Παύλος Κιρκασίδης
«Αν θες να μάθεις για το παιδί μου, άκου τα τραγούδια του».
Αυτή ήταν η δωρική απάντηση της Μαγδαληνής Φύσσα στο σχετικό δημοσιογραφικό ερώτημα. Μια απάντηση που ξεπερνά κατά πολύ τον γνωστό ρόλο της «χαροκαμένης» μάνας, εκείνον δηλαδή που ψάχνουν μετά μανίας τα ΜΜΕ για να καταναλώσουν.
Αντιθέτως, υπερβαίνοντας κάθε βολικό στερεότυπο, η συγκεκριμένη γυναίκα και με τη συγκεκριμένη της «προτροπή», προτίμησε να σεβαστεί μέχρι τέλους την προσωπικότητα του ανθρώπου που δολοφονήθηκε, θεωρώντας πως ο Παύλος Φύσσας, μέσα από την τέχνη του αλλά και τη συνολική κοινωνική του παρουσία, είχε δώσει επαρκώς το προσωπικό του στίγμα και κάθε συγκινησιακά φορτισμένη της αφήγηση δεν θα προσέθετε τίποτε περισσότερο.
Και όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μια «τέτοια» προτροπή, δεν μπορείς παρά να υπακούσεις και να βγάλεις τον δημοσιογραφικό σκασμό. (Έστω για μια πρώτη φορά στη ζωή σου – δεν είναι άσχημα…)
Ένα παζλ η προσωπικότητά του για όλους εμάς που προσπαθούμε να το ανασυνθέσουμε μπας και συμπληρώνοντάς το αποκτήσουμε περισσότερα στοιχεία για την πραγματική ταυτότητα του συστήματος εξουσίας.
Μέσα από σκόρπιες «πληροφορίες» από το διαδίκτυο και υπό τα σπαράγματα ήχων και στίχων, πρέπει να μάθουμε, έστω και στο περίπου, ποιοι είναι αυτοί που το σύστημα θεωρεί τόσο επικίνδυνους για την ύπαρξή του…
Έγινε ο κόσμος μια μεγάλη φυλακή
κι εγώ ψάχνω έναν τρόπο τα δεσμά να σπάσω,
έχω ένα μέρος που με περιμένει εκεί,
σε μια πολύ ψηλή κορφή πρέπει να φτάσω.
Και τα «κατάφερε» ο Παύλος, «τα ‘σπασε τα δεσμά του» και μαζί μ’ αυτά έσπασε και τα δικά μας, με τη λογική που δεν μπορεί να πιστέψει πως το παρακράτος είναι εδώ. Ξανά. Όπως τότε. Το ίδιο θρασύ. Το ίδιο δολοφονικό. Το ίδιο χυδαίο.
Διάλεξε το όνομα Killah P (Κillah Past), που σημαίνει «Δολοφόνος του παρελθόντος», ίσως γιατί αισθανόταν πως στο μέλλον που εκείνος ονειρευόταν, το παρελθόν δεν χωρούσε. Η γλώσσα του ήταν άχρηστη γι’ αυτά που εκείνος ήθελε να πει. Κι αποδείχτηκε πως είχε δίκιο τελικά, καθώς και το παρελθόν την ίδια ακριβώς αντίληψη είχε για τον ίδιο. Γι’ αυτό και έπρεπε να τον σκοτώσει προκειμένου να μπορέσει να υπάρξει εκείνο.
Η μουσική για τον Παύλο, γέφυρα για το όνειρο… Από το 1997 ξεκίνησε από το κίνημα του low bap και μετά άρχισε να ραπάρει, προσπαθώντας να χωρέσει στα μέτρα της μουσικής στίχους του που ξεχειλίζουν από ευαισθησία με μια γλώσσα που ματώνει. Τον ίδιο πρώτα και μετά όποιον μπορούσε να αισθανθεί πως αυτός ο κόσμος δεν έχει καμία ελπίδα αν δεν αλλάξει.
Μου είπαν να μην κάνω όνειρα τρελά,
να μην τολμήσω να κοιτάξω τα αστέρια,
μα εγώ ποτέ μου δεν τους πήρα σοβαρά,
πήρα τον κόσμο ολόκληρο στα δυο μου χέρια.
Ο Παύλος Φύσσας είχε εμφανιστεί με πολλά γνωστά και μεγάλα ονόματα της ελληνικής ραπ σκηνής. Είχε συμμετάσχει σε αρκετές δισκογραφικές συλλογές, είχε εμφανιστεί σε όλα τα μεγάλα ανοιχτά θέατρα της Αθήνας και της επαρχίας, δίπλα σε πολλά μεγάλα ονόματα τoυ ελληνικού χιπ χοπ. Αλλά όπως κάθε αυθεντικός καλλιτέχνης, δεν ήταν… παραγωγικός.
«Όλα είναι βιωματικά» είχε πει σε συνέντευξή του. «Μαζεύω στιγμές, μαζεύω συναισθήματα, μαζεύω πράξεις, μαζεύω, μαζεύω, μαζεύω… και μετά… απλά γράφω. Γι’ αυτό και δεν βγάζω συχνά δουλειές».
Μα ο Παύλος δεν «μάζευε» σαν ποιητής της γυάλας. Παιδί εργατών, εργάτης κι ο ίδιος στα μέταλλα στον Πειραιά.
Ένιωθε την ανάγκη του διπλανού, συχνά ξεχνώντας τις δικές του. «Ακτιβιστής»… Ο ίδιος δεν πρέπει όμως να ένιωθε πως κάνει κάτι ξεχωριστό. Μάλλον δεν έκανε τίποτε περισσότερο από αυτά που ο ίδιος θεωρούσε αυτονόητα. Μόνο που τα αυτονόητα των ευαίσθητων είναι οι άθλοι των αδυνάμων.
Και πώς θα μπορούσε κάποιος με ένα τέτοιο ψυχικό μητρώο να μην έχει έντονη κοινωνική δράση; Λένε πως ανήκε στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Μπορεί και να ανήκε. Μάλλον ανήκε. Μα η Αριστερά για κείνον δεν ήταν τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από μια προβολή δικαιοσύνης και ανθρωπιάς. Που τη μοιραζόταν με άλλους γύρω του. Και το να μιλάς σε έναν αυθεντικό δημιουργό για κόμματα είναι πάντα κάτι πολύ λιγότερο από ό,τι μπορεί να οραματίζεται. Ακόμη και αν το όραμά του μπορεί προς στιγμή να δείχνει πως βολεύεται σε κάποιο από δαύτα…
Δεν αντέχω εδώ κάτω και κοντεύει να με πνίξει
των ανθρώπων η μιζέρια τόσο όσο κι η θλίψη.
Δεν αντέχω άλλο κι όλοι αυτοί δε μου ταιριάξαν,
πήρα τ’ άλλο μονοπάτι κι όχι αυτό που μου χαράξαν.
Ο Παύλος Φύσσας, στα 34 του χρόνια, έφυγε από το μαχαίρι ενός φορέα μιας παραληρηματικής αλλά και απολύτως ιδιοτελούς «ιδεολογίας».
Ο φυσικός αυτουργός έχει όνομα. Ο ηθικός ίσως κάποτε αποκτήσει κι αυτός. Ο πραγματικός όμως δεν θα λογοδοτήσει ποτέ. Θα μείνει και πάλι στο σκοτάδι, για να μας θυμίζει πως ο Killah Past είχε δίκιο: Πρέπει να το σκοτώσεις το παρελθόν αν θέλεις να έχεις μέλλον. Κι αν δεν το κάνεις, τότε σε σκοτώνει εκείνο, μπήγοντας το ηλίθιο μαχαίρι του στην καρδιά σου. Και στην καρδιά όλων εκείνων που ονειρεύτηκες.
Το θέμα δεν είναι «προσωπικό».
Εκτός ελέγχου, μοιάζει με επανάσταση που αρχίζει,
ο σκύλος λύσσαξε και άρχισε να βρίζει,
το ποτήρι όμως έχει ήδη ξεχειλίσει
το όνειρό μας έχει βρει τη λύση…
