Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Αν η «Βίβλος τού Ποδοσφαίρου» διέθετε σχετικό λήμμα,
θα είχαμε το εξής -άρτι εμπνευσθέν- απόφθεγμα:
«Ο “Υπηρεσιακός Προπονητής” είναι ένα “Αναγκαίο Κακό”
που προσδοκάται να αποδειχθεί “Αναγκαίο Καλό”.».
Ο «Υπηρεσιακός Προπονητής», λοιπόν,
είναι -εκτός σπανίων εξαιρέσεων όπου το «Προσωρινό» γίνεται «Μόνιμο»-
μία μεταβατική κατάσταση,
μία ευθεία δήλωση υποτίμησης, μία έμμεση πλην σαφής δήλωση αυτο-υποτίμησης.
«Δεν είσαι η Λύση,
όμως έλα για λίγο, ώστε να μη γιγαντωθεί έτι περαιτέρω το Πρόβλημα.».
Ποιος σοβαρός επαγγελματίας δέχεται αυτήν τη συνθήκη; Ουδείς.
Ουδείς σοβαρός επαγγελματίας θα συναινέσει σε ετούτην την προσβολή,
όσο κι αν συχνά χρησιμοποιείται η επικάλυψη με Συναίσθημα.
Φαντάζεστε -επί παραδείγματι-
να ερχόταν ως «υπηρεσιακός» στον μπασκετικό Παναθηναϊκό ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς;
Ούτε κατά διάνοια, ούτε κατ’ επιστημονική φαντασία,
καθώς υπάρχουν τα ανυπέρβλητα εμπόδια
που λέγονται «Κύρος», «Αίγλη», «Αξιοπρέπεια», «Αυτο-Σεβασμός».
Ως εκ τούτων,
η μοναδική περίπτωση που ένας άξιος κόουτς θα ανελάμβανε ετούτην την περίσταση,
θα ήταν να είχε εγκαταλείψει την Προπονητική
και να επέστρεφε στιγμιαίως προς χάριν τής ομάδας
(υπάρχει, βεβαίως, και η συγγενής περίπτωση α λα «Τότης Φυλακούρης»,
όπου ο «στρατολογούμενος» δεν υπήρξε καν προπονητής,
αλλά έχει διαπρέψει ως παίκτης, αγωνιζόμενος στο υψηλότερο επίπεδο,
και άρα δύναται να εμφυσήσει-μεταλαμπαδεύσει
την «Αύρα τής Ιστορίας», την «Αύρα τού Συλλόγου», την «Αύρα τού Πρωταθλητισμού»).
*** Τρεις ημέρες μετά την απομάκρυνση τού παταγωδώς αποτυχημένου Βιτόρια,
η «Π.Α.Ε. Αλαφουζιακός» ανακοινώνει άλλη μία δυστοπική «Επιστροφή στα Παλιά».
Ο νυν «υπηρεσιακός προπονητής τού Αλαφουζιακού»,
ήταν επί δυόμισι χρόνια «βοηθός προπονητή τού Αλαφουζιακού»
(από τον Ιούνιο τού 2021 έως τον Δεκέμβριο τού 2023),
οπότε και παγιώθηκαν στον Παναθηναϊκό το Κόμπλεξ, η Μιζέρια, η Ατολμία, η Ηττοπάθεια.
Ένα «καλό παιδί», ένα «συμπαθητικό παιδί»,
με άδειο βιογραφικό, με σχεδόν ανύπαρκτο βιογραφικό,
που πασχίζει από τα 36 του -έως σήμερα, στα 50 του- να γίνει προπονητής,
αλλά η «καριέρα» του είναι κατατονικό χρονικό οδοιπορικό
που χαρακτηρίζεται από «μαύρες τρύπες», από νεκρά διαστήματα, από απελπισμένη γυρολογία.
Οποία σύμπτωσις (not),
και αυτός, και ο μέντοράς του (ο «Ρακοσυλλέκτης τής Προπονητικής»),
έχουν δουλέψει αποκλειστικώς στο ποδοσφαιρικό «Τριτοκοσμικό Τρίγωνο»
που συγκροτούν η Ελλάδα, η Κύπρος και η Αραβία.
Κι όμως, οι τσάτσοι-γλείφτες-εγκάθετοι δημοσιογραφίσκοι και δημοσιολογίσκοι,
πριν από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό επιδόθηκαν σε σιελορροϊκό προμοτάρισμα,
διαστρεβλώνοντας την Ιστορία και τονίζοντας επανειλημμένως ότι
«Έχει κατακτήσει το Κύπελλο Ελλάδας ως “υπηρεσιακός” το 2024.».
Ποιος;
Αυτός που κατέβασε σε εκείνον τον τελικό με τον Άρη μία ομάδα-έκτρωμα,
αυτός που κατέβασε σε εκείνον τον τελικό μία ομάδα ψυχολογικώς νεκρή,
αυτός που -συνεχίζοντας την «Παρακαταθήκη τής Λουζεριάς»-
θα είχε χάσει το Κύπελλο αν δεν γινόταν «ιδανικός αυτόχειρας» ο Άρης,
αυτός πιστώνεται το Κύπελλο τού 2024.
Τι κι αν ο Φατίχ Τερίμ είχε οδηγήσει σε τεράστιες προκρίσεις επί των Ολυμπιακού και Π.Α.Ο.Κ.,
ο «Τουρκαλάς» είναι απαγορευμένο ονοματεπώνυμο για τα ημεδαπά κρυπτόμενα φασισταριά
και για τούς ψυχωσικούς «ταλΙΒΑΝ»
που τον μισούν επειδή ετόλμησε να πάρει τη θέση τού «τοτέμ» τους.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά,
ο «Αλαφουζιακός» τού ενός βαθμού σε δύο ματς,
εκλήθη την Κυριακή να αποδείξει ότι φλέγεται να διεκδικήσει το Πρωτάθλημα
και πως δεν παραιτείται των υποχρεώσεων που τού ορίζει το Πεπρωμένο του,
όμως ο βοηθούλης-προπονητούλης-υπηρεσιακούλης
δεν ημπορούσε να (προσ)φέρει κάτι παραπάνω από μία ισοπαλιούλα.
Ο Παναθηναϊκός ήταν εις διπλούν θλιβερός,
ασεβώντας ΚΑΙ προς την έδρα του, ΚΑΙ προς την κατεπείγουσα βαθμολογική χρεία του.
Η Φοβικότητα ήταν διάχυτη, η Δημιουργία ήταν ανύπαρκτη,
το πρώτο ημίχρονο ήταν σα να μην παίχτηκε
(συνήργησαν κι οι φιλοξενούμενοι,
οι οποίοι μπήκανε στο ματς δείχνοντας συμπόνια στο εξελισσόμενο δράμα),
άμα τη ενάρξει τού δευτέρου ημιχρόνου -και δη, σε μία παντελώς ανύποπτη φάση-
οι γηπεδούχοι είχαν την τύχη να προηγηθούν στο σκορ
και από εκείνην τη στιγμή μέχρι το τέλος τού ματς
εμφανίσανε στο έπακρο τη «Νοοτροπία τής Μικρής Ομάδας».
Μία αξιολύπητη ομαδούλα που διδασκόταν επί δυόμισι χρόνια πώς να είναι δούλα,
πώς να σκύβει το κεφάλι, πώς να λιποψυχεί, πώς να ριψασπιδίζει, πώς να παραδίνεται,
επάσχιζε τώρα με ανορθόδοξους και καταδικασμένους τρόπους
να διετηρούσε το αναξιοκρατικό κεκτημένο της,
εκλιπαρώντας την Τύχη να παρέμενε μέχρι τέλους με το μέρος της.
Ο βοηθούλης-προπονητούλης-υπηρεσιακούλης
έκανε ό,τι ακριβώς είχε μάθει από το «τοτέμ»
και εφήρμοσε το μικροαστικό δόγμα «Πηγαίνω στα Σίγουρα»·
ο φέρελπις επιθετικογενής Πάντοβιτς έμεινε εκτός αποστολής,
ο φέρελπις επιθετικογενής Ταμπόρδα δεν πήρε καν λεπτό συμμετοχής,
παίκτες ατάκτως ερριμμένοι σε όλα τα μήκη και πλάτη τού γηπέδου,
ξεμεινεμένοι από ανάσες, χωρίς να γνωρίζουν καν πώς να κλειστούν πίσω,
ένα αφόρητο χάλι, ένα καταπίπτον συνονθύλευμα.
Ο Μεντιλίμπαρ αφύπνισε τούς δικούς του,
ο Ολυμπιακός έκανε επίδειξη δύναμης και ταλέντου,
η ισοφάριση τού Ολυμπιακού απετέλεσε Νομοτέλεια και «Θεία Δίκη»,
αν υπήρχαν άλλα δέκα λεπτά θα είχε πάρει και τη νίκη.
Ο «Ρακοσυλλέκτης τής Προπονητικής» μού είχε εμπνεύσει τον νεολογισμό «Μεμψίτυχος»
(«Μεμψίτυχος» λέγεται ο άνθρωπος που μέμφεται-αρνείται-προδίδει την τύχη του),
ο βοηθούλης-προπονητούλης-υπηρεσιακούλης είναι επίσης μεμψίτυχος,
ο Παναθηναϊκός υπήρξε πολύ τυχερός
στη φάση με το ακαταλόγιστο καραμπινάτο πέναλτι που έγινε στον Καμπελά,
καθώς αν βρισκόταν πίσω στο σκορ
-και όπως πιστοποιήσανε τα μετέπειτα δεδομένα
(με τις απανωτές κράμπες που άφησε ως κληροδότημα ο παπατζής Βιτόρια
και με τις συνεχόμενες καθυστερήσεις που σφραγίζανε την Ξευτίλα)-
είναι απίθανο αυτός ο συρφετός να είχε επιστροφή στο ματς,
ο Παναθηναϊκός υπήρξε πολύ τυχερός
στη φάση τού 48΄ που ο Ρέτσος είχε τη «φαεινή ιδέα»
να εκτελέσει φάουλ -άνευ ελαχίστου πιέσεως- με παράλληλη μπαλιά σαράντα μέτρων
και επί τής ουσίας να προσφέρει το δικαίωμα στους γηπεδούχους
να εκμεταλλευτούν το απρόσμενο «δώρο»,
ο Παναθηναϊκός υπήρξε πολύ τυχερός
που το χείριστο πλασέ τού Ντέσερς -ενώ πήγε πάνω στον Τσολάκη-
βρήκε τον τερματοφύλακα στην έξοδο και μετά την απόκρουση έφυγε κάτω απ’ τα πόδια του
(καταλήγοντας περιπετειωδώς στην άκρη τής εστίας του),
ο Παναθηναϊκός υπήρξε πάρα πολύ τυχερός
όταν στο 89΄49΄΄ εγλύτωσε την ισοφάριση στην τεράστια ευκαιρία τού Ελ Κααμπί,
αλλά εν τέλει απέδειξε πως επρόκειτο απλώς για «Αναβολή τού Αναπόφευκτου»
αφού ο ίδιος παίκτης είδε δίχτυα στο 91΄03΄΄.
Όταν δέχεσαι δύο κλασικές ευκαιρίες σε 74 δευτερόλεπτα, είσαι ομαδούλα.
Όταν κλείνεσαι πίσω
-με τον τρόπο που κλείστηκες σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο και ιδίως στις καθυστερήσεις-
είσαι ομαδούλα.
Δείτε τη «Διάταξη τού Τριμπούρδελου» στο γκολ τής ισοφάρισης…
Δείτε την «ελεύθερη βοσκή» των παικτών τού Ολυμπιακού στην αντίπαλη περιοχή…
Όπως διαπιστώνουμε,
ο σκόρερ θα ημπορούσε κάλλιστα να δώσει εύκολη ασίστ σε τρεις συμπαίκτες του,
τη στιγμή που οι γελοιωδώς αμυνόμενοι αντίπαλοί του έχουν χωριστεί σε δύο κατηγορίες:
«Τρέχω παρωπιδικώς όπου βλέπω την μπάλα…» και «Παίζω άμυνα με τα μάτια…».
Ποια ήταν η παρεμβατικότητα που επέδειξε ο βοηθούλης-προπονητούλης-υπηρεσιακούλης;
Τι έκανε για να αποτρέψει το φωνασκώντως επερχόμενο «Μοιραίο»;
Τίποτα. Απολύτως Τίποτα.
Από τη στιγμή, μάλιστα, που βρέθηκε και η απαραίτητη δικαιολογιούλα,
το μοτίβο τής απόσεισης ευθυνών έκανε ξανά την εμφάνισή του
(το 2023 έφταιγε ο Κορωνοϊός, τώρα έφταιγαν οι Κράμπες).
Συνελόντι ειπείν, η Αποτυχία αυξάνει διαρκώς τη χρονική ισχύ της,
τα χρόνια είναι ήδη δεκαπέντε και δεν τρέχει κάτι αν γίνουν δεκαέξι,
ο βοηθούλης-προπονητούλης-υπηρεσιακούλης θα βγάλει «μεροκαματάκι»
και στη συνέχεια θα ψάχνει πάλι για κάποιο ασήμαντο-βραχύβιο καταφυγιάκι,
το μπαγιάτικο παρελθόν ανασύρεται αδιαλείπτως ως θεμέλια λίθος για το Μέλλον,
ο Παναθηναϊκός μεταβαπτίζεται σε «Αλαφουζιακός».
Ο βοηθούλης-προπονητούλης-υπηρεσιακούλης πήρε ισοπαλιούλα στο ντέρμπι.
ΚΑΤΑΝΤΙΑ.
Ο Αθλητάμπουρας
