Του Francesco De Palo από τη Ρώμη
Twitter@FDePalo
Ένας πικρός Δεκέμβριος για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, ειδικά για το ιταλικό, αφού ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο βασιλιάς της Νάπολης, και ο Πάολο Ρόσι, ο ήρωας του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ισπανίας του 1982, που κατακτήθηκε από μια αστρική Ιταλία, δεν είναι πια μαζί μας.
Τα γκολ του έκαναν τη Βραζιλία να κλαίει, οδηγώντας τους γαλάζιους του Bearzot να κατακτήσουν το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ήταν 64 ετών αλλά, παρά την ασθένειά του, δεν είχε χάσει εκείνο το καθαρό χαμόγελο ενός απλού άνδρα χωρίς τατουάζ ή υπερβολές.
Η καριέρα του ξεκίνησε στα επαρχιακά γήπεδα, από το Κόμο έως τη Λανέρσο Βιτσέντσα, για να φτάσει στη Γιουβέντους, στη Μίλαν και στη Βερόνα. Αλλά τα κατορθώματά του και το πείσμα του τα βλέπει κάποιος στην μπλε φανέλα της Εθνικής Ιταλίας, το πραγματικό δεύτερο δέρμα του, όπως έλεγαν.
Ήταν μια ιταλική Εθνική ομάδα αποτελούμενη από γίγαντες: Dino Zoff στο τέρμα, Cabrini, Gentile και Scirea στην άμυνα. Ο Bruno Conti στα πλάγια, με τον Oriali και τον Tardelli στο κέντρο. Με τους Αλτομπέλι, Κάουσιο και Ρόσι να αναζητούν γκολ. Υπάρχει και μια ιστορική φωτογραφία που απεικονίζει τον Πάολο Ρόσι με τα χέρια του υψωμένα στον ουρανό μετά από ένα γκολ σε αυτό το παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Υπάρχει και μια άλλη φωτογραφία που απεικόνιζε τη Σκουάντρα Ατζούρα στην πτήση της επιστροφής από την Ισπανία να παίζει χαρτιά με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Sandro Pertini και το Παγκόσμιο Κύπελλο ως πολύτιμο τρόπαιο.
Ο Ρόσι ήταν ένα φυσιολογικό άτομο σε έναν κόσμο ποδοσφαίρου που δεν ήταν ακόμη σαν το σημερινό τσίρκο Barnum: χωρίς ξεσπάσματα. Σε μια περίοδο κατά την οποία η Ιταλία προσπαθούσε να επιστρέψει στην κανονική ζωή μετά την περίοδο της τρομοκρατίας που είχε μονοπωλήσει τη δεκαετία του 1970.
Σε ένα από τα τελευταία μηνύματά του τις τελευταίες ημέρες, είχε απευθυνθεί σε αυτούς που δίνουν μάχη στην πρώτη γραμμή της πανδημίας, αλλά και στους ασθενείς.
Eπιμέλεια μετάφρασης: Χρήστος Μαζάνης
