Ιουλία Καζάνα-McCarthy

Κάποια στιγμή στη ζωή μας, όλοι χρειάζεται να αναρωτηθούμε: "Ζω τη δική μου ζωή ή αυτή που μου υπέδειξαν άλλοι;"Η επιλογή να ζήσεις αυθεντικά σε κάνει “outlier” – και ίσως αυτό είναι το πιο γενναίο πράγμα που μπορείς να κάνεις

Υπάρχει κάτι βαθιά μεταμορφωτικό στο να κυνηγάς έναν στόχο – όχι γιατί είναι σίγουρο πως θα τον πετύχεις, αλλά γιατί η ίδια η προσπάθεια σε μεταμορφώνει

Κι αν η ζωή που ζεις δεν είναι δική σου; Αν οι στόχοι σου δεν σε εκφράζουν, αλλά εξυπηρετούν τις προσδοκίες των άλλων; Πόσοι από εμάς ξυπνούν κάθε μέρα μέσα σε μια ζωή που δεν διάλεξαν;

Δεν ζούμε περισσότερο επειδή τρώμε σωστά - Ζούμε περισσότερο όταν αγαπάμε και αγαπιόμαστε - Το αληθινό φάρμακο είναι η ανθρώπινη σύνδεση...

Ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει πολλά, εκτός από το να είναι αόρατος. Όλοι μας χρειαζόμαστε κάποιον να μας βλέπει, να μας αγγίζει, να μας θυμίζει πως υπάρχουμε. Η σύνδεση δεν είναι πολυτέλεια. Είναι οξυγόνο...

Οι παλιές φιλίες και οι ανθρώπινες επαφές χάνονται στο βάρος της καθημερινότητας – είναι, όμως, και το απόλυτο αντίδοτο στη μοναξιά της σύγχρονης ζωής...

Δεν μοιάζει πάντα με κατάθλιψη. Δεν έχει πάντα σιωπή και δάκρυα. Κάποιες φορές, ο κίνδυνος αυτοκτονίας φοράει το χαμόγελο, την επαναστατικότητα ή την αδιαφορία για τις συνέπειες...

Δεν είναι πάντα ότι κάποιος θέλει να πεθάνει. Είναι ότι δεν αντέχει άλλο να ζει έτσι. Μια ιστορία που συγκλόνισε τον κόσμο είναι αυτή του Kevin Hines, που σχεδίασε μια πτώση ως την τελευταία πράξη της ζωής του. Ο Θεός, όμως, είχε άλλα σχέδια...

Δεν είναι η κατάθλιψη που σκοτώνει. Είναι η απελπισία. Κι αυτό που μπορεί να τη νικήσει, δεν είναι τα μεγάλα λόγια – είναι η ελπίδα.

Όλοι έχουμε βρεθεί σε εκείνο το σημείο που αναρωτιόμαστε: να συνεχίσω ή να τα παρατήσω; Σήμερα μιλάμε για την πιο σπουδαία δύναμη που μπορείς να καλλιεργήσεις: την επιμονή...

Η ζωή δεν είναι ένα στατικό τοπίο. Είναι μια συνεχής αλληλουχία από κεφάλαια – άλλα τα διαλέγουμε εμείς, και άλλα μας έρχονται απρόσμενα. Τρεις εσωτερικές υπενθυμίσεις για τις στιγμές που όλα αλλάζουν...

Ζούμε σε μια εποχή υπερδιέγερσης, έναν κόσμο όπου η ταχύτητα, οι απαιτήσεις και η ασταμάτητη πληροφορία έχουν κάνει το στρες να μοιάζει φυσιολογικό. Κι όμως, δεν είναι. Το στρες δεν είναι η "μόνιμη κατάστασή" σου. Είναι ένας συναγερμός. Και μπορείς να μάθεις να τον ακούς, χωρίς να τον αφήνεις να κυβερνά τη ζωή σου.

Ζούμε σε έναν κόσμο απαιτητικό, γεμάτο ταχύτητα και πίεση. Δεν είναι καθόλου περίεργο που το στρες έχει γίνει σχεδόν η φυσική μας κατάσταση. Μα αν σου έλεγα πως μέσα στη μέρα σου υπάρχουν στιγμές ησυχίας που δεν τις βλέπεις καν – γιατί απλώς δεν τους έδωσες την απαραίτητη προσοχή;

Όλοι έχουμε κάτι που μας βαραίνει. Οικονομικά, δουλειά, οικογένεια – το άγχος κυλά σιωπηλά, φωλιάζει μέσα μας χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Κι αν σου έλεγα ότι δεν χρειάζεται να το κουβαλάς μόνος; Η ειλικρίνεια δεν σε εκθέτει. Σε φέρνει πιο κοντά στους ανθρώπους σου.

Δεν είναι όλες οι συγκρούσεις για να λυθούν. Μερικές είναι για να μας δείξουν πως ήρθε η ώρα να αποχωρήσουμε

Ο συμβιβασμός δεν είναι το τέλος μιας σύγκρουσης – είναι η αρχή της επόμενης. Ήρθε η ώρα να ξανασκεφτούμε τι σημαίνει ουσιαστική συμφιλίωση στις σχέσεις μας

Τι αξίζει περισσότερο: η ησυχία μιας ψεύτικης συμφιλίωσης ή η δύναμη της ειλικρίνειας που ίσως φέρει ρήξη; Κάποιες συγκρούσεις δεν ήρθαν για να μας διχάσουν, αλλά για να μας αποκαλύψουν

Το παρελθόν δεν αλλάζει, αλλά αλλάζει ο τρόπος που το κουβαλάς – και ίσως αυτό να είναι η πιο ώριμη μορφή ευγνωμοσύνης

Ο έπαινος δεν είναι υπερβολή ούτε κακομαθαίνει το παιδί σου. Είναι θεμέλιο για την αυτοεκτίμηση και την ανθεκτικότητά του.

Φοράει το προσωπείο της προνοητικότητας, αλλά μέσα της κρύβει ανασφάλεια, φόβο, και καθυστέρηση. Η υπερανάλυση δεν σε προστατεύει – σε σταματά. Και ο μόνος τρόπος να την ξεπεράσεις είναι να της πας κόντρα: να πράξεις.

Πόσα πράγματα στη ζωή σου δεν ξεκίνησαν ποτέ... επειδή τα σκέφτηκες υπερβολικά; Μήπως το μυαλό σου σου βάζει φρένο εκεί που χρειάζεσαι δράση; Η υπερανάλυση μπορεί να σε κρατήσει σε μια διαρκή αναμονή, κρατώντας σε μακριά από το στόχο σου.