Όταν πριν μισή σχεδόν χιλιετία ο Ιωάννης Γουτεμβέργιος, χρυσοχόος στο βασικό του επάγγελμα, εγκατέλειπε το Μάιντζ της Γερμανίας για να εγκατασταθεί στο Στρασβούργο και να πειραματιστεί με την μηχανική εκτύπωση, δεν ήταν δυνατόν να φανταστεί πόσο σημαντικά επρόκειτο να συμβάλει στην ανάπτυξη και την πρόοδο του ανθρώπινου γένους.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, ένας κόσμος χωρίς βιβλία φαντάζει με κόσμο «αδρανών υλικών». Υλικών κατεδάφισης, θα λέγαμε. Σε μια εποχή που όλα κινούνται ταχύτατα μεν, με ελάχιστη σύνεση και γνώση δε, το μέλλον προμηνύεται σκοτεινό και ανέλπιδο. Η εικόνα, μπορεί να εκφράζει συνοπτικά όσα χίλιες λέξεις, αλλά αδυνατεί να εκφράσει περιπεπλεγμένα και βαθιά νοήματα, συναισθήματα ή ιδέες. Το γραπτό κείμενο ήταν και παραμένει ο ουσιαστικότερος τρόπος επικοινωνίας και αναμετάδοσης γνώσεων, σκέψεων και μηνυμάτων, όχι μόνο εξαιτίας της υψηλής εκφραστικότητας και της διασποράς του λόγου που το χαρακτηρίζουν, αλλά και γιατί άντεξε ως υλικό για τόσους αιώνες.
Παγκόσμια ημέρα βιβλίου η σημερινή. Εκτός του Γιώργη και της Γεωργίας, γιορτάζει κι αυτός ο ταπεινός, ο ακοίμητος και λιγομίλητος φίλος της νιότης και των γηρατειών μας -το βιβλίο. Στέκεται στα σκονισμένα μας ράφια, πεταμένο κάποτε σε θυρίδες και πίσω καθίσματα, άλλοτε παραμελημένος, αλλά πάντα καταδεκτικός και πρόθυμος να διώξει την πλήξη μας, να ικανοποιήσει την δίψα μας για γνώση και να μεταφέρει την αποθησαυρισμένη εμεπιρία και θεωρία σε κάθε άκρη του πλανήτη.
Χρόνια του πολλά, λοιπόν, κι ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε τούτον τον ακλεή φίλο, που φροντίζει εμείς να έχουμε… χρόνια καλά!
