Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Ονειρεύεσαι…
Είναι υπέροχο να ονειρεύεσαι, να κάνεις όνειρα…
Όμως, είναι τραγικό να ονειρεύεσαι τα Αυτονόητα.
Διασκευάζοντας τον τίτλο τού έξοχου ορχηστρικού τού Μάνου Χατζιδάκι
«Το Βαλς των Χαμένων Ονείρων»,
συνειδητοποίησα σε απόλυτο βαθμό την κατάντια αυτής τής μοιραίας πατρίδας.
Η Ελλάδα, η Ελλάδα Μας, έχει φτάσει να θεωρεί ως «όνειρο» τη Δικαιοσύνη.
ΤΡΑΓΙΚΟ.
*** Για να βάλω και τον εξίσου μέγα Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο «παιχνίδι»,
βλέποντας στο προχθεσινό ματς Ολυμπιακός-Αστέρας Τρίπολης
να εμφανίζεται για μία ακόμη φορά απροκάλυπτα μπροστά μας
όλη η τοξικότητα τού ποδοσφαίρου μας,
εταίριαζε να αφιερώσουμε συνολικώς στην Ελληνική Δικαιοσύνη
το «Βράδυ Σαββάτου (κι εσύ είσαι κάπου…)».
Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο τού (τέρατος) Έλληνα διαιτητή,
πάει να πει ότι τού μοιάζει.
Όσα συνέβησαν στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης»
έμοιαζαν βγαλμένα από την καταθλιπτική σκοτεινιά
και τον ζόφο των πινάκων τού Γκόγια·
από τη μία,
το ψυχοπλάκωμα που διαχρονικώς αποτελεί συνοδευτικό τής αίσθησης
ότι δεν υπάρχει σωτηρία,
από την άλλη, οργή.
Δειλοί διαιτητές να καλούνται να αποδώσουν δικαιοσύνη σε μία πανεύκολη φάση
και να αποτυγχάνουν εσκεμμένα και πανηγυρικά.
Πρόεδρος που κατηγορείται για Πρεζεμπόριο
και για πλείστα ακόμη κακουργήματα.
Θρασύδειλοι υπερμεγέθεις μπούληδες και παραληρηματικά κνώδαλα
να έχουν τη θεσμική νομιμοποίηση να απαιτούν την εύνοια,
να απειλούν ευθέως ή πλαγίως, να προπηλακίζουν, να τραμπουκίζουν.
Ένα κράτος συνένοχο στην Αλλοτρίωση, στη Διαφθορά, στην Εγκληματικότητα.
Και στη μέση εσύ…
Εσύ ο Ανδρείος, ο Έντιμος, ο Μπεσαλής, ο Άξιος, ο Αδικημένος,
ο Στωϊκός και συνάμα Επαναστάτης, ο Επαναστάτης και συνάμα Στωϊκός.
Ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά,
να σκέφτεσαι αν αξίζει τον κόπο όλο αυτό που ζεις,
αν πρέπει να μείνεις εδώ και να συνεχίσεις να πολεμάς
ή αν η μοναδική ορθή επιλογή για τη ζωή σου
είναι να ρίξεις οριστικά και αμετάκλητα μαύρη πέτρα πίσω σου,
και να μην ασχοληθείς ξανά με ετούτην τη σάπια χώρα.
Όμως,
αυτή η γαμημένη σάπια χώρα δεν γίνεται να σβήσει από μέσα σου την Πατρίδα.
Ναι, τυγχάνει στην προκειμένη περίπτωση η χώρα και η πατρίδα να είναι ταυτόσημες,
αλλά συνάμα και τόσο διαφορετικές.
«Όχι, δεν θα σάς κάνω το χατίρι να φύγω…»,
μονολογείς προς τούς άτιμους, τούς απατεώνες, τούς εγκληματίες.
«Αν έφευγα, θα είχατε πετύχει αυτό που επιδιώκετε.
Διότι αυτό επιδιώκετε· να φύγω.».
Και μένεις…
Κλαίγοντας μέσα σου από οργή για τη διαρκή καταλήστευση τής χαράς σου.
Είναι ανεπίτρεπτο, είναι άδικο, είναι απάνθρωπο να μην υπάρχει χαρά για όλους·
εντάξει, είναι θεμιτό να ανταγωνιζόμαστε για το μεγαλύτερο κομμάτι,
αλλά όλοι δικαιούνται την ψυχική τροφή που λέγεται «Χαρά».
Όμως,
εδώ έχεις να κάνεις με άτομα
που λειτουργούν υπό το καθεστώς τής αυτοεκπληρούμενης προφητείας
τού πακιστανικού ψευδωνύμου τού εφέντη τους..:
«Φαταούλ».
ΑΠΛΗΣΤΙΑ. Θανάσιμο Αμάρτημα.
Εμμονικοί τής Ιδιοκτησίας σού αρπάζουν τη χαρά από την ψυχή σου
και το χαμόγελο από τα χείλη σου.
Και να πεις ότι ευχαριστιούνται τα λάφυρά τους·
τουναντίον, κοιτάς τα πρόσωπά τους και αντικρίζεις κακία, υπουλία, υποκρισία.
Απυθμένως συμπλεγματικά όντα,
που προσπαθούν απεγνωσμένα
να επικαλύψουν τη βαθιά μειονεξία τους πίσω από μάσκες·
άλλοτε η μάσκα λέγεται «Ποδόσφαιρο», άλλοτε «Πολιτική»,
άλλοτε «Θρησκεία», άλλοτε «Φιλανθρωπία».
Γελούν σπάνια, αλλά κι όταν το κάνουν είναι από χαιρεκακία.
Δεν φχαριστιούνται τη ζωή, διότι γνωρίζουν ότι είναι ένοχοι.
Χωρίς εξουσία δεν έχουν την παραμικρή αξία ως άνθρωποι
και γι’ αυτό διψούν ολοένα και για περισσότερη εξουσία.
Μόνο έτσι.
Μέχρι να πάρουν το μάθημα που τούς πρέπει από την ίδια τη ζωή,
μέχρι να υποστούν τη «Νέμεση τής Ματαιότητας».
*** Ο σπουδαίος κινηματογραφιστής μας, ο αείμνηστος Βασίλης Μάρος,
εδημιούργησε το 1964 ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ σε παραγωγή «B.B.C.»,
με τίτλο «Ελλάς χωρίς κολώνες».
Το εν’ λόγω ντοκιμαντέρ
(το οποίο προβάλλει συχνά η πλατφόρμα τής «Cosmote»
μέσα από τη συχνότητα τού «History»,
αλλά μπορείτε να το παρακολουθήσετε και στο «YouTube»
https://www.youtube.com/watch?v=YZKTk30sBIw),
είναι μία -διαχρονικών και προφητικών διαστάσεων- κοινωνική ηθογραφία,
η οποία περιγράφει με «χειρουργική» ακρίβεια
τις πελατειακές σχέσεις που έχουν καθορίσει δραματικά
τη σύγχρονη πορεία τής πατρίδας μας.
Χαρακτηριστικός, μάλιστα,
είναι ο τρόπος με τον οποίο κλείνει η «Ελλάς χωρίς κολώνες»:
«…η Ελλάδα θ’ αλλάξει ούτως ή άλλως λόγω τής Μετανάστευσης.
Μια αιμορραγία που φέρνει τον θάνατο.
Οι νέοι φεύγουν, αλλά οι παλιές συνήθειες παραμένουν.
Νέοι κόσμοι θα τραβούν τούς νέους και η απομόνωση θα επιμένει.
Αν κανείς δεν ανοίξει νέα παράθυρα στο Μέλλον,
η Ελλάδα ίσως καταλήξει να είναι ένα μουσείο για τουρίστες στις παρυφές τής Ευρώπης.
Ένα υπανάπτυκτο κράτος με υπερανεπτυγμένη Ιστορία.
Ένα μέρος όπου οι ξένοι θα έρχονται για διακοπές
και που οι Έλληνες θα αναγκάζονται να εγκαταλείψουν για να επιζήσουν.».
Οργουελικά σύγχρονο.
*** Δεν είναι το Ποδόσφαιρο, Ηλίθιε.
Το Ποδόσφαιρο (και οποιοδήποτε άλλο μαζικό άθλημα) είναι η Αφορμή, το Άλλοθι.
Η συγκλονιστική καλλιτέχνις μας και αυτόχειρ, η Κατερίνα Γώγου,
αποκαλύπτει με ανατριχιαστικό τρόπο την Αλήθεια
στον αδιανόητα εύστοχο στίχο
«Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε ότι σού ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δεν σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο Μυαλό είναι ο Στόχος.
Τον νου σου, ε..;».
(εδώ https://www.youtube.com/watch?v=2vW7nndSf9E με εικόνα και ήχο
ολόκληρο το μνημειώδες ποίημά της με τίτλο «Καμιά Φορά»)
Επιμύθιο:
Όχι,
δεν θα φύγω,
δεν θα φύγεις,
δεν θα φύγει,
δεν θα φύγουμε,
δεν θα φύγετε,
δεν θα φύγουν.
Όλοι μαζί, θα κάτσουμε εδώ να παλέψουμε, να παλεύουμε,
να πολεμήσουμε, να πολεμάμε.
Διότι, όπως λένε οι Κατσιμιχαίοι στη μυθική «Μοναξιά τού Σχοινοβάτη»
(και προσθέτοντας εγώ έναν τόνο προσωπικής διασκευής,
ώστε να πάψουν επιτέλους να χρησιμοποιούνται τα ζώα σαν «ύβρεις»):
«Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς…
Υπάρχουν κι άλλοι τόσοι για να λες “Υπομονή… Υπομονή…”.
Όμως για ’μένα είν’ αργά να τρελαθώ
και είν’ ακόμα πιο αργά να κάνω υπομονή.
Θα περιμένω άλλες μέρες…
Θα περιμένω άλλες μέρες…
Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ,
και για το πείσμα σας γουNOORια θα αντέχω…»!!!!!!!!!!!!!
Ο Αθλητάμπουρας
