Το Έθιμο των Ούγκανων.
Πάει κι αυτή η δολοφονική παπάτζα που λέγεται «Πάσχα»·
ένας Ιησούς που συνελήφθη από τη μητέρα του με κρίνο που τής ενεχείρισε άγγελος εξ ουρανού,
ένας Ιησούς που κατόπιν σταυρώθηκε και αναστήθηκε,
έβαλε τη σφραγίδα του στο δισχιλιετές αιματοκύλισμα αθώων ζώων αυτο-συστηνόμενος ως «Αμνός»
και μετατρεπόμενος σε πρώτης τάξεως «πλυντήριο» για την (υπ)ανθρώπινη σαρκοβορά.
Οι καλόψυχοι Χριστιανοί έκαναν τη νηστειούλα τους
προτού ξεχυθούν αλλόφρονες και σιελορροούντες στο ξιπασμένο και αλαζονικό τσιμπούσι τους,
κομπάζοντας -μέχρι και σήμερα- για τα αδηφαγικά κατορθώματά τους
και παίρνοντας ετσιθελική άφεση για τα εγκλήματά τους
μέσα από τις υποκοριστικές αναφορές για τα θύματά τους
(το «αρνάκι» και το «κατσικάκι» σφάζονται για να καυχιέται το Ανθρωπάκι).
Το Πάσχα είναι ένα θλιβερό, βάρβαρο, φριχτό, αποτρόπαιο πανηγυράκι,
η σούβλα μετατρέπεται σε δυστοπικό γαϊτανάκι γύρω από το οποίο περιστρέφονται τα φονικά ένστικτα,
η Πνευματική και η Ψυχική Ουσία χάνονται
μέσα σε μία χοάνη από γλώσσες που πλαταγίζουν και δόντια που τερετίζουν.
Ο Θόρυβος, ο Κρότος, η Επιδεικτικότητα είναι οι κυρίαρχες συμπεριφορές,
το Γλέντι κορυφώνεται με το φαγί, με το πιοτί και με το τραγούδι,
αφού πρώτα ο σαρκοφάγος τζερτζελές έχει καταθέσει τα διαπιστευτήριά του
στις 12 το βράδυ τού Σαββάτου.
Το θλιβερό, βάρβαρο, φριχτό, αποτρόπαιο πανηγυράκι,
ξεκινάει με βαρελότα που διαδίδουν τον (δήθεν) θρίαμβο τής Ζωής επί τού Θανάτου
και διατυμπανίζουν με απύθμενη αμετροέπεια το ανθρωπομανές «happy end»
(τα έτερα ζώα δεν έχουν δικαίωμα στην «Πολυτέλεια τής Ανάστασης»),
η απολύτως σεξιστική-φαλλοκρατική-πατριαρχική Χριστιανική Θρησκεία
ευνοεί τη Φανφάρα και υποδαυλίζει την Ύβρι.
Η Κροτίδα είναι ο Ήχος τής Αρσενικής Ηλιθιότητας.
Η Κροτίδα είναι το Έθιμο των Ούγκανων.
Οι γυναίκες σπανίως συμμετέχουν ενεργά σε αυτήν τη διαδικασία·
ούσες ευφυή πλάσματα (μακράν ευφυέστερα των ανδρών),
έχοντας εξασφαλισμένη την Προσοχή λόγω τής (θ)ελκτικής φύσης τους
και με σαφώς πιο ανεπτυγμένους τούς μηχανισμούς που παράγουν Επιβίωση και Αυτο-Συντήρηση,
δεν ρισκάρουν τη σωματική ακεραιότητα -ή και τη ζωή τους- για λίγη βαβούρα παραπάνω.
Αντιθέτως, οι άρρενες γαλουχούνται από τα πρώτα χρόνια τους,
να τονίζουν παντί τρόπω και πάση θυσία την ύπαρξή τους,
ώστε να αποδεικνύουν τη (δήθεν) υπεροχή τού φύλου τους.
Ενήλικοι και ανήλικοι συναγωνίζονται και ταυτοχρόνως διαγκωνίζονται
ποιος θα κάνει τον μεγαλύτερο σαματά
και ποιος θα δώσει στον φαλλό του τις διαστάσεις πυροτεχνήματος.
Οι ανήλικοι -και δη, τα παιδιά- δεν έχουν Ατομική Ευθύνη
(καθώς πράττουν με οδηγούς το Υποσυνείδητο και τον Μιμητισμό),
όμως τεράστιο φταίξιμο φέρουν οι γονείς τους
και εν γένει οι επονομαζόμενοι κι αυτο-προσδιοριζόμενοι ως «μεγάλοι».
Παντελώς ανεύθυνοι «τρόμπες»,
όντα που -σε επίπεδο νοημοσύνης και ωριμότητας-
έχουν καθηλωθεί στο «πρωκτικό στάδιο» τής βρεφικής περιόδου
και αναπολούν τις εποχές που μία κουδουνίστρα τούς αποσπούσε την προσοχή,
εκτοξεύουν κροτίδες πανταχόθεν και ανεξελέγκτως,
θέτοντας σε κίνδυνο την προσωπική και συλλογική Σωματική Ακεραιότητα.
Οι πιο λοβοτομημένοι δε,
φτάνουν στο σημείο να βγαίνουν με πιστόλια και με καραμπίνες στους δρόμους,
και στέλνουν μπαρουτιασμένες ριπές προς τον ουρανό,
μετατρεπόμενοι σε λουντεμικές καρικατούρες και συμπυκνούμενοι στον τίτλο
«Ένας μαλάκας πυροβολεί τ’ άστρα».
Αυτό το πανηγυράκι, λοιπόν,
κάθε χρόνο αφήνει πίσω του τραυματίες (και ενίοτε, νεκρούς).
Η Ανάσταση και ο Ακρωτηριασμός φτάνουν να αποτελούν σιαμαίες έννοιες,
η Αρτιμέλεια γίνεται «λειψό ακρωτήριο» στη «Θάλασσα τής Ανοησίας»,
άνθρωποι ακρωτηριάζονται κυριολεκτικώς για το «Τίποτα»,
άνθρωποι καθίστανται ανάπηροι μέσα σε μια στιγμή.
Για μερικά «Ντεσιμπέλ» παραπάνω, για λίγη «λάμψη» παραπάνω,
για ευχαρίστηση που διαρκεί από κλάσματα δευτερολέπτου μέχρι λίγα δευτερόλεπτα.
Συνήθως οι θύτες-θύματα είναι παιδιά,
αλλά -όσο κι αν δεν γίνεται να παρακάμψουμε την Ανήλικη Αυτενέργεια-
οι υπεύθυνοι για ετούτην τη σαθρή κουλτούρα είναι οι ενήλικοι
που μεταλαμπαδεύουν τις αξιακές ανεπάρκειές τους και την κίβδηλη μαγκιά τους
στα γονιμοποιημένα σπερματοζωάρια που αποτελούν τζίφρες τής διαιώνισής τους.
Όλα ξεκινούν από τη Γονική Ανευθυνότητα και από την ποταπή αντίληψη
«Κάνω ό,τι γουστάρω, χωρίς να νοιάζομαι για τούς άλλους.»·
ως εκ τούτου, πέρα από το προσωπικό ρίσκο
(ρίσκο που αν περιοριζόταν σε ατομικό επίπεδο θα ήταν απολύτως αποδεκτό),
επαπειλούνται -εμμέσως πλην σαφώς- αθώα και ανυποψίαστα πλάσματα.
Η ρίψη τής κροτίδας από τον 5χρονο ή τον 10χρονο
εγείρει αυτομάτως ερωτήματα για την κηδεμονία που υφίσταται
και για τις καταστροφικές ελλείψεις που έχει στην παιδεία και στην αγωγή του.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις,
ο πιτσιρικάς που αναπαράγει τις οικογενειακές νόρμες συμπεριφοράς θα καταλήξει ένας αισχρός ενήλικας,
που -βεβαίως- δεν θα περιορίζεται απλώς να πετάει βαρελότα,
αλλά θα πετάει τα σκουπίδια του στον δρόμο, θα φτύνει στον δρόμο, θα πετάει πέτρες στα ζώα,
θα πετάει πέτρες και μπουκάλια στους αντίπαλους οπαδούς και αθλητές,
θα σημαδεύει με λέϊζερ τα πρόσωπα των αντίπαλων αθλητών,
θα εκτοξεύει ναυτικές φωτοβολίδες προς την αντίπαλη κερκίδα,
και εν γένει θα είναι ένα «πέταμα»
που θα έχει διδαχθεί από τούς γονείς του πώς να λασπώνει το έξοχο ρήμα «πετάω».
Γόνος γονιώ αεί αναπαράγει…
…
Θλίβομαι με τα βασανιστήρια που υφίστανται τα Ζώα
ετούτες τις -κατ’ ευφημισμόν- «Άγιες Μέρες».
Ζώα που τρέμουν ακούγοντας τις εκκωφαντικές ομοβροντίες,
ζώα οικόσιτα που φεύγουν πανικόβλητα από το σπίτι τους
-και ενίοτε τραυματίζονται ή χάνουν τη ζωή τους-
λόγω τού τρόμου που τούς προκαλείται από το γεγονός
ότι η εξαιρετικά ευαίσθητη ακοή τους μεγεθύνει τούς κρότους τής επιδεικτικής βλακείας.
Ζώα που -στοιβαγμένα και κατευθυνόμενα στα σφαγεία-
ενστικτωδώς οδύρονται διαισθανόμενα την τραγική μοίρα τους,
ζώα που σφάζονται μαζικώς για να προσφέρουν γαστρική ηδονή
και -κατόπιν- η βρώση τους περιφέρεται ως «χαριτωμενιά» στον Δημόσιο Διάλογο.
Ζώα που γίνονται «Αναλώσιμα τής Ανάστασης».
Τα Ζώα εσαεί (θα) πληρώνουν την Απαξία τής Ζωής που πρεσβεύει το χείριστο ζώο, ο (Υπ)άνθρωπος.
Επί τού Πιεστηρίου:
Ώστε «Καλή Ανάσταση», ε;
Δηλαδή, υπάρχει και «Κακή Ανάσταση»;
Αν ναι,
όλοι αυτοί οι αλαζονικώς πανηγυρίζοντες και θορυβώντες,
όλοι αυτοί οι κορυβαντιώντες θρησκόπληκτοι,
όλοι αυτοί οι στιγμιαίως ευχόμενοι και μονίμως καταριώμενοι,
θα πρέπει να εύχονται να μην υπάρχει καν «Ανάσταση»,
διότι τα σαρκοβόρα εγκλήματά τους θα βρουν τη μεταφυσική Νέμεσή τους.
Μέχρι τότε, ας απολαμβάνουν την αβανταδόρικη εξίσωση «Ιησούς-Αμνός»,
διότι αν ο ιδρυτής τής επίσημης θρησκείας τού Ελληνικού Κράτους
είχε παραλληλίσει εαυτόν με μυρμήγκι,
ο «Σουβλιστός Μέρμηγξ» δεν θα ήταν σοβαρό άλλοθι για αιμοσταγή πανηγύρια.
Εν τέλει, ο Ιησούς -εκτός από Θεάνθρωπος- ήταν και μύστης τού Μάρκετινγκ.
Οπότε..: Μάρκετινγκ Ανέστη.
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
https://twitter.com/Ypokosmikos)
