Του Βασίλη Τατσιόπουλου
Πληροφορίες
Τίτλος: Tony Hawk’s Pro Skater 1 + 2
Διαθέσιμο σε: PC, PlayStation 4, Xbox One
Δοκιμάστηκε σε: PS4
Εταιρεία Ανάπτυξης: Vicarious Visions
Εκδότρια Εταιρεία: Activision
Είδος: Extreme sports
Ηλικίες: 12+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 4 Σεπτεμβρίου 2020
Πριν από λίγο καιρό ανέβηκα σε πατίνι ξανά, μετά από πολλά χρόνια. Πολλά, πολλά χρόνια. Η τελευταία φορά ήταν όταν πήγαινα δημοτικό. Ήταν το έτος 2000 περίπου, κι εγώ 11 ετών. Ναι, όταν κυκλοφόρησε το Tony Hawk’s Pro Skater 2, και όχι τυχαία φυσικά.
Όσοι και όσες ήμασταν τότε σε «σωστές» ηλικίες, σίγουρα θυμόμαστε το φαινόμενο Tony Hawk. Ήταν από εκείνα τα παιχνίδια που, εκτός του ότι είχαν κατακλύσει τα σαλόνια και τις συζητήσεις στο σχολείο, κατάφεραν να περάσουν βαθύτερα στην κουλτούρα της εποχής και να επηρεάσουν έντονα τα παιδιά που ασχολήθηκαν μαζί τους.
Πολλοί ανεβήκαμε σε πατίνι, τότε. Μερικοί φάγαμε τα μούτρα μας, όπως εγώ, που έσπασα ένα δόντι στην προσπάθειά μου να κάνω ένα μίνι-κόλπο. Βέβαια, μπορεί να μην μπορούσα να κάνω ούτε το πιο απλό τρικ, ήξερα ωστόσο να σου πω απ’ έξω τα ονόματα και τα σωστά κουμπιά για όλα τα κόλπα στο Tony Hawk’s Pro Skater στο PlayStation.
Λοιπόν, όταν έμαθα πως τα πρώτα δύο παιχνίδια της σειράς θα επανακυκλοφορήσουν, ένιωσα το παράξενο συναίσθημα της νοσταλγίας και μπήκα σε σκέψεις. Τα Tony Hawk ήταν βαθιά χωμένα στην εποχή εκείνη, με μουσική, αισθητική, και εκείνη την punk διάθεση να αψηφήσουν τους κανόνες. Θα μπορούσε κάτι τόσο έντονα συνυφασμένο με ένα χρονικό διάστημα, με μία εποχή και τα χαρακτηριστικά της, να έρθει στο σήμερα, διατηρώντας όσα στοιχεία το έκαναν αυτό που είναι; Θα ήταν δυνατόν να μην αλλοιωθεί, να ευχαριστήσει κι εμένα που έσπασα το δόντι μου, αλλά και να κάνει άλλα, νέα παιδιά να σπάσουν τα δικά τους; Είναι, άλλωστε, δύσκολο όσο μεγαλώνεις να επισκέπτεσαι τα παιδικά σου χρόνια, και δεν πρόκειται να τα ζήσεις για δεύτερη φορά.
Κυκλοφόρησε το Tony Hawk’s Pro Skater 1+2 λοιπόν και, όταν πήγαινα να το ξεκινήσω στο PS4, 20 χρόνια μετά, ένιωσα ένα σφίξιμο. Είναι, για εμένα και πολύ ακόμα κόσμο, ένα ιδιαίτερα σημαντικό παιχνίδι, που συνέβαλε στην ανάπτυξη του χαρακτήρα μου, μου έδωσε επιρροές, βοήθησε στη διαμόρφωσή μου τότε, κοντά στην εφηβεία. Ξεκίνησα στα γρήγορα από το πρώτο παιχνίδι, στην θρυλική πίστα-αποθήκη και όλα μπήκαν στη θέση τους. Ένιωσα σαν να περνώ, τώρα στα 31 μου, μπροστά από το παλιό μου σπίτι, με το καινούργιο μου πατίνι, και με το δόντι ακόμα σπασμένο. Μέσα στο σπίτι αυτό, ίσως κάθονται παιδιά 11 ετών σε μαξιλάρια στο πάτωμα και παίζουν το ανανεωμένο Tony Hawk. Ίσως ακούν για πρώτη φορά Rage Against the Machine αυτήν τη στιγμή, ίσως αποστηθίζουν τα κόλπα και παίζουν κόντρες με ένα χειριστήριο, εναλλάξ.
Ίσως και όχι, βέβαια, ιδίως στην παράξενη εποχή της πανδημίας που διανύουμε. Όμως, πλέον, που είναι διαδεδομένο και το online multiplayer, μπορεί να κάνουν εκεί skate με τους φίλους τους. Περνώντας από το παλιό μου σπίτι, βλέπω τα παιδιά αυτά, δεν τα ξέρω, αλλά κάτι μας ενώνει. Είναι στην ηλικία που ήμουν κι εγώ όταν βγήκε το Tony Hawk. Και βγαίνει πάλι. Ίδιο, διαφορετικό, καλύτερο σίγουρα. Από το πρώτο λεπτό, στη θρυλική αποθήκη, το ένιωσα: η καρδιά του, η αντιδραστική, punk ψυχή του, είναι ακόμα εκεί, και χτυπά δυνατά.
Οπτικά, έχει αλλάξει πολύ. Το ύφος είναι ίδιο, η διάταξη της κάθε τοποθεσίας δεν έχει πειραχτεί, όμως η αναβάθμιση των γραφικών είναι έκδηλη. Ο φωτισμός είναι σύγχρονος και ποιοτικός, τα μοντέλα των χαρακτήρων πιο ρεαλιστικά από ποτέ, τα ρούχα τους επίσης, τα animations είναι ομαλά και πειστικά, και τα 60fps που διατηρούνται σχεδόν πάντα σταθερά βοηθούν πολύ.
Ωστόσο, τα σύγχρονα εργαλεία οπτικοποίησης δίνουν μερικές επιπλέον δυνατότητες που δεν περίμενα στους developers. Οι πίστες, χωρίς να έχουν πράγματι αλλάξει, μοιάζουν διαφορετικές. Οι πίστες είναι πλέον όπως τις φανταζόμασταν –εμείς και οι δημιουργοί τους. Νέες λεπτομέρειες, drones στον αέρα, κινήσεις στο περιβάλλον που τότε δεν υπήρχαν, φωτισμός που λούζει τους χώρους και τους δίνει το επιθυμητό feeling, όλα είναι εδώ, όπως θα θέλαμε να είναι πάντα αλλά δεν ήταν δυνατό λόγω περιορισμών της τεχνολογίας. Τα νέα γραφικά δεν κάνουν απλώς το παιχνίδι να παίζει καλύτερα, να ρέει και να δίνει περισσότερες διευκολύνσεις στον παίκτη –για παράδειγμα με το ανανεωμένο draw distance που δεν κρύβει το περιβάλλον με ομίχλη- αλλά δίνουν στο παιχνίδι τη μορφή που πάντοτε φανταζόμασταν, το κάνουν να είναι πράγματι όπως το θυμόμαστε, κι ας μην ήταν ποτέ του έτσι.
Το gameplay παραμένει ίδιο, και αποδεικνύει πόσο εξαιρετική δουλειά είχε γίνει τότε. Οι πίστες είναι φανταστικές, σχεδιασμένες με απίστευτη προσοχή στη λεπτομέρεια. Σε κάθε επίπεδο μας δίνεται ορισμένο χρονικό διάστημα για να πετύχουμε μερικούς στόχους, όπως high scores και το να βρούμε συγκεκριμένα αντικείμενα. Το level design είναι ασυναγώνιστο, ιδιοφυές, και κάνει το gameplay δυνητικά replayable για πάντα.
Τα πάντα είναι τοποθετημένα όπου και όπως ακριβώς πρέπει για να στηθούν πίστες γεμάτες μυστικά, εναλλακτικούς δρόμους, προκλήσεις, όλα αρκετά απαιτητικά και με σωστή κλιμάκωση της δυσκολίας, αλλά ποτέ εκνευριστικά ή απαγορευτικά.
Οι πίστες και η τοποθέτηση των στόχων μέσα τους έχουν σχεδιαστεί έτσι ώστε το gameplay να μην θυμίζει αυστηρά εμπειρία που κατατάσσεται στο ευρύ είδος των sports, αλλά να βουτάει λίγο και σε άλλα, όπως το platforming. Είναι πολλές οι φορές που οι δραστηριότητες είναι ξεκάθαρα στημένες ως platforming προκλήσεις, και μάλιστα άριστες.
Ακόμα και η προσπάθεια για high score έχει πολύ περισσότερο βάθος από το «κάνω κόλπα στη σειρά», γιατί οι πραγματικές ευκαιρίες για να σπάσουμε τα ρεκόρ μας έρχονται από την εκμάθηση των επιπέδων και την αξιοποίηση των χαρακτηριστικών τους. Αν, για παράδειγμα, μάθει κανείς απ’ έξω μία πίστα, μπορεί να εκμεταλλευτεί όλες τις ράμπες, τα κάγκελα, τα πεζούλια, τις ταράτσες, τις πισίνες και γενικά κάθε σπιθαμή του χώρου, συνεχόμενα, χωρίς να «σπάσει» το σερί των κόλπων του. Βέβαια, σε αυτό βοηθάει η ένταξη κινήσεων από τα μεταγενέστερα παιχνίδια της σειράς, όπως το manual στο πρώτο Tony Hawk και το revert στο δεύτερο. Για τους σκληροπυρηνικούς, υπάρχει η δυνατότητα απόλυτης εξομοίωσης των δύο πρώτων παιχνιδιών χωρίς τις επιπλέον προσθήκες, όμως πρόκειται για εύστοχες συμπεριλήψεις που μόνο βελτιώνουν τα ήδη φοβερά παιχνίδια, δίχως να το παρακάνουν.
Ο χειρισμός παραμένει άψογος, ομαλός, έξυπνα στημένος και απίστευτα διασκεδαστικός, οι στόχοι που μας ανατίθενται είναι πάντα διασκεδαστικοί, ποτέ κουραστικοί και απαιτούν ενασχόληση, ψάξιμο και αναζήτηση, αλλά και γνώση των συστημάτων του Tony Hawk’s. Πρόκειται για δύο από τα πιο καλοστημένα, ολοκληρωμένα και εθιστικά παιχνίδια όλων των εποχών, στην καλύτερη μορφή τους μέχρι σήμερα. Συνήθως, γυρνώντας πίσω και παίζοντας ένα παιχνίδι των παιδικών μας χρόνων, βλέπουμε πως με τα σημερινά δεδομένα δεν είναι όσο αξιόλογο το θυμόμαστε και εντοπίζουμε γρήγορα τα ελαττώματά του. Εδώ, δεν ισχύει κάτι τέτοιο· αντίθετα, τα δύο πρώτα Tony Hawk’s εντυπωσιάζουν με τη διαχρονικότητά τους και η Vicarious Visions έχει τιμήσει κάθε χαρακτηριστικό τους με ευλάβεια.
Υπάρχουν βέβαια κάποια στοιχεία που δεν συνάδουν με την απίστευτα υψηλή ποιότητα και που, ιδίως αν έχετε παίξει και αγαπήσει τις παλιές εκδοχές των δύο τίτλων, ενδέχεται να σας ξενίσουν. Αρχικά, στο standard PS4 οι χρόνοι φορτώματος είναι μεγαλύτεροι από όσο θα έπρεπε, με αποτέλεσμα να πρέπει να περιμένουμε όταν ξεκινάμε μια πίστα. Η αναμονή δεν είναι τεράστια, είναι όμως αρκετή για να γίνει αισθητή μερικές φορές.
Επίσης, μία επιλογή που δεν είναι σωστή εντοπίζεται όταν παίζουμε μία πίστα, αλλάζουμε χαρακτήρα και την ξαναπαίζουμε για να δούμε πως δεν μπορούμε να ολοκληρώσουμε για δεύτερη φορά τους στόχους, αφού μένουν εκπληρωμένοι μετά την πρώτη. Αυτό είναι ένα σφάλμα στον σχεδιασμό, γιατί θα έπρεπε να υπάρχει έστω ως επιλογή και σίγουρα πολλοί παίκτες θα την αξιοποιούσαν. Όταν επισκεπτόμαστε τα επίπεδα δεύτερη φορά με νέο skater, οι μόνοι στόχοι που υπάρχουν είναι η συλλογή των πόντων που αυξάνουν τα στατιστικά του κάθε χαρακτήρα. Βέβαια, η εταιρεία έβαλε νέα challenges για κάθε χαρακτήρα, τα οποία είναι εναρμονισμένα στις σημερινές τάσεις και σίγουρα καλοφτιαγμένα, απαιτητικά και ευχάριστα.
Εκτός από τα γραφικά και τις επιδόσεις, η developer άγγιξε και τη μουσική λίγο, εισάγοντας νέα, απόλυτα ταιριαστά κομμάτια μαζί με τα εξαιρετικά παλιά αλλά και φέρνοντας μία λεπτομέρεια που είναι απίστευτα καλοδεχούμενη: όταν ξεκινάμε από την αρχή μία πίστα, όταν βγαίνουμε και μπαίνουμε στο μενού, τα κομμάτια συνεχίζουν και δεν αναγκαζόμαστε να ακούμε μερικά δευτερόλεπτα από το καθένα με διακοπές. Επίσης, έχουμε τη δυνατότητα με το πάτημα ενός κουμπιού να προχωρήσουμε στο επόμενο τραγούδι -απλά, ευχάριστα quality of life στοιχεία.
Ακόμα μία αλλαγή που κάνει αισθητή διαφορά βρίσκεται στον τρόπο που σηκωνόμαστε αφού πέσουμε στο έδαφος έπειτα από ένα αποτυχημένο άλμα. Αυτό, γίνεται με ένα σύντομο animation με εφέ τύπου “glitch”, που φυσικά δεν είναι ρεαλιστικό (το Tony Hawk’s δεν στοχεύει στον ρεαλισμό εξάλλου) αλλά γίνεται άμεσα, διαρκεί πολύ λίγο και μπορούμε να συνεχίσουμε να παίζουμε χωρίς περιττές καθυστερήσεις, ενώ μάλιστα και το οπτικό εφέ ταιριάζει στη “VHS” αισθητική της εποχής που κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά οι τίτλοι.
Μόλις τελειώσετε τα δύο campaigns, που θα σας πάρουν αρκετές ώρες, ανάλογα βέβαια με το αν τα έχετε παίξει στο παρελθόν και αν τα θυμάστε (μπορεί να χρειαστείτε 5 ώρες, μπορεί και 15 για να τα ολοκληρώσετε πλήρως), μετά σίγουρα θα επανέρχεστε πού και πού για ένα γρήγορο, χαλαρωτικό session με το υπέροχο soundtrack από πίσω, και θα προσπαθείτε να πετύχετε καλύτερα σκορ, να βρείτε ιδανικές διαδρομές, μυστικά, ενώ φυσικά θα παίξετε και τα διασκεδαστικά multiplayer modes σε local και online.
Πρόκειται για απέραντα replayable τίτλους που δεν γίνονται ποτέ κουραστικοί και έχουν ένα πολύ ευχάριστο, νοσταλγικό και ευδιάθετο feeling σε κάθε σημείο τους. Για το τέλος, υπάρχει φυσικά και η δυνατότητα να φτιάξουμε και να μοιραστούμε πίστες με το εξαιρετικό εργαλείο δημιουργίας που είναι επαρκώς κατανοητό, εύκολο αλλά και γεμάτο προοπτικές.
Αυτήν τη φορά δεν υπάρχουν τα λεφτά που μαζεύαμε στις πίστες, κρυμμένα σε ευφάνταστα σημεία, όμως τα χρήματα εμφανίζονται και πάλι, και κερδίζονται από διάφορα challenges ώστε να χρησιμοποιηθούν για την αγορά ρούχων, αυτοκόλλητων, αντικειμένων για το creation mode και για διάφορα άλλα στοιχεία αντίστοιχου τύπου. Microtransactions, όπως μας είχαν υποσχεθεί, δεν υπάρχουν. Το μενού, δυστυχώς, είναι κάπως κακοφτιαγμένο και δυσλειτουργικό, αλλά και πολύ, πολύ φορτωμένο.
Το ζουμί παραμένει στο τρομερό campaign των δύο τίτλων, όμως όλες αυτές οι παράπλευρες δραστηριότητες, αφού πράγματι δεν αφαιρούν από τη βασική εμπειρία, είναι ευπρόσδεκτες.
Συμπέρασμα
Τώρα, τότε και πάντα, πρόκειται για δύο από τα καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών· το δεύτερο ειδικά, είναι ένα αριστούργημα που κοντράρει σε επιμέρους τμήματά τους αλλά και καθολικά πολλούς σημερινούς τίτλους διαφόρων ειδών. Είτε παίζετε «αθλητικά», είτε σας αρέσει το skate, αλλά και αν δεν έχετε καμία απολύτως σχέση, δεν υπάρχει περίπτωση να μην απολαύσετε αυτές τις δύο θρυλικές δημιουργίες, που επέστρεψαν γεμάτες ψυχή, αγάπη και με gameplay που θα σας κάνει να κολλήσετε. Είναι το gaming στην πιο αγνή του μορφή, χωρίς πολλά-πολλά, αλλά με απίστευτη έμπνευση, προσοχή και μετρημένες, απόλυτα εύστοχες επιλογές. Μπορεί να έχουν περάσει τόσα χρόνια, Μπορεί εξαιτίας του Tony Hawk’s να έσπασα το δόντι μου, αλλά πώς να κρατήσει κανείς κακία σε ένα από τα πιο ευχάριστα σημεία της παράξενης χρονιάς που διανύουμε, που είναι αυτή η ανέλπιστα καλοδουλεμένη κυκλοφορία;
Σίγουρα, σε ένα σπίτι, μπορεί και εκεί που έμενα εγώ, ένα παιδί με σπασμένο δόντι χαμογελά κάνοντας grind στους έλικες του ελικοπτέρου, αφού κοιμηθεί η μητέρα του για να μην του κάνει ανάκριση για το πού χτύπησε. Κάπου στο 2000 κι εγώ, παίζοντας ασταμάτητα για δεκάδες ώρες, βρήκα την τελευταία μυστική κασέτα. Ευτυχώς το είχα παίξει τότε, και ευτυχώς βρέθηκε και πάλι στην κονσόλα μου. Ευτυχώς, είχα την ευκαιρία να συμμετέχω σε ένα τόσο σημαντικό κομμάτι της ποπ κουλτούρας. Αν δεν υπήρχε το Tony Hawk’s, ίσως δεν θα είχα ποτέ μοϊκάνα. Ίσως δεν θα είχα πάει ποτέ σε live στη Βίλα Αμαλίας. Ίσως δεν θα είχα ακούσει ποτέ punk μουσική. Tony, ευχαριστώ για τις αναμνήσεις. Σου υπόσχομαι πως θα ανέβω ξανά στο πατίνι. Εσύ να μου υποσχεθείς πως το remake αυτό θα είναι η νέα αρχή για το franchise. Με λιγότερο ή περισσότερο punk, αλλά με το ίδιο feeling. Μπορεί να μην γυρίσουμε ποτέ στο σπίτι, ίσως δεν ξαναγίνουμε ποτέ ξανά παιδιά, αλλά, διάολε, φτάσαμε πολύ κοντά αυτήν τη φορά.
Βαθμολογία: 
9/10
Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.
