Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Σήμερα θα επιδοθούμε σε μία νοσταλγική ρετροσπεκτίβα·
θα κάνουμε ένα τρυφερό οδοιπορικό στα παιδικά μας χρόνια.
Βεβαίως, τα «παιδικά χρόνια» τού καθενός είναι διαφορετικά,
καθώς δεν τα έχουμε ζήσει όλοι την ίδια εποχή·
όμως, επειδή όλοι έχουμε υπάρξει παιδιά,
μπορούμε να καταλάβουμε και να νοιώσουμε
βιώματα που δεν είναι δικά μας.
Έβλεπα την αθλητική εκπομπή που προβάλλει η Ε.Ρ.Τ.1 κάθε βράδυ,
με όλη την αγωνιστική δραστηριότητα τού Παγκοσμίου Κυπέλλου τής Ρωσίας.
Στην «Ώρα Μουντιάλ», λοιπόν,
οι συνάδελφοι-παρουσιαστές καλούσαν τούς τηλεθεατές
να διεκδικήσουν δύο άλμπουμ «Panini»,
συμπληρωμένα με όλα τα αυτοκόλλητα των ποδοσφαιριστών
που συμμετέχουν στη μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση.
Αρχικώς, όταν άκουσα ποιο ήταν το δέλεαρ,
σχολίασα με τη φράση «Σιγά το δώρο.».
Όμως,
την αμέσως επόμενη στιγμή με ενεκάλεσε ο ίδιος μου ο εαυτός,
με ενεκάλεσε η ίδια μου η ζωή.
Τη δεκαετία τού ’70 είχαμε ως παιδιά πολλές αγαπημένες ενασχολήσεις·
οι άδειοι δρόμοι (συχνά, χωματόδρομοι),
τα άδεια οικόπεδα,
τα χαμηλά σπίτια,
οι αδέσποτες βρύσες
όπου -στα όρια θερμοπληξίας- προστρέχαμε να πιούμε νερό
κατά τη διάρκεια τού καλοκαιρινού παιχνιδιού,
ήταν όλα αυτά στοιχεία ενός ανοιχτού ορίζοντα
που ευνοούσε να ανακαλύπτουμε και να οξύνουμε τα ταλέντα μας.
Τα αγαπημένα μας παιχνίδια, πάρα πολλά· αναφέρω ενδεικτικώς τα εξής..:
Μπάλα (υπεράνω όλων), αμάδες, εφτάπετρο, ξυλίκι, «κουτσό»,
μπίλιες (γνωστές και ως «γκαζάκια»), και χαρτάκια.
Τα αυτοκόλλητα χαρτάκια τής «Panini».
Με το λιγοστό χαρτζιλίκι μας,
σπεύδαμε στο περίπτερο ή στο ψιλικατζίδικο
για να αγοράσουμε το φακελάκι με τα λίγα χαρτάκια·
στόχος, να μαζεύαμε όλους τούς αριθμούς, όλους τούς παίκτες,
και να συμπληρώναμε το άλμπουμ.
Φυσικά,
η εταιρεία -πράττοντας πολύ σωστά σε εμπορικό επίπεδο-
δεν κυκλοφορούσε όλους τούς αριθμούς με την ίδια συχνότητα·
υπήρχαν, λοιπόν, τα σπάνια νούμερα·
αυτά που εμπόδιζαν την Ευκολία,
που μάς εμπότιζαν με το Κυνήγι τής Τελειότητας·
το άλμπουμ δεν είχε αξία αν έλειπε έστω ένας παίκτης από μέσα.
Το «σπάνιο “χαρτάκι”» ήταν το Λαχείο τής Παιδικής Μας Ηλικίας!
Από τη μέρα τής κυκλοφορίας τού κάθε καινούργιου άλμπουμ,
δεν χρειαζόταν παρά ελάχιστο διάστημα
ώστε να γινόταν γνωστό σε όλην την παιδική κοινότητα
ποια ήταν τα δύο-τρία σπάνια χαρτάκια·
αφού όλοι αγοράζαμε και από όλους μας έλειπαν τα ίδια,
αυτομάτως έβγαινε το συμπέρασμα.
Και μετά, ήρχιζε η μανιώδης αναζήτηση…
Σε κάποιες περιπτώσεις,
ένα παιδί το οποίο δεν ασχολούταν ιδιαίτερα με το αντικείμενο,
έβρισκε αυτό το οποίο οι υπόλοιποι ζητούσαμε.
Εκεί, λοιπόν, έβλεπες να γίνονται μυθικές προσφορές για την απόκτησή του..:
«Σού δίνω 20 χαρτάκια, όποια εσύ θέλεις, για να μού δώσεις αυτό.»,
«Σού δίνω 50 χαρτάκια για να μού δώσεις αυτό.»,
«Σού δίνω 100 χαρτάκια για να μού δώσεις αυτό.».
Η λέξη «αυτό» αποκτούσε μία αγιότητα·
την προφέραμε με τόσο δέος, που έφτανε να γράφεται με κεφαλαίο.
«Σού δίνω όσα-όσα για να μού δώσεις Αυτό!»!
Υπήρχαν παιδιά που από τότε διέθεταν μία εσωτερική ωριμότητα
και -αντιλαμβανόμενα τη Ματαιότητα τού Πράγματος-
σού έδιναν το «χαρτάκι» που τόσο ποθούσες·
ή απλώς,
είχαν στραμμένη την προσοχή τους σε άλλες ματαιότητες.
Είτε διά τής ανταλλαγής (είναι ο Καπιταλισμός, μικρέ μου),
είτε διά τής Τύχης,
κάποιοι κάναν’ δικά τους τα σπάνια χαρτάκια
και ο «Ιερός Σκοπός τής Παιδικότητας» εκπληρωνόταν.
Όμως, για να φτάναμε εκεί, μεσολαβούσε κάτι εξόχως σημαντικό:
το Παιχνίδι!
*** Ναι μεν αγοράζαμε τα φακελάκια με τα χαρτάκια, αλλά παίζαμε κιόλας.
Η περιουσία μας έπρεπε να μεγαλώσει·
κάθε χαρτάκι αντιπροσώπευε στη φαντασία μας ένα «τσιφλίκι»·
επιθυμούσαμε διακαώς να γίνουμε… μεγαλοτσιφλικάδες.
Τα παιχνίδια ήταν δύο: Το «Κολλητάκι» και το «Αριθμητάκι».
Το «Αριθμητάκι» ήταν το πιο εύκολο και αμιγώς τζογαδόρικο·
παιζόταν συνήθως από λίγους παίκτες,
οι οποίοι αφού πρώτα συμφωνούσαν πόσα χαρτάκια θα έχουν στα χέρια τους,
αρχίζαν’ να ρίχνουν από ένα χαρτάκι ο καθένας·
όταν ο λήγοντάς σου
ήταν ίδιος με τον λήγοντα τού αμέσως προηγούμενου χαρτιού,
έπαιρνες όλα όσα είχαν μαζευτεί έως εκείνην τη στιγμή.
Ουδεμία ικανότητα. Μόνο τύχη.
Όμως, το «Κολλητάκι» ήταν κάτι ξεχωριστό.
Κατ’ αρχάς,
οι παίκτες συμφωνούσαμε πόσα χαρτάκια θα ποντάραμε
(αν για παράδειγμα ήμασταν πέντε επίδοξοι «μεγαλοτσιφλικάδες»
και συμφωνούσαμε να ποντάρουμε πέντε χαρτάκια,
είχαμε 25 στο σύνολο).
Στη συνέχεια,
στηνόμασταν και οι πέντε στην ίδια απόσταση από έναν τοίχο,
προκειμένου να «μετρηθούμε»·
θα έπρεπε να πετάξουμε ένα χαρτάκι προς τον τοίχο,
με σκοπό να το φέρουμε όσο πιο κοντά σε αυτόν·
ο πιο κοντινός στον τοίχο,
αποκτούσε το δικαίωμα να «ρολήσει» τα 25 χαρτάκια·
τα πετούσες όλα στον αέρα
και όσα πέφταν’ με τη μπροστινή όψη τους
(δηλαδή, με το πρόσωπο τού αθλητή από πάνω)
τα έπαιρνες δικά σου.
Όσα απέμεναν τα ρολούσε ο δεύτερος και η διαδικασία επήγαινε λέγοντας·
ως εκ’ τούτων,
αν είχες έρθει τελευταίος στο «μέτρημα»,
συγκέντρωνες ελάχιστες πιθανότητες να πάρεις πίσω
τα πέντε που είχες ποντάρει.
Ενδιαφέρον όμως έχει και ο τρόπος που πετούσαμε το χαρτάκι στον τοίχο·
δεν ήταν τυχαίος τρόπος,
αλλά αντιθέτως είχε πολλά στοιχεία ενστικτώδους επιστημονικής γνώσης.
Έβαζες το χαρτάκι σου σε σχήμα «Γ» με τον υπόλοιπο πάκο σου,
ένωνες το μεσαίο δάχτυλό σου με τον αντίχειρα
και στη συνέχεια χτυπούσες με το μεσαίο δάχτυλο το χαρτάκι,
προσπαθώντας να τού δώσεις
όσο το δυνατόν πιο ευθεία πορεία προς τον τοίχο·
αυτό ήταν το κόλπο για να πήγαινες πιο κοντά στον στόχο.
Μιλάμε για Αεροδυναμική, όχι αστεία.
*** Οι Εποχές αλλάζουν, τα Παιχνίδια αλλάζουν, τα Παιδιά δεν αλλάζουν.
Με δεδομένο ότι το Ουδέτερο Γένος έχει κοινή Ονομαστική και Αιτιατική,
θα σάς πω δύο προτάσεις με τέσσερεις συνδυασμούς ανάγνωσης
(έκαστη, δηλαδή, έχει διττή ανάγνωση):
Το Παιδί θα αποζητά πάντοτε το Παιχνίδι!
Το Παιχνίδι θα αποζητά πάντοτε το Παιδί!
Το Παιδί είναι Ταυτόσημο με το Παιχνίδι.
Μία κοινωνία με παιδιά που δεν παίζουν,
είναι μία καταδικασμένη κοινωνία.
Μία οικογένεια με παιδιά που δεν παίζουν,
είναι μία καταδικασμένη οικογένεια.
Αν θέλεις να ανακαλύψεις το ταλέντο ενός παιδιού,
απλά, άφησέ το να παίξει και πρότρεπέ το να παίζει.
*** Το άλμπουμ τής «Panini» είναι το άλμπουμ τής παιδικής μας ηλικίας.
Μόνο που μέσα, αντί να έχει δικές μας φωτογραφίες,
έχει φωτογραφίες ποδοσφαιριστών (και εν’ γένει, αθλητών).
Και θα μάς θυμίζει πάντοτε μία εποχή,
όπου αρκούσαν μερικά αυτοκόλλητα χαρτάκια
για να γινόμασταν Αυτοκόλλητοι!
Απόφθεγμα Ημέρας:
Η Παιδική Ηλικία είναι η Ύψιστη Νοσταλγία!
ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
* Γιατί ο Μέσι τής Εθνικής Αργεντινής
είναι ο Χειρότερος «Καλύτερος Ποδοσφαιριστής Όλων των Εποχών»;
* Ό,τι άλλο θέλουμε…
* Και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει…
*** Γυρίστε ανάποδα την κλεψύδρα· ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση!
Τη Δευτέρα πάλι…
Ο Αθλητάμπουρας
