Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Βλέπεις αυτήν τη φωτογραφία και φρίττεις.
Βλέπεις αυτήν τη φωτογραφία
και -σε περίπτωση που επέμενες να είσαι αισιόδοξος για την τύχη τής Ελλάδας-
χάνεις οριστικώς κάθε ελπίδα.
Ο χώρος και ο χρόνος όπου λαμβάνει χώρα το συγκεκριμένο στιγμιότυπο,
είναι στοιχεία με σαφή ιδιαιτερότητα.
Η κηδεία ενός επίλεκτου στελέχους τής «Π.Α.Ε. Ολυμπιακός»,
το πένθος, τα στεφάνια, τα σκυθρωπά πρόσωπα·
και ξάφνου, το σκοτεινιασμένο πλαίσιο αποκτά αλμοδοβαρικό decadence.
Ένας στρουμπουλός αστυνομικός απευθύνει πρωτόκολλον χαιρετισμό
σε έναν πολίτη που διώκεται για πλείστες υποθέσεις κακουργηματικού χαρακτήρα.
Ο «Κατηγορουμενομανής» Μαρινάκης,
ο «Ανέγγιχτος Κατηγορούμενος»,
ο «Κάνω τζιζ»,
γνωρίζει την απόλυτη θεσμική νομιμοποίηση από το «όργανο τής Τάξης».
…
Δυστοπία.
Κατάντια.
Η Απόλυτη Παρακμή των Θεσμών.
Η Πλήρης Κατάπτωση των Αξιών.
Φτάνεις δε, να αναρωτιέσαι,
μήπως ο στρουμπουλός αστυνομικός εστάθη «προσοχή»
και εχαιρέτησε με τον ίδιον τρόπο και τούς «φουσκωτούς» τού Μαρινάκη.
Και μετά,
η σκέψη σου ταξιδεύει στο πρόσφατο παρελθόν
και μπαίνεις στη διαδικασία να φανταστείς
πώς θα έπραττε το συγκεκριμένο «όργανο τής Τάξης»,
αν βρισκόταν μπροστά στο περιστατικό όπου (εξ)ασκήθηκε «ήπια βία»
εις βάρος των ποδοσφαιριστών τού Πλατανιά.
Το «Αλμοδοβαρικό Decadence» κορυφώνει τη συγκλονιστικά λεπτή ειρωνεία του,
προσφέροντάς μας το «“Βατερλό” τής Αισθητικής».
Ένα «όργανο τής Τάξης» βγαλμένο από σατιρική ταινία,
ένας στρουμπουλός αστυνόμος βγαλμένος από «απριλιανή παρωδία»,
και από την άλλη,
ένας «παρελαύνων» βγαλμένος από «ναπολεόντεια-λουδοβίκεια παρωδία»,
με τη γραβάτα μέσα στο παντελόνι.
Βαγγέλη Μαρινάκη, η Γραβάτα ΔΕΝ είναι… «Κεντρική Τιράντα».
*** Άμα τη δημοσίευση τής συγκεκριμένης φωτογραφίας,
προεκλήθη ιδιότυπος σάλος που απετελούσε μείγμα Αηδίας και Θυμηδίας.
Η σημειολογία είναι εκκωφαντική·
δεν φτάνει που η κυβέρνηση τής «Νέας Δημοκρατίας»
έχει εξαιρετικά στενές σχέσεις με τον Βαγγέλη Μαρινάκη
(«στενές», σε βαθμό που αγγίζει το «μη περαιτέρω»),
δεν φτάνει που η κυβέρνηση τής «Νέας Δημοκρατίας»
έχει χρηματοδοτηθεί πλουσιοπάροχα -υλικώς και επικοινωνιακώς-
από τον Βαγγέλη Μαρινάκη και τα «μ.μ.ε.» που ελέγχει,
δεν φτάνει που ο Βαγγέλης Μαρινάκης
θεωρείται από την πλειοψηφία των πολιτών ως ο «πραγματικός πρωθυπουργός»,
δεν φτάνει που ο «Χείριστος Υφυπουργός Αθλητισμού»
θεωρείται από την πλειοψηφία των φιλάθλων ως «υφυπουργός Ολυμπιακού»,
έρχεται κι αυτό το στιγμιότυπο να αποτελέσει
την «Εικονογράφηση τής Νεοελληνικής Ταφόπλακας».
*** Φυσικά,
σε αυτήν τη δύσκολη στιγμή για τούς απανταχού «προσκυνητές» τού Βαγγέλη Μαρινάκη
που προσωποποιήθηκαν σε έναν υποτελή στρουμπουλό αστυνομικό,
εμφανίσθηκαν εν ριπή οφθαλμού
οι έμμισθοι και άμισθοι υποστηρικτές τού αμφιλεγόμενου εφοπλιστή.
Θεωρώντας ότι είχαν στα χέρια τους το απόλυτο αντίδοτο
απέναντι σε μία ακόμη «εκστρατεία λάσπης» που δέχεται ο «άσπιλος ηγέτης» τους,
προέβαλαν ως (δήθεν) ατράνταχτο επιχείρημα την ακόλουθη φωτογραφία
όπου ένας αστυνομικός χαιρετά υπηρεσιακώς τον Ιβάν Σαββίδη. 
Όμως,
όταν έχεις την πρεμούρα να καλύψεις κάθε ολίσθημα τού αφεντικού σου
ή τού ιδεολογικού μέντορά σου,
όταν βρίσκεσαι -είτε εμμίσθως, είτε αμίσθως- σε διαρκή διατεταγμένη υπηρεσία,
είναι μοιραίο ότι θα (αφήσεις να) σού διαφύγουν εξαιρετικά σημαντικές λεπτομέρειες.
*** Πάμε, λοιπόν, να βάλουμε τις δύο φωτογραφίες μαζί,
ώστε να αναδείξουμε τρεις κομβικές διαφορές… 
1η) Η απόσταση των προσώπων.
Στη μεν περίπτωση τού Βαγγέλη Μαρινάκη,
ο αστυνομικός απέχει πέντε μέτρα,
στη δε περίπτωση τού Ιβάν Σαββίδη υπάρχει απόλυτη εγγύτητα.
Ακόμη κι έναν άνθρωπο που αντιπαθείς,
είναι πολύ πιθανότερο να τον χαιρετήσεις αν βρεθείτε δίπλα-δίπλα σε μία εκδήλωση
(είναι θέμα λεπτότητας και αστικής ευγένειας),
παρά να τον χαιρετήσεις ενώ βρίσκεται μακριά σου.
2η) Στην περίπτωση τού Βαγγέλη Μαρινάκη,
ο εφοπλιστής κοιτάζει μπροστά και ουδεμία σημασία δίνει στον αστυνομικό
(ακόμη και στις παρελάσεις,
το τελετουργικό ορίζει ότι ο παρελαύνων στρέφει το πρόσωπό του
προς αυτούς που στέκονται «προσοχή» και τού απευθύνουν «επίσημο χαιρετισμό»).
Σε απόλυτη αντιδιαστολή,
έχουμε την περίπτωση όπου ο Ιβάν Σαββίδης είναι πολύ κοντά με τον αστυνομικό,
τον κοιτά κατάματα και τού τείνει ευγενικά το χέρι του για να ανταλλάξουν χειραψία·
ο ένστολος, λοιπόν, ανταποδίδει χαιρετώντας με υπηρεσιακό τρόπο
(ακόμη κι αν τον μεμφθούμε για την κίνησή του,
είναι προφανές ότι προβαίνει σε αυτήν από αμηχανία
και όχι από αυτόκλητη υποτέλεια όπως ο συνάδελφός του).
…
Η τρίτη και σημαντικότερη διαφορά δεν υπάρχει στη φωτογραφία,
αλλά στο Συλλογικό Θυμικό και στη Συλλογική Συνείδηση:
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι πολλαπλώς κατηγορούμενος
για ζητήματα κακουργηματικού χαρακτήρα
(ο Ιβάν Σαββίδης όχι),
ο Βαγγέλης Μαρινάκης έχει απαγόρευση ενασχόλησης με το Ποδόσφαιρο
και -γράφοντας τον Νόμο στα παλαιότερα των υποδημάτων του-
σουλατσάρει ανενόχλητος στους αγωνιστικούς χώρους
(αντιθέτως,
ο Ιβάν Σαββίδης έχει σεβαστεί απολύτως
την 3ετή απαγόρευση εισόδου στα γήπεδα που τού έχει επιβληθεί),
ο Βαγγέλης Μαρινάκης μετά το πιο στημένο ντέρμπι όλων των εποχών,
την εισβολή των «ερυθρόλευκων» ούγκανων στον αγωνιστικό χώρο
και τη βίαιη επίθεσή τους εις βάρος των ποδοσφαιριστών τού Παναθηναϊκού,
βγαίνει ενώπιον καμερών και μικροφώνων
και προβαίνει στην πιο γελοία και παραληρηματική δήλωση όλων των εποχών,
ξεστομίζοντας την αλήστου αηδίας φράση «Διδάξαμε Ήθος»
(αντιθέτως,
ο Ιβάν Σαββίδης ουδέποτε ισχυρίστηκε ότι εδίδαξε ήθος
με την περιβόητη ατυχή εισβολή του στην «Τούμπα»).
…
Κατόπιν τούτων,
πιστοποιείται με εκκωφαντικόν τρόπο
ότι η εικόνα με τον στρουμπουλό αστυνομικό
που χαιρετάει πρωτοκόλλως τον Μαρινάκη,
είναι «Η Φωτογραφία τής Παραπαίουσας Ελλάδας».
Και είναι βέβαιο,
ότι ο «Ιστορικός τού Μέλλοντος» θα συμπεριλάβει το περί ου ο λόγος στιγμιότυπο
στο «Λεύκωμα με τις Μαύρες Στιγμές τής Ελλάδας».
*** Κλείνω, διασκευάζοντας Οδυσσέα Ελύτη
(διότι είμαι και… «Ελυτάμπουρας»):
«Θεέ τους, πόσο μπλε ξοδεύεις στις στολές των αστυνομικών,
για να μη βλέπουν ποιον κακουργηματικώς κατηγορούμενο χαιρετάνε..;».
Ο Αθλητάμπουρας