Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Είναι φθινόπωρο τού 1996·
ο Παναθηναϊκός διάγει μία από τις πιο ένδοξες και ευτυχισμένες χρονιές του,
το νταμπλ -και το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημα-
έρχονται να συνδυαστούν με την έξοχη πορεία μέχρι τούς «4» τού «Τσάμπιονς Λιγκ»,
στις 3 Απριλίου ο Κριστόφ Βαζέχα παγώνει το Άμστερνταμ
και αντανακλαστικώς το μικροκοσμικό επίνειο τής Αθήνας,
τώρα είναι πιο κοντά από κάθε άλλοτε
η δεύτερη συμμετοχή σε τελικό τού Κυπέλλου Πρωταθλητριών,
στις 11 Απριλίου ο μπασκετικός Παναθηναϊκός επιτείνει τη θριαμβευτική ατμόσφαιρα
καθώς γίνεται η πρώτη ελληνική ομάδα
που κατακτά το Κύπελλο Πρωταθλητριών (μετέπειτα «Ευρωλίγκα»),
όμως στις 17 Απριλίου ο Άγιαξ τού Γιάρι Λιτμάνεν κάνει την ανατροπή
και το «Γουέμπλεϊ» παραμένει στην περίοπτη μοναξιά του.
Ανακουφισμένη η Τρούμπα
-και υποκινούμενη από τον διαχρονικό υπαρξιακό φθόνο
που τής παράγει η γνώση ότι ουδέποτε θα γίνει «Παρθενών»-
ξεχύνεται εξάλλως πανηγυρίζουσα στα πέριξ τού λιμανιού της,
το Κόμπλεξ ξεχειλίζει, τα «Πέτρινα Χρόνια» έχουν δεκαετή διάρκεια,
ο Κοσκωτάς κι ο Σαλιαρέλης ενσαρκώνουν και αναγγέλλουν
την επερχόμενη «Καθεστωτικοποίηση τής Σήψης»,
οι εν λόγω απατεώνες νταραβεριτζήδες προσθέτουν τη Φυλακή στο βιογραφικό τους,
ο κοινωνικός απόπατος που βαφτίζεται με την κωμικοτραγική ωραιοποίηση «Επιστήμονες»
είναι ένα εκρηξιγενές απόστημα που ευνοείται από την αλλοτρίωση τής εποχής
και ετοιμάζεται να μαγαρίσει τα πάντα.
Όπερ και συμβαίνει…
…
Είναι φθινόπωρο τού 1996,
όταν ο πάλαι ποτέ αξιοσέβαστος «Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς»
-μην αντέχοντας τη μακρά αποχή του από την Κορυφή-
γίνεται η πιο οχετώδης και τοξική εκδοχή τού «Φάουστ»,
ο «Μεφιστοφελής» προσφέρει μεν ως δέλεαρ την επιστροφή στους τίτλους,
όμως απαιτεί τα πιο τοκογλυφικά ανταλλάγματα εκμεταλλευόμενος την Ανάγκη.
«Θα σού δώσω πρωταθλήματα, πολλά πρωταθλήματα, πάρα πολλά πρωταθλήματα,
θα σε απαλλάξω οριστικώς κι αμετακλήτως από την Πείνα,
όμως εσύ απ’ τη μεριά σου θα πρέπει να γίνεις συνώνυμο(ς)
με την Ατιμία, με τη Διαφθορά, με την Μπόχα, με τη Δυσωδία, με τη Χαβούζα, με τη Σαπίλα.
Δέχεσαι;».
«Δέχομαι.», απαντάει χωρίς δεύτερη σκέψη ο «πεινασμένος» σύλλογος,
αποδεικνύοντας τη διηνεκή ισχύ τής αρχαίας ρήσης «Ανάγκα και οι Θεοί πείθονται…»
και ξεπουλώντας διά παντός το «Ολυμπιακό Πνεύμα»
που -βάσει ονομασίας- υποτίθεται ότι έχει αναλάβει να πρεσβεύει αδιαπραγματεύτως.
Στις 16 Νοεμβρίου τού 1996 διεξάγονται οι περιβόητες εκλογές τής «Ε.Π.Ο.»,
ο διοικητικός ηγέτης τού Ο.Σ.Φ.Π., ο Σωκράτης Κόκκαλης,
έχει ήδη στρατολογήσει επίλεκτα στελέχη για να πραγματώσει τα σχέδιά του
(ξεχωρίζουν τα ονοματεπώνυμα Θωμάς Μητρόπουλος και Βασίλης Γκαγκάτσης),
ο «Ρους τής Ιστορίας τού Ελληνικού Ποδοσφαίρου» αλλάζει επί τα χείρω,
το «Σύστημα τής… Εξυγίανσης» πιάνει αμέσως δουλειά,
η πρώτη εκκωφαντική «κανονιά» ξεκουφαίνει το Πανελλήνιο
και στέλνει προς άπασες τις κατευθύνσεις το μήνυμα για τα Μελλούμενα.
Στις 8 Δεκεμβρίου, λοιπόν,
ο Στράτος Παπουτσέλης εντέλλεται να διαιτητεύσει το «Ντέρμπι των Αιωνίων»
και γίνεται ο πρώτος επίσημος εκπρόσωπος τής νέας τάξης πραγμάτων
με το ανύπαρκτο πέναλτι που καταλογίζει εις βάρος των φιλοξενούμενων.
«Ο Ίβιτς ήταν εκτός περιοχής αλλά η ψυχή του ήταν μέσα.»,
είναι η περιπαικτική ατάκα που χρησιμοποιεί ο Βιαστής για να ειρωνευτεί το Θύμα,
το επώνυμο «Παπουτσέλης» μετατρέπεται σε «Σύμβολο Ξευτίλας»
και σε μονολεκτικότητα που ισοδυναμεί με τόμους,
το εν λόγω αναίσχυντο ενεργούμενο φτάνει είκοσι χρόνια μετά
-σε συνέντευξή του, στην… αμερόληπτη εφημερίδα «Γαύρος»-
να διατυμπανίσει ανερυθριάστως τα ερυθρόλευκα αισθήματά του:
«Είμαι Ολυμπιακός. Ήμουν, είμαι, και θα είμαι Ολυμπιακός.».
Τα εύκολα προπολεμικά πρωταθλήματα που κατακτούσε ο Ο.Σ.Φ.Π.
όταν ακόμη υπήρχαν γεωγραφικά κριτήρια στους ομίλους,
οι οποίοι οδηγούσαν στην τελική φάση τούς πρώτους των σχετικών βαθμολογιών
(οι όμιλοι τής Αθήνας και τής Θεσσαλονίκης είχαν πανίσχυρες ομάδες,
στον Πειραιά μόνον ο Εθνικός προέβαλλε κάποιαν ισχνή αντίσταση),
είχαν δημιουργήσει ένα «απόθεμα τίτλων» που όδευε προς εξάντληση,
από το 1959 που θεσπίστηκε η «Α΄ Εθνική Κατηγορία» η διαφορά μειωνόταν,
ο Παναθηναϊκός είχε πλησιάσει επικίνδυνα τον προπορευόμενο Ολυμπιακό,
τα πρωταθλήματα ήταν «18 έναντι 25»,
όμως τώρα ανέτελλε η πιο σκοτεινή περίοδος για το άθλημα (και εν γένει, για τη χώρα).
Η «Μαγαρισμένη Εικοσαετία». 1997-2017.
Το δόγμα «Νίκη με κάθε τρόπο…» είχε αποκτήσει πια ντιενεϊκή υπόσταση,
είχε παγιωθεί στον πυρήνα τού σωματείου,
οι προσδιορισμοί «Παράγκα-Εγκληματική Οργάνωση-Συμμορία»
ήταν οι σύγχρονες «Ολυμπιακές Ιδέες» και τα μοντέρνα «Ολυμπιακά Ιδεώδη».
Η «Μεταφυσική Συμφωνία» και οι γαγγραινικές παρενέργειές της…
Η Απληστία είναι το Αναβολικό τής Ηλιθιότητας.
Ο «Φαταουλισμός» έγινε «Σύμβολο»,
ο παντελώς αποβλακωμένος-αλλοτριωμένος συρφετός
είχε χάσει πλέον κάθε επαφή με τη Νουνέχεια και με την Μπέσα,
η Εύνοια αντιμετωπιζόταν ως «Δικαιοσύνη»,
η Δικαιοσύνη αντιμετωπιζόταν ως «Αδικία»,
τα 19 στα 21 πρωταθλήματα ήταν ταυτοχρόνως πολλά και λίγα,
τα σερί με τα επτά (1997-2003), με τα πέντε (2005-2009) και ξανά με τα επτά (2011-2017)
αντιμετωπίζονταν στο αρρωστημένο «Οπαδικό Φαντασιωσικό» ως φυσική ροή,
οι μόλις δύο χαμένοι τίτλοι αυτής τής περιόδου
προσδιορίζονταν υποτιμητικά ως «Πρωτάθλημα τού Δούρου» και «Πρωτάθλημα τού Πατέρα»,
η Δικαιοσύνη ανακαλούταν ως έννοια και ως συνθήκη
μόνο για να στηριζόταν το αίολο αφήγημα που ήθελε ανίκητη την «Καρδιά τού Πρωταθλητή».
Ψεύτες. Κλέφτες. Ληστές. Υποκριτές. Τιμητές.
Από το φθινόπωρο τού 1996, παράχθηκε και διασπάρθηκε αλόγιστη βία,
αφού έπρεπε να εξαφανιζόταν ο Ανταγωνισμός.
Οι «Ταγμένοι» και η ιταμή φράση «Να κάνετε ομάδα να κερδίζετε και τούς διαιτητές…»,
ήταν οι χαρακτηριστικοί κώδικες επικοινωνίας
που μετερχόταν ο αλήστου μνήμης προπαγανδιστής παράγοντας,
κάνοντας απροκάλυπτη επίδειξη δύναμης προς άπασες τις αντιστεκόμενες κατευθύνσεις
και δίνοντας την επιχειρηματολογική γραμμή στα αλαλάζοντα πλήθη.
Οι «ταγμένοι» διαιτητές, οι «ταγμένοι» δικαστές,
οι «ταγμένοι» αστυνομικοί, οι «ταγμένοι» πολιτικοί,
ήταν η «Βιτρίνα τής Θεσμικότητας», ήταν η πολυτελής φιοριτούρα,
που βρισκόταν μονίμως σε ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας και σε συνεργασία με τη Μαφία.
Παντού, σε κάθε γήπεδο, σε κάθε πόλη που εμφανιζόταν ο Ολυμπιακός,
ήταν κοινός τόπος η ιαχή «Πουλημένε… Πουλημένε…»
που απηύθυναν οι φίλαθλοι στα εκάστοτε ενεργούμενα,
μυριάδες άνθρωποι ένιωθαν άρρωστοι παρακολουθώντας τα απροκάλυπτα εγκλήματα,
η διάχυτη «Δυσοσμία τής Αδικίας» ήταν ασφυκτική στο μη περαιτέρω,
οι ομάδες που δεν προσδένονταν στο «άρμα» υφίσταντο βία-βιασμό,
οι ομάδες που ενέδιδαν και αποδέχονταν την ντροπιαστική πρόσδεση
υπέκειντο στη δήθεν φιλική προτροπή-συνθήκη
«Αν δεν μπορείς να αποφύγεις τον Βιασμό, απόλαυσέ τον.».
Ατιμία. Διαφθορά. Μπόχα. Δυσωδία. Χαβούζα. Σαπίλα.
Η ίδια οδυνηρή αίσθηση, σχεδόν σε κάθε ματς.
Κάθε φορά, μα κάθε φορά που εξέπνεε η κίβδηλη «Καρδιά τού Πρωταθλητή»,
ήξερες ποια θα ήταν η κατάληξη,
εγνώριζες a priori ότι θα ερχόταν ένα αηδιαστικό «φιλί της ζωής».
Τα πάντα καταντούσαν αντίλαλος τής φράσης
που είχε ξεστομίσει το 2002 ο περιβόητος Γιάννης Σπάθας:
«Μόνο ο Ολυμπιακός· να κερδάει ο Ολυμπιακός. Τίποτ’ άλλο. Και το Αιγάλεω.
Όλοι οι άλλοι να πά’ να γαμηθούνε…»
(ο τότε «Πρόεδρος Συνδέσμου Διαιτητών Πειραιά»
είναι ο πατήρ τού περιβόητου γόνου Ηλία Σπάθα,
που -μετά από την πολυσυζητημένη πορεία του στα ελληνικά γήπεδα-
τώρα πληρώνεται εδώ και χρόνια
για να προσφέρει τις… αντικειμενικές διαιτητικές κρίσεις του
μέσα από τη συχνότητα τού καναλιού που κατέχει ο ιδιοκτήτης τής «Π.Α.Ε. Ολυμπιακός»·
οποία νεποτική σύμπτωσις,
κι ο γόνος τού τότε περιβόητου προέδρου τής «Ε.Π.Ο.» είναι νυν πρόεδρος τής Ομοσπονδίας).
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, προκλήθηκε ανυπολόγιστη κοινωνική ζημία,
καθώς ο Ο.Σ.Φ.Π. χρησιμοποιείται ως «Όχημα τού Παρακράτους»,
ενώ η εθελότυφλη πλέμπα ακολουθεί το εκάστοτε αφήγημα
και ενίοτε -όταν δυσκολεύουν οι καταστάσεις-
αναλαμβάνει εμμίσθως ή αμίσθως να διεκπεραιώνει τις «επικηρύξεις».
Η «Ριζούπολη» και η απαγόρευση μετακίνησης φιλάθλων
υπήρξαν -η μεν αυταποδείκτως, η δε συνεπαγωγικώς-
οι «Κορωνίδες τής Ολυμπιακής Μισαλλοδοξίας».
Ό,τι έχτισαν οι πρόγονοί μας από το 776 π.Χ. και επαναφέρθηκε το 1896,
διασύρονται από μία ομάδα που κάθε άγγιγμά της ισούται με μίασμα.
Κοκκαλιστάν. Μαρινακιστάν.
Αλεξανδρής, Γιαννακόπουλος, Τζόρτζεβιτς, Νινιάδης (και μετά, Φορτούνης).
Η «Ιστορία τού Ολυμπιακού» από το 1997 και εντεύθεν, διά στόματος Αλέκου Αλεξανδρή:
«Εγώ μπορεί να έπεσα για να πάρω πέναλτι·
εσύ -ως διαιτητής- έπρεπε να το δώσεις;
Εγώ παίζω για να κερδίσω·
είμαι ανταγωνιστικός ακόμα κι απέναντι στο παιδί μου.
Αν θες να είσαι πρωταθλητής, δεν υπάρχουν “fair play” και μαλακίες.
Θέλω να κερδίσω. Πώς θα κερδίσω; Με τον οποιονδήποτε τρόπο.
Κλέβω ακόμα και το παιδί μου·
φέρνω έξι-πέντε στα ζάρια και του λέω πως έφερα εξάρες.».
…
Εχθές το βράδυ η Μπαρτσελόνα συνέτριψε τον Ολυμπιακό με 6-1,
όμως το αποτέλεσμα διαμορφώθηκε αναμφιβόλως από τον διαιτητή Σνάϊντερ,
ο οποίος απέβαλε με ανύπαρκτη δεύτερη κίτρινη κάρτα τον Έσε στο 57ο λεπτό
(ενώ οι φιλοξενούμενοι είχαν μειώσει το σκορ σε 2-1,
διεκδικώντας τις όποιες πιθανότητές τους για θετικό αποτέλεσμα)
και κατελόγισε -με τη συνέργεια τού «V.A.R.»- ένα πέναλτι
από αυτά που ανήκουν στην αμφιλεγόμενη κατηγορία «Το κερδίζει ο επιτιθέμενος.».
Όμως…
Όμως, υπάρχουν πολλά «Όμως».
Από τον Αύγουστο τού 1997
-οπότε και κατεγράφη η πρώτη συμμετοχή τού Ο.Σ.Φ.Π. στο «Τσάμπιονς Λιγκ»,
με την εντός έδρας νίκη με 5-0 επί τής Μοζίρ στις 13/8
και με την εκτός έδρας ισοπαλία με 2-2 στις 27/8-
έπρεπε να έφτανε στις 3 Οκτωβρίου 2007 για να έπαιρνε την πρώτη εκτός έδρας νίκη του,
έχοντας προηγουμένως 32 αποτυχημένα αποτελέσματα (24 ήττες και 8 ισοπαλίες).
Αυτό το στοιχείο ήταν η «Σφραγίδα τού Ευνουχισμού»,
καθώς ο δήθεν μάγκας-επιβήτορας κατέρρεε όταν έβγαινε εκτός συνόρων,
διότι είχε μάθει να πορευόταν με τα κάθε είδους «Viagra»
που τού εξασφαλίζονταν από τούς εγχώριους μηχανισμούς του.
Από την άλλη -έτσι, για να κάνουμε και μία σημειολογική αναφορά-
ο Παναθηναϊκός ήταν επί μονίμου βάσεως καταδικασμένος
να υποσκαπτόταν κάθε φορά που απειλούσε τα «Πρωτεία τού Διορισμένου»,
όμως στην Ευρώπη διήγε περίλαμπρες πορείες,
όπως επί παραδείγματι στη σεζόν 2001-2002,
όταν και ήρθε αντιμέτωπος στα προημιτελικά τής διοργάνωσης με την Μπαρτσελόνα.
Πρώτο ματς στη «Λεωφόρο» (3 Απριλίου 2002),
οι «Πράσινοι» παίρνουν τη νίκη με πέναλτι τού Μπασινά στο 79ο λεπτό.
Επαναληπτικός στο «Καμπ Νου» (9 Απριλίου 2002),
ο Παναθηναϊκός προηγείται με σουτ τού Κωνσταντίνου στο 8΄,
η Μπαρτσελόνα παίρνει προβάδισμα φτάνοντας στο 3-1 (Ενρίκε 23΄ και 49΄, Σαβιόλα 61΄),
το ματς αποκτάει άγρια ομορφιά και γίνεται «ροντέο»,
ο Π.Α.Ο. πιέζει για το γκολ που θα τον στείλει στους «4»,
οι τεράστιες χαμένες ευκαιρίες και το πέναλτι-μαρς που δεν δίνεται υπέρ τού Ολιζαντέμπε
βρίσκουν την απόλυτη κορύφωσή τους στο περίφημο βολέ
που έχει μείνει στην Ιστορία ως «το σουτ τού Βλάοβιτς»,
αφού για ελάχιστα εκατοστά δεν έδωσε την πρόκριση στην εκπνοή τού αγώνα
(αμέσως μετά, οι φιλοξενούμενοι και οι γηπεδούχοι σωριάστηκαν στο χορτάρι,
αμφότεροι με διαφορετικά συναισθήματα αλλά άπαντες αποκαμωμένοι).
Ιδού ποια ήταν σύνθεση εκείνης τής Μπαρτσελόνα,
ώστε να αντιληφθούμε ποιοι ήταν αυτοί που έτρεμαν τούς «Γκουμο-Μπασινάδες»:
Μπονάνο (84΄ Ρέϊνα), Πουγιόλ, Φρανκ ντε Μπουρ, Αμπελάρδο, Κόκο (45΄+ Κλάϊφερτ),
Τσάβι, Λουΐς Ενρίκε, Κοκού, Ριβάλντο, Όφερμαρς (74΄ Γκάμπρι), Σαβιόλα.
Ειρήσθω εν παρόδω, μάλιστα,
ο παντελώς θολωμένος -στη χθεσινή βραδιά- κορύβαντας Θαναηλάκης
(ο οποίος βρήκε πρόσφορο έδαφος ανέλιξης
όταν κάποτε εξεδιώχθη από τη συνδρομητική πλατφόρμα ο Αλέξης Σπυρόπουλος,
κατόπιν αφόρητων πιέσεων που είχε ασκήσει το «Ερυθρόλευκο Παρακράτος»
επειδή ο «ενοχλητικός» σπορτ-κάστερ
ετόλμαγε κι έλεγε αυτά που έβλεπε στα ματς τού Ο.Σ.Φ.Π.),
ανέφερε ότι η Μπαρτσελόνα μετά από το χθεσινό αποτέλεσμα
διετήρησε το αήττητό της έναντι των ελληνικών ομάδων·
προφανώς τού διέφυγε η τεράστια νίκη τού Παναθηναϊκού,
όπως τού διέφυγε προσωρινώς -και τον εδιόρθωσε ρεπόρτερ τής μετάδοσης-
ότι (τ)ο «V.A.R.» παρεμβαίνει σε περιπτώσεις απ’ ευθείας κόκκινης κάρτας
και όχι όταν πρόκειται για δεύτερη κίτρινη που οδηγεί σε αποβολή.
…
Κατόπιν αυτής τής εύγλωττης αντιδιαστολής, επιστρέφουμε στο ματς…
Η Μπαρτσελόνα είχε πολλές κομβικές απουσίες λόγω τραυματισμών
(Λεβαντόφσκι, Ραφίνια, Γκάβι, Όλμο, οι πιο ηχηρές),
ενώ συνάμα ήταν πασίδηλη η διάθεση για συντήρηση δυνάμεων
ελέω τού επερχόμενου «El Clásico» την Κυριακή.
Με άνεση και με ύφος μπλαζέ έβαλε δύο γκολ στο πρώτο ημίχρονο,
το εμβληματικό «τίκι-τάκα» ήταν μεν εδώ αλλά διακρινόταν από ραθυμία,
το ματσάκι έμοιαζε να είχε διεκπεραιωτικό χαρακτήρα για την ισπανική ομαδάρα,
μέχρι που ήρθε αυτή η περιπετειώδης μείωση τού σκορ με τον Ελ Κααμπί
(αρχικώς, σκοράρει με κεφαλιά,
αλλά -μόλις πριν, στην ίδια φάση- έχουν εντοπιστεί χέρι αμυντικού και οφ-σάϊντ,
οπότε ακυρώνεται το γκολ και καταλογίζεται πέναλτι που φέρνει το ίδιο αποτέλεσμα)
κι αμέσως μετά προκύπτει από το Πουθενά η αποβολή τού Έσε,
που πηγαίνει εντελώς κόντρα στο «Γράμμα τού Νόμου» και στο «Πνεύμα τού Αγώνα».
Εκεί, λοιπόν,
μία λανθασμένη απόφαση, μία απαράδεκτη απόφαση, μία άδικη απόφαση
(επαναλαμβάνω εσκεμμένα το αριθμητικό «Μία»),
οδηγεί μία ολόκληρη ομάδα σε κατάρρευση,
κάνοντάς την να χάσει το μυαλό της, την αυτοσυγκέντρωσή της, την πειθαρχία της
και τη μετατρέπει κυριολεκτικώς σε «σκορποχώρι».
Γιατί ο προπονητής δεν εφρόντισε να θωρακίσει την άμυνά του;
Διότι έχασε το μυαλό του.
Γιατί οι παίκτες δέχθηκαν τέσσερα γκολ μέσα σε λιγότερο από δώδεκα λεπτά;
Διότι έχασαν το μυαλό τους.
Γιατί δεν διαφυλάχθηκε -κατά το δυνατόν- ο κρίσιμος «Συντελεστής Τερμάτων»;
Διότι έχασαν άπαντες το μυαλό τους.
Μία και μοναδική φάση ήταν αρκετή για να χάσει μία ολόκληρη ομάδα το μυαλό της,
για να βρίζουν και να καταριούνται οι οπαδοί της,
για να μετατραπεί το τιμητικό 2-1 στο ατιμωτικό 6-1,
για να εμφανιστεί εν εξάλλω ο Χοσέ Λουΐς Μεντιλίμπαρ και να κάνει τη δήλωση
«Δυστυχώς, μετά από λίγες μέρες ουδείς θα θυμάται τι συνέβη μέσα ατο παιχνίδι.
Όλοι θα θυμούνται το αποτέλεσμα μόνο.».
Πού να ήξερε ο συμπαθής προπονητής τού Ολυμπιακού
ότι αυτή η εύστοχη τοποθέτησή του
είναι ο απόλυτος κόλαφος, ο απόλυτος καταπέλτης, ο απόλυτος λίβελλος
για την «Ιστορία τού Ολυμπιακού».
Πού να ήξερε ότι στην τεταρτοκοσμική Νεοελληνική Μπανανία,
ο Ολυμπιακός έπαιρνε επί είκοσι χρόνια τέτοια ευνοϊκά σφυρίγματα
-όχι μια φορά στο τόσο, αλλά…- επί εβδομαδιαίας βάσεως,
φτάνοντας σήμερα να κομπάζει για τα 48 πρωταθλήματα
(κι ας πρόκειται για κάλπικα-πέτσινα-χάρτινα τρόπαια).
Εν κατακλείδι, αν μία απόφαση αρκεί για να σού χαλάσει το μυαλό,
ποιες είναι οι επιπτώσεις που προκαλούνται
όταν οι ταγμένοι διαιτητές-δικαστές-αστυνομικοί-πολιτικοί
χαλάνε το μυαλό των αντιπάλων σου επί είκοσι χρόνια;
Ευτυχώς για την Κοινωνία και δυστυχώς για τον Ολυμπιακό,
υπάρχει η Μνήμη και κυρίως υπάρχει η «Άρνηση τής Λήθης».
Σκούζει ο 20ετής «Σφαγέας» για την Αμυχή;
Προσωπικώς, δηλώνω ευθαρσώς ότι ΔΕΝ τον λυπάμαι·
αναγνωρίζω το Δίκαιο, αλλά ΔΕΝ τον λυπάμαι.
Τα «εγκλήματα» που έχει διαπράξει αυτή η ομάδα στο Ελληνικό Ποδόσφαιρο
(«εγκλήματα» που εσχάτως επεκτείνονται ΚΑΙ στο Μπάσκετ,
ενώ ήδη είχαν μεταφερθεί κυριολεκτικώς ΚΑΙ στο Βόλεϊ
με τη δολοφονία τού αστυνομικού Γιώργου Λυγγερίδη),
ανασύρονται κάθε φορά που το εν λόγω σωματείο επιδίδεται σε υστερικές «κορώνες»,
διεκδικώντας -τάχα μου, τάχα μου- τη Δικαιοσύνη.
Όχι, δεν ξεχνάμε.
Ναι, αρνούμαστε να ξεχάσουμε.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ:
«Μόνο ο Ολυμπιακός· να κερδάει ο Ολυμπιακός. Τίποτ’ άλλο. Και το Αιγάλεω.
Όλοι οι άλλοι να πά’ να γαμηθούνε…».
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ:
«Να κάνετε ομάδα να κερδίζετε και τούς διαιτητές…»,
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ:
«Εγώ μπορεί να έπεσα για να πάρω πέναλτι·
εσύ -ως διαιτητής- έπρεπε να το δώσεις;
Εγώ παίζω για να κερδίσω·
είμαι ανταγωνιστικός ακόμα κι απέναντι στο παιδί μου.
Αν θες να είσαι πρωταθλητής, δεν υπάρχουν “fair play” και μαλακίες.
Θέλω να κερδίσω. Πώς θα κερδίσω; Με τον οποιονδήποτε τρόπο.
Κλέβω ακόμα και το παιδί μου·
φέρνω έξι-πέντε στα ζάρια και του λέω πως έφερα εξάρες.».
…
Και βεβαίως, ουδέν έγκλημα διαχρονίζεται χωρίς απήχηση κι αποδοχή,
οπότε εδώ έρχεται η «Οπαδική Ευθύνη».
Κοινωνικός Απόπατος.
Ευτυχώς δεν είναι έτσι όλοι οι οπαδοί τού Ολυμπιακού,
δυστυχώς είναι έτσι πολλοί οπαδοί τού Ολυμπιακού.
Ένας κοινωνικός απόπατος που υποβαθμίζει τη Δικαιοσύνη σε «Μονοπώλιο»,
που θεωρεί ότι στην περίοδο 1997-2017 όλα ήταν πεντακάθαρα
εκτός από το «Πρωτάθλημα τού Δούρου» και το «Πρωτάθλημα τού Πατέρα».
Πριν από το επιμύθιο, λοιπόν,
καταθέτω ένα σοκαριστικό ηχητικό ντοκουμέντο
(το οποίο προέρχεται από δημόσια συνομιλία ερυθρόλευκων ούγκανων),
όπου αναδίνονται στο έπακρο οι δυστοπικοί συνδυασμοί
«Ατιμία-Διαφθορά-Μπόχα-Δυσωδία-Χαβούζα-Σαπίλα»
και
«Ψεύτες-Κλέφτες-Ληστές-Υποκριτές-Τιμητές».
Ακούστε και φρίξτε…
Επιμύθιο:
Μετά από αυτό το θλιβερό παραλήρημα που αποτελεί προσβολή για το Ανθρώπινο Είδος,
το μοναδικό επιμύθιο που αρμόζει στην περίσταση
είναι ένα σύνθημα που έχει εγγραφεί ανεξίτηλα στη Συλλογική Μνήμη
και εκφράζει απολύτως το Συλλογικό Θυμικό:
ΝΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ (ο) Ολυμπιακός.
Ο Αθλητάμπουρας
