Ανοιχτή Επιστολή προς τον Κόσμο τού Παναθηναϊκού
Ένας Παναθηναϊκός γράφει…
Αγαπητέ Συν-Παναθηναϊκέ,
Απευθύνομαι σε εσένα που το Πράσινο είναι το χρώμα τής καρδιάς σου,
σε εσένα που από το σημείο τής καρδιάς σου ανθίζει το Τριφύλλι,
σε εσένα που -είτε κατάγεσαι και ζεις στην Αθήνα, είτε όχι-
η Αθήνα είναι η Πόλη που εδρεύει η Αγάπη σου…
Όταν ο Παναθηναϊκός έκανε χθες το 3-2 επί τής Α.Ε.Κ.,
ξέρω ότι πανηγύρισες έξαλλα για την επική ανατροπή·
το ίδιο έκανες και μόλις ακούστηκε το σφύριγμα τής λήξης,
διότι πλέον ήταν σίγουρο
ότι αυτήν την τεράστια χαρά ουδείς μπορούσε να σού την πάρει.
Όμως, πάνω απ’ όλα ξέρω,
ότι εκεί, στις στιγμές των έξαλλων πανηγυρισμών,
ξέκλεψες μία στιγμή για να δακρύσεις…
Το Παναθηναϊκό Δάκρυ,
που τόσον καιρό μετασχηματιζόταν σε θυμό, σε οργή, σε διχόνοια,
τώρα έβρισκε τον δρόμο του και γινόταν Καθαγιασμός.
Για μεγάλο διάστημα δεν ήθελες να παραδεχθείς την έκταση τού πόνου σου
και εκδηλωνόσουν με άρνηση, με επιθετικότητα·
σού έλειπε μία νίκη σαν και τούτη,
λαχταρούσες ένα σημάδι ότι δεν είσαι μόνο εσύ που αγαπάς αυτήν την ομάδα,
αλλά ότι το ίδιο βαθύ συναίσθημα έχει και αυτή η ομάδα για εσένα.
Κι όμως, είχες τη γενναιοδωρία να κάνεις πάλι το πρώτο βήμα…
Είτε ήσουν στο γήπεδο, είτε έβλεπες τον αγώνα στην τηλεόραση,
δεν έπαψες να πιστεύεις στην ομάδα
ακόμη κι όταν όλα έδειχναν να είναι εναντίον της.
Το 0-2 έγινε 3-2 επειδή το πίστεψες
και μετέφερες έτσι τη φλόγα σου στους παίκτες τής Πανάθας σου·
σού επιτρέπουν και σού συντηρούν τη φλόγα
οι μνήμες που είναι εγγεγραμμένες στο «DN.A.» σου,
καθώς -ανεξάρτητα από την ηλικία σου-
γνωρίζεις πως,
ακόμη και όταν κάποτε ο Π.Α.Ο. είχε ηττηθεί με 5-2 από τη Χόνβεντ,
στον επαναληπτικό είχε προκριθεί νικώντας με 5-1.
Ναι, καταλαβαίνω πως υπάρχει πληγή μέσα σου·
την ίδια πληγή έχω κι εγώ, και σε συναισθάνομαι.
Δεν ισχυρίζομαι
ότι όλοι οι Παναθηναϊκοί είμαστε καλοί και συναισθηματικοί άνθρωποι·
σίγουρα υπάρχουν και ομοϊδεάτες μας
που είναι απατεώνες, που είναι εγκληματίες.
Όμως, η Υπερηφάνεια τού Παναθηναϊκού είναι,
ότι από την ημέρα τής Ίδρυσής του κάνει Πρωταθλητισμό
χωρίς έστω μια φορά να μετέλθει εγκληματικές μεθόδους,
χωρίς να γίνει συνώνυμος με όρους όπως «Παράγκα» και «Εγκληματική Οργάνωση»,
χωρίς να αντιμετωπίζει τούς φιλάθλους του
σαν εν’ δυνάμει έμμισθο ή άμισθο στρατό του,
χωρίς να τούς διαπαιδαγωγεί και να τούς εξωθεί στην Απάτη και στο Έγκλημα.
ΥστερόΓιωργο..:
Ως Παναθηναϊκοί οφείλουμε να δώσουμε συγχαρητήρια και στην Α.Ε.Κ.,
η οποία, μεν, διέρχεται επίσης τη δική της κρίση,
αλλά αξίζει -όπως αξίζει και στον Π.Α.Ο.Κ.- να πρωταγωνιστεί·
ας ευχηθούμε στους συγγενείς «Δικέφαλους» με την Κοινή Προσφυγική Ρίζα
να πάρουν αυτά που τούς οφείλει η Ιστορία
και να ξεπεράσουν τη διχόνοια που ενέσπειρε μεταξύ τους
η σεσημασμένη παρακρατική λαίλαπα τού Ελληνικού Ποδοσφαίρου.
…
Όσο για εμάς,
αφού πρώτα κάνω ιδιαίτερη μνεία
στον ταπεινό άνθρωπο και αθόρυβο εργάτη τού συλλόγου,
τον Γρηγόρη Παπαβασιλείου,
που εχθές μάς προεκάλεσε επιπλέον συγκίνηση με τη συγκίνησή του,
θέλω να μάς αφιερώσω
-μέχρι να περάσουν οι δύσκολες στιγμές για τον Παναθηναϊκό Μας-
ένα ποίημα που δύναται να αποτελεί τη συναισθηματική πυξίδα μας
κάθε φορά που αισθανόμαστε να χάνουμε τον δρόμο μας.
Πρόκειται για ποίημα που ενεπνεύσθην στις 22 Μαΐου 2004,
την ημέρα που ο Παναθηναϊκός κατακτούσε το Πρωτάθλημα Ελλάδος
μετά από ακόμη μία οδυνηρή «επταετία» για τη χώρα μας.
…
Μπορεί να ήτανε πολλά
εφτά χρόνια πικρίας,
μα δεν μπορούν να συγκριθούν
με άπειρα λατρείας.
Παράξενο συναίσθημα
στο στήθος το Τριφύλλι,
άνθρωποι τόσο αλλιώτικοι,
στη Λεωφόρο φίλοι.
Το μόνο που θυμάμαι
από παιδί μικρό,
χαρά και λύπη, προσευχές
στον Πράσινο Θεό.
Και όταν φύγω από ’δώ
και σ’ άλλον κόσμο πάω,
κι εκεί θα βάλω μια φωνή
«Πανάθα, Σ’ Αγαπάω»!
Με Παναθηναϊκή Αγάπη…
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
