Ρεβάνς Ρεάλ Μαδρίτης- Μπάγερν Μονάχου. Ο 27χρονος Χάμες Ροδρίγες σκοράρει και κάνει το 2-2. Ο ποδοσφαιριστής ανήκει στην ισπανική ομάδα, αλλά αγωνίζεται δανεικός στη γερμανική. Πετυχαίνει το δύσκολο γκολ ο Κολομβιανός, αλλά… δεν το πανηγυρίζει. Το σχόλιο του εκφωνητή εκφράζει την πραγματικότητα:
«Ο Χάμες με τη συμπεριφορά του έδειξε ότι σέβεται τη Ρεάλ, την προηγούμενη ομάδα του».
Δεν υπάρχει κανένα σεβασμός από πλευράς ποδοσφαιριστή προς τη Ρεάλ, ούτε προς τον κόσμο της Ρεάλ. Απεναντίας, υπάρχει κατάμουτρα μία επίδειξη προσβλητικής αντιαθλητικής συμπεριφοράς του σκόρερ.
Το ίδιο έγινε και στην άλλη κόντρα των ημιτελικών του Champions League.
Ο Αιγύπτιος Σαλάχ πετυχαίνει το 1-0 και το 2-0 της Λίβερπουλ, με τη Ρόμα, μάλιστα στο Anfield, και δεν το χαίρεται! Επειδή η προηγούμενη ομάδα του είναι η Ρόμα.
Η υπέρτατη στιγμή στο ποδόσφαιρο είναι το γκολ κι όμως! Ποδοσφαιριστής που σκοράρει το παίζει θεατρικά… στεναχωρημένος αν έστειλε την μπάλα στα δίχτυα προηγούμενης ομάδας του. Γιατί; Για να μη φάει κράξιμο από την εξέδρα! Η γηπεδική κουλτούρα δεν ανέχεται ακόμα το δικαίωμα της χαράς, της ικανοποίησης σε «πρώην».
Ο επαγγελματίας ποδοσφαιριστής δεν είναι σταυροφόρος. Στρατιώτης. Δεν ανήκει πνευματική, ιδεολογικά σε κανέναν… σύλλογο, που δεν είναι… σύλλογος αλλά ανώνυμη εταιρεία.
Ο οπαδός, όμως, τον θεωρεί «δικό του» όποιον φόρεσε φανέλα της ομάδας του και το παίρνει… προσβλητικά αν σκόρερ μετά το γκολ σηκώσει τα χέρια πιο υψηλά από τους ώμους του.
Όταν, λοιπόν, ο παίκτης κάνει το γκολ και παράλογα, και υποκριτικά ευνουχίσει τον ενθουσιασμό του, τότε ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ τη νοσηρή αντίληψη της εξέδρας. Να, γιατί δεν τιμάει, δεν σέβεται την εξέδρα, αλλά την ξεμπροστιάζει. Παρά τη θέλησή του.
