Έχουν περάσει μερικά χρόνια… Καμιά δεκαετία νομίζω. Κάνω απογευματινό καθημερινό ραδιόφωνο. Πριν από την εκπομπή και μετα την εκπομπή η καλή μου φίλη, Ελευθερία Γεωργάκαινα λέει το δελτίο ειδήσεων… Αγαπιόμαστε πολύ….
Μια μέρα πρέπει να πάω στην κηδεία ενός φίλου μου, που σκοτώθηκε πέφτοντας από την μηχανή. Είμαι πολύ στεναχωρεμένος και κανονίζω με τη διεύθυνση να μην κάνω εκείνη την ημέρα εκπομπή και να παίξει μόνο μουσική tape.
Λίγο πριν, τηλεφωνώ στην Ελευθερία να της πω, να πει στον αέρα ότι δεν θα κάνω εκπομπή γιατί…. βρες έναν λόγο βρε παιδί μου της λέω…
Εκείνη έχει μείνει άναυδη γιατί ο φίλος μου, που’χε σκοτωθεί, ήταν γνωστός της…
-Εντάξει…εντάξει…. μείνε ήσυχος…μου λέει….
Δεν περνάει λίγη ώρα και χτυπάει το κινητό μου…. Η φίλη μου η Μαρία Nικολέτου από τη Θεσσαλονίκη.
– Μάνο.
– Ελα Μαράκι μου….
– Είσαι καλά;
– Μια χαρά….
Και μου το κλείνει. Θα ξαναπάρει σκέφτομαι και συνεχίζω να κάνω αυτό που έκανα.
Στο καπάκι η φίλη μου η Ράνια Τραγόμαλου.
– Είσαι καλά;
– Μια χαρά….
– Ασ’ το διάλο….
Και μου το κλείνει.
Δεν προλαβαίνω να αναρωτηθώ και να σου η φίλη μου η Μαρία Σταμπουλή από τη Σίφνο….
– Είσαι καλά ρε παπάρα;
– Ναι… μωρέ… γιατί ρωτάς;
– Αντε γαμ… και με κοψοχόλιασες….
Και μου το κλείνει…
Μα τι συμβ…
Ο Πέτρος Ντίνης…
– Μάνο…
– Ψιτ κόψτε την πλάκα… τι έγινε και όλοι με ρωτάτε… αν είμαι καλά….
– Είπαν στο ραδιόφωνο ότι πέθανες….
– Χαχαχαχαχαχαχα… Πλάκα μου κάνεις…
– Οχι ρε, η κοπέλα που λέει τις ειδήσεις, τελειώνοντας μας είπε ότι δεν θα ’σαι πια μαζί μας… γιατί κάτι τραγικό… τα μπέρδεψε… και μετά δεν βγήκες στο μικρόφωνο… Μου ‘φυγε η ψυχή ρε μαλάκα…
– Μια χαρά είμαι… thnx…
Μόλις είχα καταλάβει τι είχε συμβεί…
Το πρώτο πρόσωπο που πήγε στο μυαλό μου ήταν η μάνα μου.
Της τηλεφώνησα.
– Ναι…
– Μάνα ο Μάνος είμαι…
– Το κατάλαβα… δεν κάνεις εκπομπή;
– Οχι… εσύ δεν την ακούς;
– Οχι, είμαι στην πλατεία και τρώω παγωτό…
– Ωραία… δεν πήγα γιατί είχα μια δουλειά… μην σε ανησυχήσει κανείς… Εντάξει;
– Εντάξει! Ευχαριστώ που με πήρες…
Αμέσως μετά πήρα την Ελευθερία….
Να πάει να σκάσει… Φυσικά είχαν πλακώσει και τα τηλέφωνα στον σταθμό.
– Ρε συ με πέθανες; Της είπα γελώντας;
– Οχι, Μανούκο μου… απλώς πήγα να πω ότι δεν θα ήσουν στην εκπομπή γιατί έπρεπε να πας σε μια κηδεία… αλλά μετά σκέφτηκα ότι η κηδεία είναι λάθος λέξη… και πήγα να πω «ένα τραγικό συμβάν»… και έκανα σαρδάμ… και ήταν σαν να σε έστειλα και ήμουν τόσο συγκινημένη που φάνηκε αληθινό… είπα …σχεδόν δηλαδή… ότι ο Μάνος Αντώναρος δεν θα΄ναι μαζί μας… εεεεεε… λόγω…εεεεεε… ενός τραγικού γεγονότος… και μετά πήγα να το σώσω και είπα: Είμαστε όλοι τόσο στεναχωρεμένοι… και φυσικά εννοούσα για το παιδί που χάθηκε… άστα σου λέω… σαλάτα τα ‘κανα… Θα με συγχωρέσεις ποτέ στη ζωή σου…
Είχα πεθάνει στα γέλια… συμβαίνουν αυτά στις ζωντανές εκπομπές που λένε και οι μετρ του είδους…
Με πήραν δεκάδες άνθρωποι εκείνη την ημέρα…
Ηταν μια μικρή ευκαιρία για να απολαύσω το γεγονός ότι είμαι ζωντανός…
Όσο και να αλλάζει η ενημέρωση μερικές αρχές μένουν στα-θε-ρές. Δεν λες ποτέ ότι πέθανε κάποιος, αν δεν το ‘χεις διασταυρώσει από 1.000 πλευρές. Γι’ αυτό και στα δυστυχήματα βγαίνουν πολύ εύκολα τα ονόματα των διασωθέντων και ποοοοολύ αργότερα τα ονόματα αυτών που δεν στάθηκαν τυχεροί.
Η Ελευθερία έκανε σαρδάμ… όσο και να προσπαθούσε να το σώσει… μόνο χειρότερο θα το ’κανε… οπότε το πράγμα έγινε αμέσως φάρσα… Με διασκέδαζε τόσο η δύσκολη θέση της… χαχαχαχαχα… Όμως, όπως διαβάζω με την περίπτωση του Τέρενς Κουίκ έγινε γκάφα και μάλιστα εξαιρετικά επώδυνη.
Α, και μια και ανεφέρθηκα στον Τ. Κουίκ… και επειδή νομίζω ότι είναι ευκαιρία από αυτό εδώ το site να βάλουμε μερικά πράγματα στη θέση τους. Δεν μ’ αρέσει τελευταία η δουλειά του (το project δηλαδή) στην τηλεόραση… αλλά αυτό είναι υποκειμενικό και μπορεί να κάνω πέρα για πέρα λάθος… αυτό όμως που ξέρω καλά είναι ότι είναι ο μοναδικός που live ξέρει ΑΚΡΙΒΩΣ, τι γίνεται μέσα στο control room και 2ον ότι, όσα ξέρει, του αρέσει να τα δείχνει στους νεότερους στο επάγγελμα. Κι αυτό είναι μεγάλη μαγκιά… και αν ξέρω μερικά… μερικά απ’ αυτά, του τα οφείλω από τότε που δουλέψαμε μαζί στον ΑΝΤ1.
