Μπορεί τα τελευταία χρόνια ,ο θεσμός του γάμου να περνά κρίση και όλο και περισσότερα ζευγάρια να αναζητούν εναλλακτικούς τρόπους συμβίωσης ή απόκτησης παιδιού, μια μικρή ματιά στην ιστορία της χώρας μας θα σας πληροφορήσει ότι για τους Έλληνες ο γάμος διαδραμάτιζε πάντα πρωτεύοντα ρόλο αποτελώντας έναν από τους θεμελιώδεις θεσμούς της ελληνικής κοινωνίας.
Ο πρωταρχικός σκοπός του γάμου ήταν καθαρά για τεκνοποιία και για το λόγο αυτό στη Σπάρτη, όπως και σε αρκετές ελληνικές πόλεις, ο γάμος ήταν υποχρεωτικός από το νόμο. Είχε καθιερωθεί μάλιστα και γιορτή κατά την οποία οι άγαμοι χλευάζονταν από το συγκεντρωμένο πλήθος.
Και στην Αθήνα όμως το θέμα του γάμου αντιμετωπιζόταν αυστηρά. Αν και δεν υπήρχε ανάλογος νόμος, οι άγαμοι στερούνταν κάθε είδους τιμής και φροντίδας από τους νεότερους ενώ τους αφαιρούνταν τα πολιτικά τους δικαιώματα προκειμένου να νυμφευτούν και να προσφέρουν απογόνους.
Οι άτεκνοι μάλιστα ήταν ακόμη περισσότερο σε μειονεκτική θέση καθώς αποκλειόταν από τα αξιώματα. Ένας άτεκνος για παράδειγμα δεν μπορούσε ποτέ να εκλεγεί στρατηγός ενώ στη Σπάρτη μόνο ο έχων γεννήσει άρρεν μπορούσε να αποκαλείται “αθάνατος” αφού το αγόρι θα συνέχιζε το ένδοξο όνομα παίρνοντας τη θέση του πατέρα στο πεδίο της μάχης υπερασπιζόμενο την ασφάλεια της πατρίδας. Ιδανικότερη ηλικία για τη νύφη θεωρούνταν 12-16 ετών, για τον γαμπρό 24-30 ενώ πιστευόταν ότι ανάμεσα στους συζύγους έπρεπε να υπάρχει διαφορά 12-14 χρόνων.
Ο γάμος στην Αθήνα πραγματοποιούνταν συνήθως το μήνα Γαμηλιώνα (δηλαδή από τα μέσα Ιανουαρίου έως τα μέσα Φεβρουαρίου), μόνο όταν είχε πανσέληνο και οι τελετές χωριζόταν σε τρία κυρίως μέρη: τα Προτέλεια ή Προαύλια ή Προγάμια, τον κυρίως γάμο και τα Επαύλια
Πηγή: ido.gr
