Ρεπορτάζ: Παναγιώτης Βλαχουτσάκος
Κάτω από τριτοκοσμικές συνθήκες ζουν τα τελευταία πέντε χρόνια οι λιγοστές οικογένειες που διαβιούν στα λυόμενα που βρίσκονται στην Κηπούπολη του Δήμου Πετρούπολης.
Ο οικισμός δημιουργήθηκε μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1999 για να δώσει λύση στο πρόβλημα των αστέγων. Τότε, άνθρωποι που από τη μια στιγμή στην άλλη έμειναν στον δρόμο στεγάστηκαν σε λυόμενα, προκειμένου να συνεχίσουν να ζουν αξιοπρεπώς.
Οι παροχές που τους δόθηκαν ήταν νερό και ρεύμα, με την προϋπόθεση ότι το ηλεκτρικό θα το πλήρωναν με δικά τους χρήματα. Μερικοί είχαν τη δυνατότητα να εξοφλούν τους λογαριασμούς. Άλλοι πάλι όχι.
Το 2008, αστυνομικοί και άνδρες των ΜΑΤ έκαναν έφοδο στον οικισμό και άρχισαν να ξηλώνουν τα ρολόγια της ΔΕΗ, καταδικάζοντας όλες τις οικογένειες της περιοχής να ζουν στο σκότος. Οι λάμπες έσβησαν, τα τρόφιμα χάλασαν και η θέρμανση διακόπηκε.
Γκετοποίηση
Αφορμή για την αστυνομική επέμβαση στάθηκε το γεγονός ότι η περιοχή, σύμφωνα με τους κατοίκους,
είχε μετατραπεί σε γκέτο περιθωριακών ατόμων, με αποτέλεσμα οι γείτονες να αγανακτούν και να φοβούνται να ξεμυτίσουν από τα σπίτια τους, κυρίως τις βραδινές ώρες.
Η περιοχή «καθάρισε» και από τον οικισμό απομακρύνθηκαν τα περισσότερα λυόμενα. Ωστόσο, το «χωριό» παραμένει ζωντανό, αφού μερικά σπίτια φιλοξενούν ακόμη κόσμο. Πρόκειται για ανθρώπους που δεν μπόρεσαν, λόγω οικονομικών δυσκολιών, να μεταστεγαστούν σε δικά τους σπίτια και αναγκάζονται να συνεχίζουν να ζουν στα προκατασκευασμένα.
Αίσθηση προκαλεί το γεγονός ότι, ενώ οι περισσότεροι από αυτούς κατάφερναν μέχρι το 2008 να εξοφλούν τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, οι αρμόδιοι φορείς αδιαφόρησαν και έδωσαν εντολή να βυθιστεί όλη η περιοχή στο σκοτάδι!
«Ζούμε μετά βίας»
Το zougla.gr επισκέφθηκε τον οικισμό και κατέγραψε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες διαβιούν οι κάτοικοι.
Ο περιβάλλων χώρος παρουσιάζει εικόνα εγκατάλειψης. Περιμετρικά των σπιτιών βρίσκονται ξερόχορτα και σκουπίδια. Η εικόνα στο εσωτερικό των λυόμενων είναι ακόμα χειρότερη. Τα ταβάνια στάζουν και οι τοίχοι είναι φθαρμένοι και έχουν τρύπες.
(Αυτοψία στην “παραγκούπολη” της Πετρούπολης)
(Τα λυόμενα στεγάζουν οικογένειες από το 1999)
(Τα ξηλωμένα ρολόγια της ΔΕΗ)
«Όταν έγινε ο σεισμός, χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Το σπίτι μου βγήκε ακατάλληλο και αναγκάστηκα να το εγκαταλείψω. Έμεινα στον δρόμο. Όταν μας φέρανε εδώ, πιστέψαμε ότι τα πράγματα θα καλυτερεύσουν. Και πράγματι, στην αρχή τα πράγματα ήταν καλά. Είχαμε στέγη, ρεύμα και νερό, και έτσι μπορούσαμε να ζούμε κάπως αξιοπρεπώς. Μετά η περιοχή μετατράπηκε σε γκέτο. Το 2008 άλλαξαν όλα. Με αφορμή την γκετοποίηση, ήρθε η αστυνομία και άρχισε να ξηλώνει τα ρολόγια της ΔΕΗ. Έξω κόβανε το ρεύμα και μέσα οι ψυχές βογκούσαν» αναφέρει μια κάτοικος στην ηλεκτρονική εφημερίδα.
Η Αλεξάνδρα είναι μια από τις πολλές γυναίκες που είδαν τα όνειρά τους να γκρεμίζονται εν μία νυκτί. Ο σεισμός την ξεσπίτωσε και, μην έχοντας να μείνει αλλού, εγκαταστάθηκε στον οικισμό της Κηπούπολης.
Τώρα, στα 40 της χρόνια και χωρίς να έχει την οικονομική δυνατότητα να μεταστεγαστεί σε ένα δικό της σπίτι, είναι αναγκασμένη να ζει στο σκοτάδι, να μαγειρεύει με πετρογκάζ, να ζεσταίνει νερό με γκαζάκια και να προσεύχεται ο χειμώνας να είναι ήπιος.
«Τον χειμώνα κάνει πάρα πολύ κρύο. Πέρυσι, γύρισα ένα βράδυ στο σπίτι και κόντεψα να πεθάνω από το ψύχος. Ευτυχώς, βρέθηκε ένας γείτονας και μου έφτιαξε ένα τσάι, με σκέπασε και συνήλθα. Δεν μπορεί να ζήσει άνθρωπος σε τέτοιες συνθήκες. Δεν μπορείς ούτε να μαγειρέψεις, ούτε να φυλάξεις τρόφιμα, ούτε καν να ζεσταθείς. Μας έκοψαν το ρεύμα εντελώς παράνομα. Εγώ πλήρωνα κανονικά όλους τους λογαριασμούς και όμως δεν τους ένοιαξε. Ξήλωσαν όλα τα ρολόγια» αφηγείται η 40χρονη.
Τον ίδιο Γολγοθά ανεβαίνει και η γειτόνισσα της Αλεξάνδρας, η Κατερίνα. Αν και είναι 78 ετών, η ενέργεια ξεχειλίζει από μέσα της, γεγονός που το αποδίδει στο «πείσμα της για ζωή».
«Έχω τρία παιδιά, εκ των οποίων τα δύο έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας. Το τρίτο έμπλεξε με τα ναρκωτικά και δεν ξέρω πού βρίσκεται. Κάνω ό,τι μπορώ, αλλά τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Χωρίς ρεύμα και με δύο παιδιά που έχουν προβλήματα τι μπορεί να κάνει κανείς. Βγαίνω και ζητιανεύω, ώστε, τουλάχιστον, να έχουμε να φάμε. Παρόλο που ζούμε σαν ζώα, δεν το βάζω κάτω» αφηγείται η γυναίκα. Τα μάτια της δακρύζουν, όταν το μυαλό της τρέχει πίσω στο 2007 και θυμάται μια υπερήλικη που διέμενε στον οικισμό, η οποία, λόγω της ανέχειας, πήρε τα τέσσερα παιδιά της, κλείστηκε μέσα στο λυόμενο όπου ζούσε και έβαλε φωτιά.
«Κάηκε όλη η οικογένεια. Μας το έλεγε ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει να ζει έτσι. Δεν περιμέναμε, όμως, να κάνει τέτοιο πράγμα. Πάθαμε σοκ» λέει κλαίγοντας η κυρία Κατερίνα, ψελλίζοντας ότι το μόνο που ζητούν οι «άθλιοι» της Κηπούπολης είναι τα… αυτονόητα.
