Έχω μια φίλη που λέτε, που είναι χύμα στο κύμα. Αυτό που θα σκεφτεί, αυτό και θα σου πει. Χωρίς να σκεφτεί, αν εσένα μπορεί να σε εκνευρίσει ή και να σε στενοχωρήσει. Και όταν της πεις, «Δείξε λίγο τακτ», εκείνη θα σου απαντήσει, αφοπλίζοντάς σε, «Δηλαδή θέλεις να σου πω ψέματα;»
Όχι, δε θέλω να μου πεις ψέματα, αλλά δε θέλω και να μου χαλάσεις την ψυχή, ειδικά όταν εγώ έρχομαι με χαρά να σου δείξω κάτι που έχω αγοράσει πρόσφατα. Καταλαβαίνω ότι ο καθένας έχει διαφορετικό γούστο, διαφορετικές ανάγκες, διαφορετικά θέλω και σίγουρα δεν είμαι της άποψης να μου χαϊδεύουνε τα αυτιά, κυρίως όταν πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα. Όταν όμως δείχνω τη χαρά μου, περιμένω και ο άλλος να με αντιμετωπίσει με χαρά, ακόμη και αν δεν είναι σύμφωνος με αυτό που εγώ επιθυμώ, απλά έχω ανάγκη από ένα καλό λόγο. Τίποτε άλλο.
Φυσικά και δεν είμαστε όλοι ίδιοι, το ξέρω. Και κατανοώ τις ανάγκες του άλλου, όμως εγώ τα βλέπω διαφορετικά και ίσως να περιμένω και οι άλλοι να με αντιμετωπίσουν το ίδιο. Τουλάχιστον, ακόμη και αν είναι αρνητικοί με κάτι, θέλω να δω ένα χαμόγελο στα χείλη τους κι εγώ θα καταλάβω. Αφού είναι φίλη μου και την ξέρω, αλλιώς δε θα της μίλαγα. Την ξέρω απ’ έξω και ανακατωτά, απλά καμιά φορά περιμένω κάτι διαφορετικό και κάτι γλυκό.
Όχι τα γλυκά που κάνει όλη την ώρα και μου φέρνει να δοκιμάσω. Κοντεύω να γίνω τετράπαχη, γιατί τα πετυχαίνει η «βρωμιάρα». Τι να την κάνω, όμως… Έτσι είναι και δεν πρόκειται εγώ να την αλλάξω… Δε θέλω κιόλας, γιατί, αν ήταν διαφορετική, μπορεί και να μην ήταν φίλη μου… Την αγαπώ έτσι όπως είναι!!!
