Ας προσευχηθούμε για την… αποστράτευσή του!

Ο συμπαθέστατος οδηγός ταξί δεν έδειχνε να ανησυχεί, ούτε το ύφος του πρόδιδε αγανάκτηση για τις τελευταίες φωτιές που μας κατέκαψαν.

«Πάλι τα ίδια;» ρώτησε, και τα χείλη του έσταξαν ειρωνία. Δίπλα του, ο πελάτης της κούρσας τον κοιτάζει με έκπληξη, ανίκανος να κατανοήσει τον… ποιητή του τιμονιού!

«Πολύ, πολύ αισιόδοξος είμαι» συνέχισε με το ίδιο πάντα στυλάκι ο άνθρωπος των χιλιομέτρων. Κι ευθύς εξηγείται: «Ο στρατηγός άνεμος, ντε! Λέω, δεν μπορεί, αρχιστράτηγος και στρατάρχης να γίνει, στο τέλος θα έρθει κι εκείνη η ρημάδα στιγμή της αποστράτευσης! Να πάρουμε μιαν ανάσα, βρε αδερφέ!»

Ατράνταχτη λογική και συνάμα απλή.

Προσευχηθείτε, λοιπόν, για την ώρα της σύνταξης! Μας μένει, άραγε, τίποτε άλλο;