Η Αποφράδα Ημέρα τού Θαύματος

Tο Σισύφειο DN.A. τής Ελλάδας

Πάνε 14 χρόνια…
Ήταν 4 Ιουλίου τού 2004 όταν όλη η Ελλάδα βρισκόταν στους δρόμους…
Όλη η Ελλάδα, σε όλα τα μέρη τής Γης…
Οι Έλληνες γιορτάζαμε όπου και αν βρισκόμασταν·
η Πρωτεύουσα Αθήνα, η Συμπρωτεύουσα Θεσσαλονίκη,
καθώς και κάθε άλλο σημείο τής Ελληνικής Επικράτειας,
ενωνόντουσαν με την Αμερική, την Αυστραλία
και με «όπου αλλού» υπάρχει το Ελληνικό Στοιχείο·
αυτή η Ένωση επιτυγχανόταν
με μία αερογέφυρα Χαράς, Συγκίνησης, Υπερηφάνειας…
…

Ήταν 4 Ιουλίου τού 2004
όταν ολοκληρωνόταν το Χρονικό Ενός Προαναγγελθέντος Θαύματος!
Η Ελλάδα ήταν Πρωταθλήτρια Ευρώπης!
Η Μεγαλύτερη Έκπληξη στην Ιστορία τού Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου
ήταν Γεγονός!
Όμως, αν το σκεφτούμε σφαιρικά,
εκείνη τη βραδιά η Ελλάδα γινόταν η Μεγαλύτερη Έκπληξη
για την ίδια την Ελλάδα…
…

Το Θαύμα, είτε προτού συμβεί, είτε μετά, παραμένει Θαύμα.
Το μόνο που αλλάζει είναι η Οικειότητα που αποκτάς μαζί του,
σε περίπτωση που είσαι εσύ αυτός που το έχει πετύχει.
Έτσι, ήρθε η Οικειότητα…
…

Η Ελλάδα, η Ελλάδα Μας,
δεν θα μπορέσει ποτέ να διαχειριστεί την Οικειότητα·
επηρμένη καθώς είναι, διαχρονικά αλαζονική και υπερφίαλη
(δεν λέω, εν μέρει δικαίως),
η Ελλάδα Μας είναι τραγική στη «διαχείριση Θαυμάτων».
Εν κατακλείδι,
εμείς οι Έλληνες είμαστε τραγικοί στη «διαχείριση Θαυμάτων».

Και έτσι,
ενώ όλοι θα περίμεναν να αξιοποιούσαμε στο έπακρο
τα οφέλη τού Θαύματός Μας,
αυτό το Θαύμα έγινε Κατάρα.

Η κατάκτηση τού «EURO» και οι Ολυμπιακοί Αγώνες δείχναν’ ότι,
στο Ημερολόγιο τής Ελλάδας το 2004 θα ήταν η χρονιά-ορόσημο
που θα μνημονευόταν αιώνες μετά
ως μία επική αφετηρία αναγέννησης και προόδου·
φευ!, αν κοιτάξουμε πίσω, στα 14 χρόνια που πέρασαν,
το 2004 ήταν το «Κύκνειο Άσμα» μίας κοινωνίας
που έπνεε τα λοίσθια χωρίς καν να το υποψιαζόταν.

Το 2004 έβγαλε στην επιφάνεια το Σισύφειο DN.A. τής Ελλάδας.
Ο βράχος είχε φτάσει στην κορυφή
και έπρεπε να κατρακυλήσει ξανά στο βάθος τού γκρεμού.
Μια ματιά στην Ιστορία Μας, στην Ιστορία τού Ελληνικού Έθνους,
θα έδινε σε έναν διεισδυτικό παρατηρητή να αντιληφθεί
ότι το 2004 δεν ήταν η Αρχή μίας εποχής, αλλά το τέλος της.

14 χρόνια μετά το «Έπος τής Πορτογαλίας»,
το Ελληνικό Ποδόσφαιρο -και εν γένει η Ελληνική Κοινωνία-
είναι στο χειρότερο σημείο τής Νεότερης Ιστορίας τού Έθνους Μας.
Δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες·
θα προσέβαλλα την Έννοια τής Λεπτομέρειας αν έπραττα έτσι.

Το μόνο, λοιπόν, που θα πω ως επιμύθιο, είναι το εξής..:
Τι έξοχα τραγικό να μετατρέπεις το Θαύμα σε Τέλος Εποχής..!
Τι έξοχα τραγικό να μετατρέπεις σε «Αποφράδα Ημέρα»
την «Ημέρα τού Θαύματος»!
Τι Έξοχα Ελληνικό…
Αχ, Ελλάδα, Σ’ Αγαπώ…

Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος