Το ότι ο Ολυμπιακός θα προχωρούσε στις «32» του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ κρίθηκε εφικτό αμέσως μετά την κλήρωση του Νοεμβρίου, με τους «βιαστικούς» υποστηρικτές να στοχοποιούν για αποκλεισμό τη Μέταλιστ ή και τη Γαλατάσαραϊ. Στο τερέν αυτό ανατράπηκε και οι δύο ομάδες πέρασαν με άνεση.
Στα «σπίτια τους», γύρισαν η ιστορική Μπενφίκα και η δυνατή εφέτος στην μπουντεσλίγκα, Χέρτα του Βερολίνου. Παίζοντας με αυτές τις θεωρητικά ισχυρές δυνάμεις, ο Ολυμπιακός εντός έδρας άφησε διαπιστευτήρια σπουδαίας ομάδας, με οργάνωση, εξαιρετικά νιάτα και «περήφανα γηρατειά». Στην πρώτη κατηγορία, εντάσσονται ο Ντουντού, ο Λέτο, ο Ντιόγκο. Κάθε προπονητής στην Ευρώπη θα τους ήθελε στο ρόστερ της ομάδας του.
Στη δεύτερη, είδαμε το Νικοπολίδη να «κρατάει» το όνειρο της πρόκρισης δύο φορές στο ξεκίνημα του αγώνα, αλλά και τον Τζόρτζεβιτς με αριστουργηματική σέντρα να βρίσκει τον Ντουντού που σκόραρε, χάρη στην εξαιρετική του αλτικότητα και την εξυπνάδα του. Ήταν το πρώτο γκολ που αχρήστεψε εντελώς την οργάνωση της Χέρτα και το σαρωτικό 4-0 ήρθε φυσιολογικά.
Τόσο ο θρίαμβος επί των Πορτογάλων όσο και η εμφάνιση με τους Γερμανούς, θα μπορούσαν να θεωρηθούν, άραγε, ως διαπιστευτήρια του Ολυμπιακού για το άμεσο μέλλον; Γιατί όχι! Από τη στιγμή που δε φοβήθηκε τα «μεγάλα ονόματα» (τα οποία έμαθαν καλά τι σημαίνει «Καραϊσκάκη»), δεν έχει δικαίωμα ο Ολυμπιακός να δειλιάσει τώρα απέναντι σε όποιον αντίπαλό του βγάλει η κλήρωση. Έτσι κι αλλιώς, τα «αληθινά θηρία» (Λίβερπουλ, Μπαρθελόνα, Γιουνάιτεντ κλπ) δεν αγωνίζονται στο ΟΥΕΦΑ. Αν δεν το κάνει, τότε η πρόκριση στις «16» της διοργάνωσης θα είναι στα μέτρα του.
