Μεσημέρι στον σταθμό του Μετρό στην Ομόνοια. Ώρα αιχμής. Ίσα που προλαβαίνω το βαγόνι και, με το που μπαίνω μέσα, βλέπω μια θέση άδεια. Κάθομαι. Στην εσωτερική θέση, από τη μεριά του παραθύρου, κάθεται μια άλλη κοπέλα σταυροπόδι. Πλησιάζω να κάτσω κι εκείνη δεν μου δίνει καμία σημασία. Κάθομαι η μισή προς τα έξω, γιατί δεν χωράω να κάτσω κανονικά. Τυγχάνω και κομματάκι ψηλή.
Περιμένω να περάσει κάνα δίλεπτο. Δεν μπορεί λέω, θα φιλοτιμηθεί και θα κάτσει κανονικά. Καθόταν σταυροπόδι προς την εξωτερική πλευρά, οπότε το πόδι της με εμπόδιζε να κάτσω ευθεία. Αφού περνάει το δίλεπτο κι εξακολουθεί να μη μετακινείται από τη θέση της, γυρίζω προς το μέρος της: «Συγγνώμη, της λέω, αλλά μήπως μπορείτε να καθίσετε αλλιώς, γιατί με ενοχλεί το πόδι σας;» Μα τι ζήτησα ο άνθρωπος; Δυσανασχέτησε, μου έριξε ένα βλέμμα όλο κακία και μου είπε: «Εδώ ήρθες να κάτσεις;» «Ορίστε;» λέω. «Το μισό βαγόνι, μου λέει, είναι άδειο, εδώ ήρθες να κάτσεις;» «Το βαγόνι είναι γεμάτο, της υπενθύμισα, και- λυπάμαι πολύ, αλλά τα καθίσματα είναι για όλους». Άνοιξε το στόμα της, για να μου σούρει τα εξ αμάξης, αλλά τελικά δεν έβγαλε μιλιά.
Η αγένεια στις γυναίκες με ενοχλεί πολύ περισσότερο από όσο στους άνδρες. Ο κύριος λόγος είναι επειδή κι εγώ είμαι γυναίκα. Τουλάχιστον στον άνδρα λες: «Ok, βλάκας είναι μη δίνεις σημασία». Οι γυναίκες θέλω να πιστεύω πως είναι πιο διαλλακτικές. Και είναι κρίμα να βλέπεις μια γυναίκα χωρίς καν το παραμικρό ερέθισμα. Κρίμα για όλες μας.
