Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Πρώτα απ’ όλα θέλω να πω ότι θεωρώ το Μυρμήγκι συγκλονιστικό ον·
ένα συγκλονιστικά διδακτικό μικροσκοπικό πλάσμα,
το οποίο έρχεται στη ζωή προορισμένο να εργάζεται σκληρά,
να σηκώνει βάρη που είναι ακόμη και εκατονταπλάσια τού δικού του,
και έχοντας την τραγική μοίρα να πατιέται από το παπούτσι τής Αδιαφορίας.
Ναι, ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν πατούν μυρμήγκι,
διότι σέβομαι την Τυχαιότητα τής Ζωής και τη Συμπαντικότητα·
ουδείς μάς είχε εγγυηθεί ότι θα γεννιόμασταν άνθρωποι και όχι μυρμήγκια
(ή οτιδήποτε άλλο),
ούτε θα θέλαμε ένα υπερμέγεθες ζώο να μάς λιώνει πατώντας μας.
Γράφω, λοιπόν, αυτό το πόνημα,
ζητώντας συγγνώμη από τα μυρμήγκια
που τα χρησιμοποιώ σχηματικώς
για να μιλήσω για το ον που λέγεται «Έλληνας διαιτητής».
*** Ο Λαϊκός Θυμόσοφος επισημαίνει πως
«Όταν ο Θεός θέλει να σκοτώσει το μυρμήγκι, τού δίνει φτερά.»
(βεβαίως, για να κάνω δηκτικό και πικρό χιούμορ,
και χωρίς φτερά το καημένο το μυρμήγκι δεν τον γλυτώνει τον σκοτωμό,
αλλά -εν’ πάση περιπτώσει- ας δεχθούμε
ότι το «άφτερο» μυρμήγκι έχει μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής).
Αυτή η παροιμία έχει και version που αφορά στο εγχώριο ποδόσφαιρο,
καθώς,
όταν ο (όποιος) Θεός θέλει να σκοτώσει το μυρμήγκι, τού δίνει σφυρίχτρα.
*** Ο «Έλληνας διαιτητής» έχει μικροσκοπική αξιοπρέπεια·
υπάρχουν και εξαιρέσεις, βεβαίως,
που απλώς επιβεβαιώνουν τον θλιβερό κανόνα.
Ο «Έλληνας διαιτητής» είναι θρασύς, δειλός (δηλαδή, θρασύδειλος),
δουλικός, γλοιώδης, δημοσιοσχεσίστας, απατεώνας.
Θα έπρεπε να έχει συνειδητοποιήσει ότι επιτελεί λειτούργημα,
αλλά αυτός επιτελεί… κακούργημα.
Ο «Έλληνας διαιτητής» θα δώσει με ευκολία το πέναλτι εις βάρος τής μικρής ομάδας
και θα κλείσει τα μάτια όταν η ίδια ακριβώς φάση είναι εις βάρος τού ισχυρού
(ακριβώς η ίδια νοοτροπία που οδηγεί την «Ελληνική Δικαιοσύνη»
να ρίχνει δέκα χρόνια φυλακή στην καθαρίστρια
και να συλλαμβάνει τη γιαγιά που πουλάει τερλίκια,
ενώ την ίδια ώρα οι μαφιόζοι, οι δολοφόνοι και οι θεσμικοί πρεζέμπορες
κυκλοφορούν ελεύθεροι και τούς αποδίδονται τιμές ηρώων και εθνικών ευεργετών).
Ο «Έλληνας διαιτητής» υπήρξε και συνεχίζει να είναι
το αγαπημένο όργανο για την «Παράγκα»
και για την «Εγκληματική Οργάνωση» (μετέπειτα «Συμμορία»).
Αυτό που έγινε με το «V.A.R.» στο «Γ. Καραϊσκάκης» το Σάββατο,
μόνο τυχαίο δεν ήταν·
όσοι έχουμε βιώσει την 20ετία τής Σαπίλας,
όσοι έχουμε αμέτρητες προσλαμβάνουσες
από τα διορισμένα, από τα πέτσινα, από τα χάρτινα πρωταθλήματα,
όταν είδαμε τον ανεκδιήγητο Κουμπαράκη
να καμώνεται ότι ήλεγχε τα μακρινά πλάνα που τού έδινε ο ανεκδιήγητος Τζοβάρας,
καταλάβαμε.
Για την ακρίβεια, δεν καταλάβαμε απλώς,
αλλά μάς κατέλαβε μία τοξική αίσθηση.
Το ένστικτό μας -εξασκημένο γαρ- ήταν αυτό που μάς ενημέρωσε
ότι εκτυλισσόταν μπροστά μας κάτι άρρωστο·
ναι,
ήταν η ίδια αρρώστια που νιώθαμε όταν βλέπαμε τούς Αλεξανδρήδες,
τούς Γιαννακόπουλους, τούς Νινιάδηδες και τούς Τζόρτζεβιτς
να βουτάνε για πέναλτι,
και τούς στημένους διαιτητές να σπεύδουν προς την «άσπρη βούλα».
Η ίδια αρρώστια, η ίδια τοξικότητα. Και τότε και τώρα.
Και δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό,
όσο ένας σύλλογος με αλλοιωμένο και αλλοτριωμένο «DN.A.»
θα εμμένει να απαιτεί τον ρόλο τού (παρα)κρατικού νταβά
και οι θλιβεροί πολιτικοί θα τον ανέχονται
(ή και θα τον ενισχύουν με τα ανάλογα ανταλλάγματα).
*** Η κατάσταση γίνεται ακόμη χειρότερη
όταν τα αρμόδια θεσμικά όργανα αποφασίζουν
-είτε από ύποπτη ιδιοτέλεια, είτε με σκοπό να καλύψουν την Παθογένεια-
να σού λένε ψέματα μέσα στη μούρη σου
και να σού διατυμπανίζουν με εξοργιστικό τρόπο την αντίληψη
«Εγώ έχω το καρπούζι, εγώ έχω και το μαχαίρι.».
Υπ’ αυτήν την οπτική προφανώς,
η «Κεντρική Επιτροπή Διαιτησίας» εθεώρησε
ότι το καλύτερο που είχε να κάνει
μετά από όσα έλαβαν χώρα στο ματς Ολυμπιακός-Αστέρας Τρίπολης,
ήταν να προβεί σε απαράδεκτο κουκούλωμα τού αίσχους
που όλη η Ελλάδα παρηκολούθησε έμπλεη αηδίας.
«Τεχνική δυσλειτουργία»·
αυτή είναι η ανερυθριάστως ερυθρίζουσα αιτιολόγηση τής «Κ.Ε.Δ.»
για το καραμπινάτο πέναλτι που έθαψαν ο Κουμπαράκης κι ο Τζοβάρας.
Ο «ασκός τού Αιόλου» είναι ήδη ανοιχτός,
το νερό ρίχνεται με καταρρακτώδη ταχύτητα στον μύλο τής Βίας.
«Θα σε κοροϊδεύουμε και θα βγάζεις τον σκασμό.
Θα σού λέμε ψέματα, αλλά δεν θα τολμάς να μάς πεις “ψεύτες”,
διότι θα έχεις την τύχη τής καθαρίστριας και τής γιαγιάς με τα τερλίκια.
Είμαστε παράρτημα τής Δικαιοσύνης
και η Δικαιοσύνη είναι παράρτημα δικό μας.
Θες δεν θες, θα είσαι το θύμα μας για όλη σου τη ζωή. ΣΚΑΣΕ.».
Φυσικά, για να φαντάζει πιο αληθοφανής η μεθόδευση,
χρειάστηκε να τερματιστεί η Γελοιότητα·
έτσι, η «Κ.Ε.Δ.» όρισε και στη 2η αγωνιστική τούς Κουμπαράκη και Τζοβάρα,
σε μία μνημειωδώς απροσχημάτιστη απόφαση
που -ας ελπίσω ότι θα διαψευστώ- είναι προάγγελος άκρως αρνητικών καταστάσεων.
*** Συνελόντι ειπείν,
μετά από τις σβησμένες κάμερες τού «Γ. Καραϊσκάκης»
(που μάς στέρησαν την ευκαιρία
να «θαυμάσουμε» τον τρόπο που οι «ερυθρόλευκοι» επαγγελματίες τραμπούκοι
εξήσκησαν… αριστοτεχνική «ήπια βία» στους παίκτες τού Πλατανιά),
τώρα υπάρχει ορολογιακός εκσυγχρονισμός και εκμοντερνισμός.
Άτομα που ξεσπούν τα απωθημένα τους
από την αξεπέραστη στυτική δυσλειτουργία τους,
θα (επι)καλύπτουν τα εγκλήματά τους κάνοντας λόγο για «τεχνική δυσλειτουργία».
Κατόπιν τούτων,
κάθε έντιμος και ανδρείος Έλληνας φτάνει σε μία τραγική συνειδητοποίηση..:
Η Ελλάδα τρώει μόνο όσα από τα παιδιά της αρνούνται να είναι κανίβαλοι.
Η Ελλάδα,
η χώρα που διαχρονικά διδάσκει στην Ανθρωπότητα τον «Οιδιπόδειο Κανιβαλισμό»,
αφήνει ζωντανά μόνο όσα παιδιά τής μοιάζουν,
αφήνει ζωντανά μόνο όσα παιδιά διαγκωνίζονται στον Κανιβαλισμό.
Η Ελλάδα που κλέβει το παιδί της ακόμα και στο τάβλι,
με σκοπό να παράγει κανίβαλους.
Μία σάπια Ελλάδα που -επειδή δεν τρώγεται- νομίζει ότι ζει.
ΤΡΑΓΙΚΟ.
(ενημερώνω τη Λογοτεχνία
ότι ο όρος «Οιδιπόδειος Κανιβαλισμός» είναι άρτι εμπνευσθείς
και δικαιούται τα δέοντα τής Πνευματικής Ιδιοκτησίας)
Ο Αθλητάμπουρας
