Ένας κενολόγος, κήρυκας του νεοφιλελευθερισμού, «Ήχος στεκάμενος κούφιος.». (Γ. Σεφέρης).
Ένας κυβερνήτης, που κυβερνά, καταγγέλλοντας τους προηγούμενους (όχι άδικα μερικές φορές), για την δική του ανικανότητα να αντιμετωπίσει και να λύσει τα προβλήματα της χώρας.
Μα η δουλειά του Κυβερνήτη δεν είναι η καταγγελία, η διαπίστωση, η περιγραφή, αλλά η δράση, η αντιμετώπιση και η διόρθωση των κακώς κειμένων.
Έργο του Κυβερνήτη είναι η ανάληψη της ευθύνης για την πορεία του κυβερνητικού σκάφους και της χώρας, μέσα στην κρίση.
«Άριστη δημοκρατία είναι εκείνη που δεν επιτρέπεται στους κακούς να άρχουν: Κρατίστην είναι δημοκρατίαν όπου της πονηροίς ουκ έξεστιν άρχειν….». (Πιττακός, ένας από του επτά σοφούς).
Και βιώνουμε μια δημοκρατία, με τους πονηρούς πολιτευτές, πολιτικατζήδες που «πλουτίζουν με άδικα έργα και δεν ξέρουν πώς να δαμάσουν την απληστία τους: πλουτούσιν δ’ αδίκοις έργμασι, ου γαρ επίιστανται κατέχειν κόρον.». (Σόλων).
Κι’ έτσι χορτασμένοι και κορεσμένοι, οι κοκορόμυαλοι αυθαδιάζουν. Γιατί «Αυθάδεια γεννά η χόρταση, όταν πολλά πέσουν πλούτη, σε ανθρώπους που δεν έχουνε το νου τους μετρημένον: τίκτει γαρ κόρος ύβριν, όταν πολύς όλβος έπηται ανθρώποισιν όσοις μη νόος άρτιος η.». (Σόλων).
Αλαζόνες υπερφίαλοι και αθέμιστοι (άνομοι) μπερδεύουν το νομιμοφανές με το ηθικό.
«Ασκοί πεφυσιαμένοι: φουσκωμένα ασκιά» (Επίμαρχος), δημοβόροι (λαοφάγοι) πολιτικατζήδες «χαλούν και τον λαό: δήμον τε φθείρουσι.». (Θεόγνις). Κι’ έτσι «το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσιν» (Ισοκράτης)
«Όσοι δεν τιμωρούν τους κακούς, θέλουν να αδικούνται οι αγαθοί: οι μη κολάζοντες τους κακούς, βούλονται αδικείσθαι τους αγαθούς.». (Πυθαγόρας).
Και μια καρικατούρα πολιτείας, που εχθρεύεται τους πολίτες με κριτική σκέψη και επιθυμεί μουνουχισμένους ψηφοφόρους.
Όμως, «Εκείνη η πόλη διοικείται άριστα στην οποία οι αγαθοί τιμώνται και οι κακοί παραμερίζονται: άριστα την πόλιν οικείσθαι, εν η τους αγαθούς συμβαίνει τιμάσθαι, και … εν η τους κακούς αμύνεσθαι.». (Σόλων).
«Οι συνετοί άνδρες (και κυβερνήτες) προλαβαίνουν τα κακά πριν να γίνουν και οι ανδρείοι όταν συμβούν τα διορθώνουν: συνετών ανδρών πριν γενέσθαι τα δυσχερή, προνοήσαι όπως μη γένηται∙ ανδρείων δε, γενόμενα ευ θέσθαι.». (Πιττακός, ένας από τους επτά σοφούς).
Ο άνδρας ο σοφός και ο πολιτικός «Ου μετανοείν αλλά προνοείν χρη (πρέπει).» (Επίμαρχος).
«Εκείνος που το καράβι κυβερνά της χώρας πρέπει να μιλάει στοχαστικά, βαστώντας το τιμόνι και τα βλέφαρα να μην του κλείνει ο ύπνος: όστις φυλάσσει πράγος εν πρύμνη πόλεως, οίακα νωμών βλέφαρα μη κοιμών ύπνω» (Αισχύλος).
Ο Πρωθυπουργός, «ελπίζει ακόμη από απελπισία» (Μανόλης Αναγνωστάκης). «Θα τα δώσω όλα», ορκίζεται.
Μα, «δεν κάνουν πιστευτόν τον άνδρα οι όρκοι, αλλά τους όρκους ο άντρας: Ουκ ανδρός όρκοι πίστις, άλλα όρκων ανήρ.». (Αισχύλος).
«Οι αστρολόγοι (οι πληρωμένοι) της αυλής εφλυαρούσαν…»
Ενώ «λιγοθυμισμένοι τώρα οι άθλιοι Λάρητες,
(Σ.Σ. αρχαίοι θεοί της οικίας. Διάβαζε Πρωθυπουργικοί σύμβουλοι υφυπουργοί, υπουργοί )
μέσα στο βάθος του λαράριου χώνονται,
(Σ.Σ. διάβαζε «Μαξίμου» και «Πειραιώς»)
ο ένας τον άλλονα σκουντά και σκουντουφλά,
γιατί κατάλαβαν τι είδος βοή είναι τούτη.
τάνοιωσαν πια τα βήματα των Εριννύων».
(Κ. Καβάφης)
«Μεγάλη δύναμη έχει του λαού η γνώμη: Φήμη δημόθρους μέγα σθένει.». (Αισχύλος)
«Το σωστό που ο μικρός το ξεστομίζει
πικραίνει τους τρανούς και φαντασμένους:
Οι γαρ πνέοντες μεγάλα τους κρείσσους λόγους
πικρώς φέρουσι των ελασσόνων ύπο.».
(Ευριπίδης)
