Είναι σχεδόν εγγυημένο ότι έχουν υπάρξει – θα υπάρξουν στιγμές στη ζωή σου που θα νιώσεις μόνος. Όχι γιατί είσαι, αλλά γιατί αυτοί στους οποίους άνοιξες την καρδιά σου – αυτοί που μοιράστηκες τα όνειρά σου – θα σε κοιτάξουν με αμφιβολία. Θα αμφισβητήσουν την αξία σου, θα κρίνουν τις επιλογές σου, θα ακυρώσουν τα όνειρά σου. Κάποιες φορές με λόγια. Άλλες με βλέμματα. Συχνά με τη σιωπή τους.
Ο δρόμος προς την επιτυχία είναι σκληρός. Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο στόχος σου ή σε ποιον τομέα ανήκει – το να καταφέρεις κάτι σπουδαίο απαιτεί κόπο, επιμονή και πίστη στον Θεό και στον εαυτό σου. Και, δυστυχώς, κάποιοι άνθρωποι θα παραιτηθούν από εσένα πριν καν ξεκινήσεις. Ίσως γιατί δεν σε καταλαβαίνουν. Ίσως γιατί δεν μπορούν να σε φανταστούν πέρα από το πλαίσιο που έχουν βάλει οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Ή ίσως γιατί φοβούνται. Φοβούνται ότι αν εσύ τα καταφέρεις, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι εκείνοι δεν τόλμησαν ποτέ.
Θυμάμαι όταν είπα για πρώτη φορά ότι θέλω να φύγω μόνη μου στην Αγγλία. Δεν είχα οικονομική άνεση. Δεν είχα γνωριμίες. Μόνο ένα ένστικτο. Μια φλόγα μέσα μου. Ήμουν ευάλωτη και ήλπιζα ότι κάποιος θα μου πει «ναι, μπορείς να το κάνεις». Αντί γι’ αυτό, μου θύμισαν πόσοι απέτυχαν και γύρισαν πίσω. Μου έδειξαν αριθμούς, στατιστικές αποτυχίας, φόβους που δεν ήταν δικοί μου, αλλά μου τους χάριζαν απλόχερα. Μου είπαν πόσο μόνη θα είμαι. Πόσο άτοπο είναι ένα τέτοιο όνειρο, ειδικά «σε αυτή την ηλικία», «χωρίς γνωριμίες», «χωρίς πλάνο Β».
Όμως το ότι δεν πίστευαν αυτοί σε μένα, δεν σήμαινε ότι έπρεπε να σταματήσω να πιστεύω εγώ. Η ευθύνη να πιστέψεις στον εαυτό σου είναι δική σου. Αν τη χάσεις, είναι σαν να δικαιώνεις κάθε «δεν μπορείς» που σου φόρεσαν οι άλλοι. Όταν πιστεύεις στον εαυτό σου, έχεις ένα σημείο αναφοράς. Όταν έρθουν τα δύσκολα (και θα έρθουν) και αναρωτηθείς «μήπως είχαν δίκιο;», τότε η πίστη σου θα δοκιμαστεί στ’ αλήθεια. Και είναι αυτή που θα σε κρατήσει όρθιο.
Κανείς δεν ξέρει τι είναι αυτό που σε κινεί. Κανείς δεν νιώθει τον παλμό της δικής σου καρδιάς. Δεν γνωρίζουν τις αντοχές σου, τη φωτιά που σε καίει, το όνειρο που σε τραβάει μπροστά. Και η αλήθεια είναι ότι δεν αντέχουν όλοι να δουν τη φλόγα σου. Ίσως να φαίνεται τρελό. Ίσως παράλογο. Αλλά πολλές φορές, το όνειρο που σε αλλάζει, είναι και το πιο παράλογο. Το πιο «ανεφάρμοστο». Και δεν χρειάζεται να πείσεις κανέναν. Μόνο να μη σταματήσεις. Να θυμάσαι ποιος ήσουν όταν τόλμησες να ξεκινήσεις. Και ποιος έχεις γίνει στην πορεία.
Δεν μοιράζομαι αυτή την ιστορία για να σου πω ότι όλα θα είναι εύκολα. Δεν θα είναι. Θα υπάρξουν μέρες που θα κουραστείς, θα αμφιβάλλεις, θα φοβηθείς. Θα υπάρξουν νύχτες που θα σκέφτεσαι να τα παρατήσεις. Αλλά να θυμάσαι ότι όταν όλοι οι άλλοι παραιτηθούν από εσένα – κι αυτό θα συμβεί, ξανά και ξανά – εσύ δεν πρέπει να το κάνεις.
Αυτό το ταξίδι, αυτή η ζωή, αυτό το όνειρο, είναι δικό σου. Και αξίζει να το ζήσεις μέχρι το τέλος, με πίστη, θάρρος και την πεποίθηση ότι, ακόμα κι αν είσαι μόνος, δεν είσαι χαμένος. Είσαι στον δρόμο σου.
Ιουλία Καζάνα-McCarthy
Δρ. Κοινωνιολογίας (University of Surrey, UK)
Πιστοποιημένη Life Coach (International Coaching Federation, ICF)
Solution Focused Θεραπεύτρια (BRIEF)
