεν είναι και οι Αγγελόπουλοι. Με το συμπάθιο όμως, χθεσινοί είναι. Εξ ου και το γεγονός ότι τα εκατομμύρια τους δεν φτάνουν για να τους δώσουν τρεις σεζόν τώρα ούτε μια εφήμερη χαρά. Ούτε κούπα του καφέ δεν έχει σηκώσει ο Θρύλος στην εποχή τους. Και όπως τα βλέπω δεν προβλέπεται και όσο είναι εκεί οι Γιαννακόπουλοι. Και όσο οι ίδιοι λειτουργούν «υπεράνω»! Δεν φτάνουν τα λεφτά παιδιά. Θέλει κόπο και τρόπο για να αλλάξεις μια τέτοια κατάσταση. Για να διαλύσεις ένα κατεστημένο. Και όσο δεν σηκώνεται το τηλέφωνο να καλέσετε τον Γιώργο Σαλονίκη έστω και για ένα drink, η άγνοια σας θα σας ποτίζει με φαρμάκι.
Αυτός είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να αλλάξει η μοίρα της ομάδας. Ούτε ο Παπαλουκάς (που όπως ακούγεται έκλεισε και καταφτάνει), ούτε ο Γιαννάκης, ούτε κανένα άλλο φυσικό πρόσωπο πλην του πιο μάγκα παράγοντα που πέρασε τα τελευταία είκοσι χρόνια από το ελληνικό μπάσκετ.
Άλλη γιατρειά υπάρχει; Νομίζω όχι. Τουλάχιστον γιατρειά που φέρνει κούπες. Υπάρχει όμως ένας ωραιότατος τρόπος να κάνεις στους «μασόνους» το απόλυτο σπάσιμο. Να αφήσεις ξερό ολάκερο το σύστημα που λέγεται μπάσκετ. Ποιο είναι αυτό; Να σταματήσεις να βάζεις λεφτά.
Και εξηγώ το σκεπτικό μου. Με ποιών τα λεφτά παίζεται η… σπυριάρα μπάλα. Με των δύο οικογενειών. Των Γιαννακόπουλων και των Αγγελόπουλων. Η υπόλοιπη Α1 αν προσθέσει τα λεφτά της, δεν φτάνει ούτε στο ένα δέκατο την επένδυση τους. Όταν λοιπόν λεφτά στο τραπέζι βάζουν δύο και χαμογελά μόνο ο ένας, τότε παίρνεις το καπέλο σου και φεύγεις.
Θα πάω δηλαδή στο καφενείο θα βάλω τα λεφτά μου στην τσόχα και τους «άσσους» θα τους παίρνει συνέχεια άλλος; Ε, η αλλάζεις την τράπουλα ή αλλάζεις τραπέζι. «Δεν θέλετε μάγκες; Έχω βάλει 50 μύρια και όταν φτάνω στους τελικούς έχω αντιμετώπιση από την διαιτησία λες και είμαι φτωχός συγγενής. Δεν πειράζει. Παίξτε μόνοι σας». Να κατεβάσει ο Αγγελόπουλος το μπάτζετ στα δύο-τρία εκατομμύρια και να βγαίνει δεύτερος έτσι. Ποιος ο λόγος να πληρώνει εικοσαριές τον χρόνο;
Μόνο έτσι θα την πάρουν χαμπάρι οι μασόνοι. Και όποιος διαφωνεί να μου πει έναν άλλο τρόπο.
Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
