«Η περίπτωση του Μόρσι επιβεβαιώνει στα μάτια πολλών ότι η δημοκρατία είναι ένα κενό περιεχομένου σύνθημα, το οποίο ισχύει όσο αυτή δεν ανοίγει το δρόμο για την εξουσία στους ισλαμιστές. Όπως στην Αλγερία το 1992, όπως στην Παλαιστίνη το 2006, έτσι και στην Αίγυπτο υπονομεύθηκε η εκλογική νίκη των ισλαμιστών. Αυτή η στάση είναι νερό στον μύλο εκείνων που υποστηρίζουν ότι μόνο ο ένοπλος αγώνας θα αποκαταστήσει τα δικαιώματα των μουσουλμάνων. Οι κήρυκες του Τζιχάντ μπορούν να αναμένουν νέες στρατολογήσεις και όχι μόνο στην Αίγυπτο» (Neue Zürcher Zeitung).
Στο Κάιρο, το στρατιωτικό καθεστώς που επιβλήθηκε με τα τανκς συνεχίζει τις διαβουλεύσεις για το σχηματισμό κυβέρνησης, ενώ η καθαίρεση Μόρσι εξακολουθεί να προβληματίζει τους αναλυτές που διερωτώνται: Απέτυχε κι εδώ, το «πείραμα» της δημοκρατίας; Η διαδικασία εκδημοκρατισμού συνοδεύεται πάντοτε από αστάθεια, πισωγυρίσματα και απογοητεύσεις. Υποστηρίζουν οι περισσότεροι, που προσπαθούν να παρομοιάσουν την εξέγερση στον αραβικό κόσμο με τις ανατροπές στην ανατολική Ευρώπη.
Ούτε εκεί άνθισε αμέσως η δυτικού τύπου δημοκρατία…
Θα ήταν όμως αλαζονικό και αυθαίρετο κρίνοντας από τα πισωγυρίσματα που βιώνει η Αίγυπτος να αντλήσει κάποιος το συμπέρασμα ότι οι αραβικές χώρες είναι ακατάλληλες για δημοκρατία. Εκείνο που θα πρέπει να κατανοήσουν στη Δύση, είναι πως ισλαμισμός και δυτικότροπη κουλτούρα, είναι δύσκολο να συμβιώσει. Στην Τουρκία για παράδειγμα, μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας από τους κεμαλιστές, και με τόσο αυστηρά μέτρα, ούτε η μαντίλα έγινε δυνατόν να καταργηθεί, ούτε οι «μετριοπαθείς ισλαμιστές» να απομακρυνθούν από την εξουσία.
Η πρόσφατη αναταραχή στην Τουρκία, δεν έχει την αναλογία της Αιγύπτου, παρά μόνο στην εκπόρευσή της. Επειδή αποφεύχθηκε η ανάμειξη του τουρκικού στρατού, προς το παρόν…
Το τραγελαφικό είναι αυτό που σχολιάζουν οι «The Times» του Λονδίνου: «Ο πρόεδρος Ομπάμα δεν μπορεί να κάνει λόγο για «πραξικόπημα», καθώς, σύμφωνα με το αμερικανικό δίκαιο, κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στην αναστολή της αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας (που φτάνει τα $1.3 δις το χρόνο) προς την Αίγυπτο. Η βοήθεια είναι το καλύτερο μέσο που διαθέτει η Δύση προκειμένου να επαναφέρει τη δημοκρατία στη χώρα αυτή. Το παιγνίδι με τις λέξεις που παίζει η Ουάσιγκτον είναι ανέντιμο, ωστόσο, ας ελπίσουμε ότι αυτή η ανατροπή θα έχει καλό τέλος… Δεν έχει σημασία ποιες λέξεις θα επιλέξει ο Ομπάμα. Αυτό που έχει σημασία είναι να καταστήσει σαφές στους αιγύπτιους στρατηγούς ότι αποστολή τους δεν είναι να καταστρέψουν τη δημοκρατία, αλλά να την προστατεύσουν», αποφαίνεται η βρετανική εφημερίδα.
Έτσι έχουμε μια παγκόσμια πρώτη: «Για πρώτη φορά στα χρονικά, ένα στρατιωτικό πραξικόπημα δεν ονομάζεται πραξικόπημα», επισημαίνει στον «The Independent» ο Ρόμπερτ Φισκ. «Ο αιγυπτιακός στρατός κατέλαβε την εξουσία, ανέτρεψε τον εκλεγέντα (σ.σ. για πρώτη φορά στα αιγυπτιακά χρονικά) τον δημοκρατικά εκλεγέντα πρόεδρο, ανέστειλε τη λειτουργία του Συντάγματος, συνέλαβε τους συνήθεις υπόπτους, έκλεισε τηλεοπτικούς σταθμούς και έστειλε στρατεύματα στους δρόμους της πρωτεύουσας. Αλλά η λέξη «πραξικόπημα», δεν άγγιξε τα χείλη του ευλογημένου Μπαράκ Ομπάμα. Ούτε τους απελπισμένου γγ του ΟΗΕ Μπαν κι-Μούν πιου δεν διανοήθηκε να ξεστομίσει μια τόσο επιθετική λέξη»…
Ακόμη και οι «New York Times» σχολιάζοντας την απόφαση του προέδρου Ομπάμα να αποκαλέσει «ανάληψη της εξουσίας από τους στρατιωτικούς», αντί για «πραξικόπημα», επισημαίνουν ότι «η Αίγυπτος είχε δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση που ανατράπηκε από τον χρηματοδοτούμενο από τις ΗΠΑ στρατό της».
Τι μπορούμε να διακρίνουμε πίσω από όλα αυτά τα γεγονότα; Αν παρακολουθήσουμε την υποκριτική αμερικανική πολιτική απέναντι στην Αίγυπτο έχουμε να δούμε πως:
# Οι ΗΠΑ διέθεσαν για την διατήρηση του πτεράρχου Μουμπάρακ στην εξουσία επί δεκαετίες, δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια.
# Κατόπιν οι ΗΠΑ βοήθησαν εκείνους που το 2011 ανέτρεψαν το Μουμπάρακ.
# Τότε οι ΗΠΑ απαίτησαν να γίνουν εκλογές. Που έγιναν και χαρακτηρίστηκαν «ελεύθερες».
# Κατόπιν ο χρηματοδοτούμενος από τις ΗΠΑ αιγυπτιακός στρατός, ανατρέπει τον δημοκρατικά εκλεγέντα πρόεδρο.
# Τότε οι ΗΠΑ καλούν τον αιγυπτιακό στρατό να αποκαταστήσει την δημοκρατία –χωρίς να αναφερθούν στην καυτή λέξη «πραξικόπημα».
Όλα αυτά δείχνουν ότι μπορεί ο ισλαμιστής -δημοκρατικά εκλεγμένος- πρόεδρος της Αιγύπτου, να ανατράπηκε πραξικοπηματικά, χωρίς κάτι να δείχνει ότι υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ για την Αίγυπτο. Το αντίθετο, προβλέπεται παρατεταμένη αβεβαιότητα.
Το πραγματικό πρόβλημα της φιλοδυτικής αντιπολίτευσης ήταν ότι έβλεπε πως κινδύνευε να μείνει έξω από την εξουσία. Το πιο σημαντικό στοιχείο της πρακτικής του κινήματος της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας», ήταν να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο των θεσμικών οργάνων του κράτους και να εξαλείψει τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Κάτι ανάλογο με εκείνο που προσπάθησε ο έτερος «μετριοπαθής ισλαμιστής, στην Τουρκία, Ερντογάν, που τα έβαλε πρώτα με τις ένοπλες δυνάμεις και κατόπιν με τους φιλοδυτικούς θεσμούς. Κάτι που δεν άρεσε στον μεγάλο αδελφό.
Για την Αίγυπτο, το σίγουρο είναι πως κάθε ανατροπή, όπως και εκείνη του Χόσνι Μουμπάρακ, και τώρα του Μόρσι, εξυπηρετούν τα συμφέροντα ενός μέρους της κοινωνίας. Και πως η επιτυχία της κατακερματισμένης αντιπολίτευσης απέναντι στη «Μουσουλμανική Αδελφότητα», αποτελεί μόνον ένα στιγμιότυπο της αλυσίδας των γεγονότων που θα ακολουθήσουν μέχρι τις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν.
