Μόνο στοιχήματα δεν πέσανε. Αν ήταν στην Αγγλία ή στην Αυστραλία να πούμε, θα έπιανε ο Αλέξανδρος χίλιες στη μία, ο Παπανικολάου εκατό στη μία και ο Ιπποκράτης τίποτα. Ζήροου…
Αυτό εκεί το παιχνίδι του Σκάι, που προβλήθηκε σαν κάτι εξαιρετικό σε σχέση με τα άλλα τα καναλικά, δεν αρνούμεθα ότι μας έμαθε πρώτον ότι ο Πλάτωνας δεν είναι σιδηρόδρομος και ότι ο Περικλής προφανώς δεν είναι κάποιος θυρωρός πολυκατοικίας…
Κακόμοιρε Αριστοτέλη, τι σού ‘μελε να πάθεις. Πέμπτος και ιδρωμένος. Εμ ο Σωκράτης; Μεταξεταστέος. Ένατος και με το ζόρι. Εκεί γύρω έπαιξε και ο Πλάτωνας. Τέταρτος ο Καραμανλής. Αυτός πια, ε, στους επτά σοφούς. Αμίμητο… Και δεν φέρει ευθύνη ο ημιμαθής ή ο φανατισμένος νεοέλλην.
Όχι βέβαια. Αυτοί που έστησαν το πανηγύρι φταίνε. Τελικά αν ψήφιζε η λαχαναγορά θα έβγαζε πρώτον τον Ζαμπέτα. Τώρα βγάλαμε τον Αλέξανδρο, πάλι καλά.
Να πω όμως και κάτι για τον εμπνευστή. Όλο αυτό το σύστημα θύμιζε ολίγον εκείνο τον αείμνηστο βυζαντινολόγο, τον μέγα επιστήμονα, λόγιο αλλά και γενναίο στρατιώτη Νίκο Βέη. Ο οποίος βρέθηκε (συμπτωματικά;) σε κάποιο χωριό στον Παρνασσό στην εκκλησία να εκκλησιάζεται ευλαβικά δίπλα – δίπλα με τον γνωστό Ολυμπιονίκη Σπύρο Λούη.
«Τον δεκάρικο» της ημέρας εκφώνησε ο δάσκαλος του χωριού, ο οποίος μεταξύ άλλων είπε: «Το χωριό μας έχει την τιμή να φιλοξενεί σήμερα εδώ δυο μεγάλους Έλληνες: Τον Νίκο Βέη και τον Σπύρο Λούη.
Τότε ο διάσημος καθηγητής της Μεσαιωνικής και Νεωτέρας Ελληνικής Φιλολογίας βγήκε επιδεικτικά από την εκκλησία μουρμουρίζοντας: «Είναι άηθες να συγκρίνεται το όποιο πνεύμα με τον τυχόντα ταχύποδα…».
