Συγκεντρώθηκαν για να ανταλλάξουν τις τελευταίες τους πληροφορίες. Φίλοι, ενίοτε συνεργάτες, πάντως συνομιλητές, τα αφεντικά τριών εταιρειών δημοσκοπήσεων, τα είπαν και «ελάλησαν» την Τρίτη το βράδυ σε στέκι, κάπου στα μέσο-νότια προάστια.
Το γεύμα ήταν πλούσιο αλλά διαιτητικό… με την έννοια ότι μία μεγάλη συναγρίδα ψητή στη σχάρα αποτελεί το ιδανικό συνοδευτικό για μία καλή κουβέντα. Το στέκι γνωστό αλλά λιτό, το τραπεζομάντηλο λευκό και αντί οίνου έρρευσε το τσίπουρο. Όλες αυτές οι λεπτομέρειες δεν αφορούν στο κύριο πιάτο, δηλαδή την πολιτική. Απλά αναφέρονται, προκειμένου να διασφαλιστεί η αξιοπιστία της πληροφορίας. Το ραντεβού ήταν βεβαίως μυστικό, η συζήτηση προσωπική, η παρουσία των προσώπων ινκόγκνιτο, αλλά ο «δαίμων» ήταν και αυτός εκεί παρών, ως ωτακουστής.
Ήταν φυσικό, μετά από τα πολιτικά κουτσομπολιά και μία «αγοραία» ανασκόπηση του πολιτικού παρασκηνίου, με τη γνωστή πολιτική αργκώ που εισάγει το στοιχείο της οικειότητας στη συζήτηση, να εισέλθουν στο «ψητό»… τουτέστιν στις δημοσκοπήσεις. Το ζήτημα δεν ήταν ούτε για εκείνους, ούτε για τον ωτακουστή, να αντιπαρατεθούν, περιχαρακωμένοι στις αναλύσεις τους. Άλλωστε, δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Η συζήτηση αφορούσε στα σημεία εκείνα που και οι τρεις συμφωνούν.
Μη Αναστρέψιμη
Οι δύο από τους τρεις δημοσκόπους κυριαρχούσαν στην κουβέντα ίσως και λόγω χαρακτήρα. Ο ένας δημοσιεύει τα ευρήματά του στη ναυαρχίδα κεντροδεξιού συγκροτήματος. Ο δεύτερος τα δημοσιοποιεί σε φύλλο κεντροαριστερού, κατά την κοινή πολιτική αντίληψη, συγκροτήματος, αν και ο εκδότης του φύλλου πολύ απέχει από τα να χαρακτηρίζεται πλέον ως «κεντροαριστερών αντιλήψεων».
Και οι δύο έχουν διαφοροποιηθεί από τη μεγάλη οικογένεια των δημοσκόπων και χαρακτηρίζονται τόσο από τη Χαριλάου Τρικούπη όσο και από την Ρηγίλλης, ως «αξιόπιστοι».
Οι συνομιλητές κατέληξαν σε μία σειρά από συμπεράσματα. Το πρώτο και κύριο αφορά στη μη αναστρεψιμότητα της διαφοράς μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας. Αυτό το στοιχείο έχει τη σημασία του γιατί αποτελεί, κατά το πολιτικό ρεπορτάζ, τη Λυδία λίθο, από την οποία εξαρτάται η απόφαση του Μαξίμου για το πότε θα διεξαχθούν οι εκλογές.
Το δεύτερο συμπέρασμα που έχει άμεση σχέση με το πρώτο, αφορά στη ροή ψηφοφόρων από την Νέα Δημοκρατία προς το ΠΑΣΟΚ.
Ο συνεργάτης του κεντροαριστερού φύλλου με το δείγμα που διαθέτει πανελλαδικά, υπολόγισε τον όγκο διαρροής ψηφοφόρων της ΝΔ προς το ΠΑΣΟΚ στο 8%.Ο δημοσκόπος που συνεργάζεται με την κεντροδεξιά ναυαρχίδα, υπολογίζει, πάντα με το πληθυσμιακό δείγμα που αυτός χρησιμοποιεί, στο 10%.
Η ροή είναι εξαιρετικά μεγάλη και δημοσκοπικά είναι αρκετή, για να διατηρήσει και να επαυξήσει τη διαφορά μεταξύ των δύο κομμάτων. Συμπέρασμα. Η λαϊκή βάση έχει αποφασίσει το τι θα ψηφίσει. Δεν έχει αποφασίσει αν της αρέσει η επιλογή αυτή. Εκεί «παίζει» η αυτοδυναμία και από αυτήν τη στάση εξαρτάται ο αριθμός των κομμάτων που θα εισέλθουν τελικά στη Βουλή.
Η συζήτηση, βεβαίως, προχώρησε και στα ενδότερα των έσω. Αποτελεί προϊόν κοινής αποδοχής και των τριών δημοσκόπων πως ο σημερινός ένοικος του Μαξίμου δε φαίνεται διατεθειμένος να το παλέψει. Αντιθέτως, αποτελεί κοινή πεποίθηση πως το κόμμα οδεύει ολοταχώς προς τα χέρια της Ντόρας και αυτό προκύπτει και από τις εσωτερικές διεργασίες, αλλά και από δημοσκοπικά ευρήματα. «Ο Καραμανλής δείχνει να έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στους συνεργάτες του, θεωρεί ότι τον εξέθεσαν οι δικοί του άνθρωποι και δεν πιστεύει πως θα υπερβεί τον αντίθετο κυματισμό. Είναι πλέον κλεισμένος στη Ραφήνα». Αυτό είναι το συμπέρασμα της κουβέντας που διανθίζεται με μία σειρά από διαπιστώσεις και γεγονότα που αφορούν σε πρόσωπα και πράγματα στο Μαξίμου και την κυβέρνηση, που δεν είναι της ώρας να αναφερθούν.
Το τελευταίο συμπέρασμα αφορά στο αντίπαλο δέος. Τη Χαριλάου Τρικούπη. Κοινή ήταν η διαπίστωση πως η Αξιωματική Αντιπολίτευση αρκείται στη συγκομιδή της απογοήτευσης και δεν παράγει το ελάχιστο της πολιτικής που χρειάζεται, για να κεφαλαιοποιήσει την οργή του κόσμου σε πολιτική υπεραξία. Αυτήν την πολιτική της οκνηρία ή ανεπάρκεια θα την πληρώσει στο ακέραιο η Χαριλάου Τρικούπη με δύο τρόπους. Είτε αποτυγχάνοντας να διασφαλίσει την αυτοδυναμία, είτε καταρρέοντας ως κυβέρνηση με την πρώτη μείζονα κρίση.
Η συναγρίδα καταβροχθίστηκε στο ακέραιο και τα καραφάκια συμπλήρωσαν μία ικανοποιητική μικροπυραμίδα στο κέντρο της τράπεζας του «μυστικού δείπνου». Ο ωτακουστής παρέμεινε βουβός, αφήνοντας τους συνδαιτυμόνες να εγκαταλείψουν τον «τόπο του εγκλήματος», πριν συγκεντρώσει τις χαρτοπετσέτες με τις διάσπαρτες σημειώσεις του.
