Γιώργος Αρκουλής
Το συγκρότημα των Αλαφούζων, ιδού λοιπόν που δεν διαθέτει μόνο στελέχη τα οποία γευματίζουν με βασιλικούς πρίγκηπες (!) ή προπαγανδίζουν για το πόσο «σκανδαλωδώς φθηνό» είναι το νερό στην Ελλάδα… Διαθέτει και κάποιους οι οποίοι προσπαθουν να εφαρμόσουν ιδέες –μέσω της δημοσιογραφίας- που θα διατηρούν το λεγόμενο κύρος, εν προκειμένω της «Καθημερινής». Μιας εφημερίδας που είχε στραπατσαριστεί ιστορικά με την επιλογή της Βλάχου να «πουλήσει» στον Γιωργάκη Κοσκωτά! Είναι πολύ καλή ιδέα, λοιπόν, το ένθετο ρετρό της εφημερίδας κάθε Τρίτη, μέσα στο σύγχρονο φύλλο αφού αποτελεί πρώτης τάξεως ευκαιρία να μάθουν οι νέοι αναγνώστες τι συνέβη σε σημαντικές ημερομηνίες και –γιατί όχι;- να νοιώσουν την Ιστορία να τους ακουμπά! Το ότι η επιλογή είναι κατά τεκμήριο του στιλ «δεξιότερα Κουροπάτκιν», δεν περάνει απαρατήρητο αλλά επιλογές δεν –τι να κάνουμε;- υπάρχουν…
Θέλω να πω, εξαιρετική η ιδέα χθες να ενταχθεί και να προσφερθεί χωρίς αύξηση τιμής στην «Καθημερινή» το ένθετο φύλλο της 19ης Οκτωβρίου του 1979, ημέρα που η Σουηδική Ακαδημία έδινε από τα χέρια του βασιλιά της το βραβείο Νόμπελ στον ποιητή μας Οδυσσέα Ελύτη. Εννοείται πως το ίδιο έντυπο δεν θα επέλεγε ποτέ να θυμίσει στους αναγνώστες του ότι ένας ίσως σπουδαιότερος ποιητής μας –ο μέγιστος Γιάννης Ρίτσος- τιμήθηκε με πλήθος βραβείων από σοσιαλιστικές χώρες, με κορωνίδα το Βραβείο Λένιν από την Σοβιετική Ενωση, το 1977 (και ας είχε η τότε κυβέρνηση με τα «μεγάλα φρύδια» νομιμοποιήσει το ΚΚΕ).
Από μια άποψη, ο Ρίτσος, ο κομμουνιστής Ρίτσος, με την ζωή γεμάτη βάσανα, αρρώστιες, εξορίες και «κυνηγητό» από διάφορες φασιστικές κυβερνήσεις (4η Αυγούστου, χούντα κλπ.), προηγούνταν πάντα δύο χρόνια από τον Ελύτη, τον «ποιητή του γαλάζιου και του Αιγαίου». Γεννήθηκε το 1909, δύο χρόνια πριν τον Μυτιληνιό. Προτάθηκε δύο φορές για το Νόμπελ, το 1976 και 1977, αλλά δεν το πήρε λόγω των πολιτικών του «πιστέυω» (με τίνων δάκτυλο βρέστε το…), για να καταλήξει στον Ελύτη δύο χρόνια αργότερα. Και όταν ήρθε το βραβείο «Λένιν», μόνο ο «Ριζοσπάστης» είχε εκτενή αναφορά. Το επίσημο κράτος –της Μεταπολίτευσης!- τήρησε σιγή ασυρμάτου. Ενώ στην περίπτωση της τιμής που περιποιήθηκαν οι Σουηδοί στον Ελύτη, πρώτος ο πρόεδρος της Δημοκρατίας –τότε- ο θεωρούμενος και φιλόσοφος Κωνσταντίνους Τσάτσος, ακολούθως ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής και ως εκπρόσωπος της πνευματικής μας κοινότητας ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος με θέρμη και υπερηφάνεια έπλεξαν το εγκώμιο του τιμηθέντος.
Οι δηλώσεις τους επανήλθαν στην μνήμη μου διαβάζοντας το χθεσινό ένθετο της «Κ». Οσο για τον Ρίτσο; Δεν πειράζει, έχουν μιλήσει το πανανθρώπινο έργο του και ο Μίκης Θεοδωράκης…
