Μια …πονεμένη ιστορία που μοιάζει να έχει βγει από τρίτης διαλογής σαπουνόπερα παίζεται τούτες τις μέρες στα διεθνή media και φυσικά αναπαράγεται κι’ απ’ τα ντόπια.
Το αμερικανικής αισθητικής στόρι δεν αφορά παρά στο λεγόμενο «sniper», στο σκοπευτή δηλαδή που, παρότι ήταν αυτός που εξολόθρευσε τον «εφιάλτη της ανθρωπότητος», τον Μπιν Λάντεν, σήμερα είναι χωρίς κάποια δουλειά ή σύνταξη, δίχως κοινωνική ασφάλιση και σε μιά οικονομική κατάσταση που ο ίδιος περιγράφει πάνω-κάτω ως τραγική.
Στη συνέντευξή του μιλάει με ένα απίστευτο κυνισμό για το πώς «έμπαιναν» στα σπίτια ιρακινών οικογενειών και για το πώς γενικά «δούλευαν» ψάχνοντας τον διαβόητο Λάντεν και εξακολουθεί με ακόμη περισσότερο κυνισμό, περιγράφοντας με …γλαφυρό τρόπο για το πώς ακριβώς πυροβόλησε τον κακό δαίμονα και πού τον πέτυχε, δίνοντας φρικιαστικές λεπτομέρειες για το πώς συμπεριφέρθηκε το σώμα του μετά τα πυρά που δέχτηκε από το …αμερικάνικο τιμημένο όπλο του.
Κι ίσως να έχει τη δική του σημασία το ότι υπηρετώντας στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, ζήτησε μόνος του να ενταχθεί στην ομάδα που συμμετείχε στις επιχειρήσεις εξόντωσης του πλέον καταζητούμενου ανθρώπου του πλανήτη, θεωρώντας προφανώς την όλη ιστορία εξαιρετικά διασκεδαστική, κάτι δηλαδή σαν ένα videogame αλλά με κάπως πιο …ζωντανά γραφικά.
Οι περιγραφές που έδωσε από την εμπλοκή και την εκτέλεση, λόγω της πρωτοφανούς ωμότητας που εμπεριέχουν, ίσως να μπορούσαν να μπουν σε κάποιο βιβλίο για «ειδικό» κοινό αλλά μάλλον δεν «χωράνε» σε ένα ειδησεογραφικό χώρο αφού το μόνο που θα κατάφερναν θα ήταν να τροφοδοτήσουν ένστικτα για τα οποία ίσως δεν θάπρεπε νάμαστε και τόσο περήφανοι ως ανθρώπινο είδος.
Σήμερα λοιπόν ο …μίστερ Sniper, έχοντας παραιτηθεί από την υπηρεσία του τέσσερα χρόνια νωρίτερα απ’ όσα έπρεπε ώστε να στοιχειοθετήσει δικαίωμα σύνταξης, δεν φτάνει που είναι ταπί όπως ο ίδιος καταγγέλλει (;) αλλά ταυτόχρονα και καθόλου …ψύχραιμος αφού, τόσο η ζωή η δική του όσο και της οικογένειάς του έχουν μετατραπεί σε αληθινό εφιάλτη.
Η γυναίκα του (η οποία κι αυτή των εγκατέλειψε), τα δύο του παιδιά αλλά και ο ίδιος, ζουν μέσα σε ένα διαρκή φόβο για το ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να αποτελέσουν στόχο ισλαμιστών και η καθημερινότητά τους έχει να κάνει με όπλα, καταφύγια στο υπόγειο του σπιτιού και …σχέδια διάσωσης, μια ζωή δηλαδή που παραπέμπει σε σβαρτσενέκερ και ράμπο. Και φυσικά και ο ίδιος υποφέρει από απίστευτα ψυχολογικά προβλήματα και άλλα σοβαρά θέματα υγείας τα οποία προφανώς ως τρόπαια πήγαιναν «σετ» με το κεφάλι του θηράματος.
Σίγουρα η παγκόσμια κοινότητα θα συμμερίζεται απόλυτα το δράμα που περνάει ο snipper, πιθανόν να γίνουν και σχετικά γκρουπ στα διάφορα social media που θα θέλουν να τον υποστηρίξουν στέλνοντάς του κανένα τάπερ με κεφτέδες και φυστικοβούτυρο για να αλείψει πάνω στις εθνικά περήφανες πληγές του. Αν όμως ο ίδιος είχε επιλέξει ένα επάγγελμα περισσότερο «δημιουργικό» από αυτό του κεφαλοκυνηγού, ίσως σήμερα να ζούσε μια διαφορετική ζωή, μπορεί λιγότερο …ένδοξη, σίγουρα όμως περισσότερο ανθρώπινη.
Εκείνο που δεν γνώριζε ο «sniper», (και εκατομμύρια ηλίθιοι στον κόσμο σαν κι αυτόν), είναι πως η αληθινή ζωή δεν είναι videogame που όταν σκοτώνεις «κακούς» πηγαίνεις στην επόμενη πίστα. Στην πραγματική ζωή, όταν σκοτώνουμε «κακούς», όσο κακοί και αν είναι αυτοί, η μόνη «επόμενη πίστα» στην οποία καταφέρνουμε να πάμε, δεν είναι παρά η προσωπική μας κόλαση. (Και της ψυχής το Game Over).
