Μέσα στα ερείπια της εμπόλεμης πρωτεύουσας του Σουδάν, μια 25χρονη μητέρα, κρατά σφιχτά στην αγκαλιά της την μικρή της κόρη. Είναι αδύναμη, σιωπηλή, εξαντλημένη.
Η Τουμά, όπως λέγεται η μητέρα, έχει να φάει μέρες. Η κόρη της, η τρίχρονη Μασάτζεντ, δεν έχει κλάψει εδώ και καιρό. Δεν έχει πια τη δύναμη. «Μακάρι να έκλαιγε», ψιθυρίζει η Τουμά στον δημοσιογράφο του BBC. Έχει μέρες να βγάλει ήχο».
Η Μασάτζεντ έχει μια δίδυμη αδελφή, τη Μανάχιλ. Μπροστά στον θάνατο και με μόνη ελπίδα το νοσοκομείο Μπασάερ στη Χαρτούμ, ένα από τα ελάχιστα που εξακολουθούν να λειτουργούν, η Τουμά βρέθηκε μπροστά σε μια αδιανόητη επιλογή: να σώσει μόνο ένα από τα δύο παιδιά της. Τα φάρμακα επαρκούσαν μόνο για το ένα. Επέλεξε τη Μανάχιλ.
«Μακάρι να μπορούσαν και οι δύο να ζήσουν, να ξαναπαίξουν όπως παλιά», λέει δακρυσμένη, κρατώντας την Μασάτζεντ που ξεψυχά στην αγκαλιά της. «Δεν έχω τίποτα. Μόνο τον Θεό».
‘I can’t afford to save both twins’: Sudan’s war left one mother with an impossible choice https://t.co/wpcGBp6nJM
— BBC News (World) (@BBCWorld) October 15, 2025
Από τον Απρίλιο του 2023, το Σουδάν έχει βυθιστεί σε εμφύλιο πόλεμο. Η σύγκρουση μεταξύ του στρατηγού Αμπντέλ Φάταχ αλ Μπουρχάν, επικεφαλής του στρατού και ντε φάκτο ηγέτη της χώρας, και του παραστρατιωτικού διοικητή Μοχάμεντ Χαμντάν Ντάγκλο, αρχηγού των Δυνάμεων Ταχείας Υποστήριξης (RSF), έχει προκαλέσει ανυπολόγιστη καταστροφή.
Ο ΟΗΕ περιγράφει την κρίση στο Σουδάν ως «τη χειρότερη ανθρωπιστική κρίση παγκοσμίως αυτή την στιγμή».
Δεκάδες χιλιάδες νεκροί, εκατομμύρια εκτοπισμένοι, και πάνω από τρία εκατομμύρια παιδιά κάτω των πέντε ετών, σε κατάσταση σοβαρού υποσιτισμού. Το νοσοκομείο Μπασάερ στην Χαρτούμ δέχεται καθημερινά απελπισμένες μητέρες που διανύουν εκατοντάδες χιλιόμετρα με τα παιδιά τους στην αγκαλιά.
Τα βασικά φάρμακα και αντιβιοτικά, ενδοφλέβια υγρά, συμπληρώματα διατροφής, δεν επαρκούν και χορηγούνται μόνο επί πληρωμή. Οι περισσότερες οικογένειες δεν έχουν τίποτα.
«Μας πήραν τα πάντα. Μόνο την ζωή μας καταφέραμε να σώσουμε».
Η Τουμά, μαζί με τον σύζυγό της και τα παιδιά τους, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους 200 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Χαρτούμ. Έχασαν τα πάντα: ζώα, χρήματα, υπάρχοντα.
«Παλιά, το σπίτι μας ήταν γεμάτο ζωή», θυμάται. «Είχαμε γάλα, φρούτα, χουρμάδες. Τώρα δεν έχουμε τίποτα».
Στους δρόμους της κατεστραμμένης Χαρτούμ, ο 12χρονος Ζάχερ σπρώχνει μόνος του το αναπηρικό καροτσάκι του, περνώντας ανάμεσα σε καμένα αυτοκίνητα και ερείπια σπιτιών. Πριν λίγους μήνες, ένα drone χτύπησε κοντά στο σπίτι του.
Η μητέρα του, η Χαμπίμπα, θυμάται τη στιγμή: «Έτρεχε αίμα από παντού. Προσευχόμουν να πεθάνω εγώ, αρκεί να ζήσει εκείνος». Οι γιατροί δεν κατάφεραν να σώσουν τα πόδια του παιδιού.
Και τα δύο ακρωτηριάστηκαν.
Ο Ζάχερ ξυπνούσε και ρωτούσε: «Γιατί τους άφησες να μου κόψουν τα πόδια;» Η μητέρα του δεν είχε απάντηση.
Σήμερα, η οικογένεια δεν έχει τη δυνατότητα να του προσφέρει τεχνητά μέλη. Ο Ζάχερ έχει μόνο μία ευχή:
«Θέλω να ξαναπερπατήσω. Να παίξω ποδόσφαιρο με τους φίλους μου».
Παρά τον πόνο, συνεχίζει να πηγαίνει στο χωμάτινο γήπεδο για να παρακολουθεί τους συνομήλικούς του. Χαμογελά όταν μιλά για την αγαπημένη του ομάδα.
«Υποστηρίζω την Ρεάλ Μαδρίτης. Το ποδόσφαιρο είναι ό,τι αγαπώ πιο πολύ».
Η σύγκρουση στο Σουδάν συνεχίζεται αμείωτη. Οι άνθρωποι πεθαίνουν αβοήθητοι από πείνα, ασθένειες και βόμβες.
Η Τουμά και ο Ζάχερ είναι μόνο δύο από τα εκατομμύρια των αόρατων θυμάτων ενός πολέμου που δεν επιλέχθηκε, αλλά τους καταδίκασε.
