Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι και… Έλληνες
Άσε καλύτερα, σκέφτηκα, άμα δεν μπορείς να πεις πέντε κουβέντες απ’ έξω, ας μιλήσει κάνας άλλος που μπορεί. Αλλιώς δεν πείθεις, αλλιώς σε βαριούνται, αλλιώς δε σε ακούνε αλλιώς δε σε ακολουθούν, αλλιώς είσαι ο κανένας που μιλά κι οι άλλοι ροχαλίζουν. Έκανα, βλέπεις, συγκρίσεις… Μα κι αν έχεις μπροστά σου τα χαρτιά με το κείμενο της ομιλίας, αν δεν “το ’χεις” το χάρισμα πάει τζάμπα και ο χρόνος και το χρήμα και ο κόπος. Πόσο μάλλον μάλιστα, αν στην πολιτική σου διαδρομή, δεν έχεις μάθει να’ σαι σαφής και ξεκάθαρος σε όσα έχεις και οφείλεις να λες. Στην Ελλάδα, δεν έχουμε μάθει να καταλαβαίνουμε αυτά που λένε οι πολιτικοί, συνεχώς προσπαθούμε να ερμηνεύουμε το νόημα των λόγων τους, να διαβάζουμε ανάμεσα και πίσω από τις γραμμές, να προσπαθούμε να τους κατανοήσουμε. Παρακολουθώντας τον Νικολά Σαρκοζί να μιλά από το βήμα του ελληνικού Κοινοβουλίου, η έννοια “πολιτικός άνδρας” και ναι, “ηγέτης” κράτους πήρε μιαν άλλη διάσταση από αυτήν που σχεδόν έχουμε συνηθίσει. Να ακούς και να καταλαβαίνεις τι θέλει να πει ο πολιτικός, όταν απευθύνεται σε πολιτικούς και στο λαό, είναι πράγμα σπάνιο στις μέρες μας. Ακόμα γαλλικά να μη ξέρεις, ξέρει αυτός πως θα καταλαβαίνεις απολύτως στα ελληνικά τί σου λέει και πού το πάει, ανεξαρτήτως αν συμφωνείς ή διαφωνείς με την πολιτική του, τις πρωτοβουλίες του, την στρατηγική που θέλει να ακολουθήσει, πάντως, ξέρεις καλά τι προτείνει και γιατί.
Η Βουλή των Ελλήνων απέκτησε αίφνης τεράστιο κύρος και πολιτική σοβαρότητα, παρά τον εμφανή θαυμασμό του Γιώργου Καρατζαφέρη, το δήθεν βαριεστημένο ύφος του Αλέκου Αλαβάνου, παρά την απουσία της Αλέκας Παπαρρήγα, παρά την αμήχανη έκφραση του Γιώργου Παπανδρέου, παρά την ελεγχόμενη και καλοζυγισμένη ικανοποίηση του Κώστα Καραμανλή, παρά τη σοφία που απέπνεε η προσοχή στο βλέμμα του πρόεδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Όσοι από τους ανθρώπους άκουσαν και είδαν σε απ’ ευθείας τηλεοπτική μετάδοση τον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, ίσως να ένιωσαν κάποια ζήλια για την παιδεία, την ικανότητα, έστω το στυλ ενός σύγχρονου ηγέτη. Καλύτερα να πάψουμε να παπαγαλίζουμε, ότι δήθεν μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Φρανσουά Μιττεράν κ.λπ. εξέλιπαν οι μεγάλοι ηγέτες στην Ευρώπη. Αυτά είναι αμερικάνικες βλακείες και τσιτάτα μιας κακώς εννοούμενης παγκοσμιοποίησης που δεν οδηγεί πουθενά παρά στο χάος. Και κάτι τελευταίο:
Θα περίμενα από τον πρόεδρο της Ελληνικής Βουλής να απευθυνθεί στον υψηλό προσκεκλημένο που καθόταν δίπλα του, μιλώντας κατά το δυνατόν από στήθους.
