Ζήσης Ψάλλας
Το άλφα-λιποϊκό οξύ (ΑΛΟ) είναι ένα μόριο που παράγεται από το σώμα και βρίσκεται σε κάθε κύτταρο, όπου βοηθά στη μετατροπή της γλυκόζης σε ενέργεια στα μιτοχόνδρια. Συγχρόνως είναι ένα σημαντικό αντιοξειδωτικό.
Αρκετές μελέτες δείχνουν ότι το ΑΛΟ βοηθά στη μείωση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα. Κι επειδή έχει αντιοξειδωτικές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες μπορεί να είναι χρήσιμο στη διαχείριση των επιπλοκών του διαβήτη. Πιο συγκεκριμένα, η ικανότητά του να εξουδετερώνει τις ελεύθερες ρίζες μπορεί να βοηθήσει τα άτομα με διαβητική περιφερική νευροπάθεια, που έχουν πόνο, κάψιμο, κνησμό, μυρμήγκιασμα και μούδιασμα στα χέρια και τα πόδια.
Η νευροπάθεια εμφανίζεται στους διαβητικούς ασθενείς ως αποτέλεσμα των υψηλών επιπέδων γλυκόζης στο αίμα και τα συμπτώματα διαφέρουν ανάλογα τους νευρώνες που επηρεάζονται. Εκτός από τα άκρα, η νευροπάθεια μπορεί να αναπτυχθεί και στα νεύρα των εσωτερικών οργάνων –οδηγώντας σε προβλήματα με την καρδιά, το πεπτικό σύστημα, την ούρηση ή τη στυτική λειτουργία. Λόγω των αντιοξειδωτικών του ιδιοτήτων και της ικανότητάς του να βελτιώνει την κυκλοφορία των αιμοφόρων αγγείων στα νεύρα, το ΑΛΟ έχει λάβει σημαντική προσοχή ως πιθανή θεραπεία για τη διαβητική περιφερική νευροπάθεια και έχει χρησιμοποιηθεί στη Γερμανία για δεκαετίες ως θεραπεία για αυτήν την επιπλοκή.
Δεν έχουν βρει, ωστόσο, όλες οι μελέτες ότι το ΑΛΟ είχε αποτελέσματα στη διαβητική νευροπάθεια. Για παράδειγμα, σε μια ανασκόπηση που δημοσιεύθηκε το 2022 και αξιολογήθηκαν οκτώ μελέτες οι περιέλαβαν 1.500 διαβητικούς με χορήγηση από 600 έως 1,800 mg την ημέρα -περίπου το 35% αυτής της ποσότητας απορροφάται- και τα ευρήματα ήταν ασυνεπή. Τρεις μελέτες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι υπήρχαν σημαντικές βελτιώσεις στα συμπτώματα και πέντε να δεν κατέγραψαν κάποιο αξιοσημείωτο αποτέλεσμα.
Ενώ το μεγαλύτερο μέρος της έρευνας για το ΑΛΟ στο διαβήτη έχει επικεντρωθεί στις επιδράσεις του στη νευροπάθεια, αρκετές κλινικές δοκιμές έχουν βρει ότι το άλφα-λιποϊκό οξύ μπορεί να αυξήσει την ευαισθησία στην ινσουλίνη μειώνοντας τα επίπεδα του σακχάρου. Για παράδειγμα, μια μελέτη διάρκειας τριών μηνών που περιέλαβε 90 διαβητικά άτομα με νευροπάθεια βρήκε βελτίωση στην γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη από 7,2 σε 6,8.
