Κάθε Τρίτη έρχεται στο σπίτι η Άννυ… εδώ και μερικά χρόνια… η Άννυ είναι από τις Φιλιππίνες και με βοηθάει να διατηρώ το σπίτι καθαρό. Την προσέχω και με προσέχει… τρώμε μαζί το μεσημέρι κινέζικο… της έχω παραδώσει το μέλημα του σπιτιού εντελώς σε εκείνη και το κάνει μια χαρά, γιατί δεν έχει από πάνω της κάποιον υστερικό να της πρήζει τα τέτοια… Κατά κάποιο τρόπο, τη νιώθω οικογένεια…
Μερικές φορές φέρνει μαζί της και τον γιόκα της… τον Ζαν Μαρκ… είναι 4-5 ετών και από την πρώτη στιγμή κιαλάρισε τα παιδικά μου αυτοκινητάκια που ’χω στην βιβλιοθήκη μου… στην αρχή του ’πα όχι… θύμωσε και πέταξε μια παντόφλα μου από το ρετιρέ στο κεφάλι κάποιου άτυχου Γιαπωνέζου τουρίστα που χάζευε την Ακρόπολη… ήταν σαγιονάρα, οπότε μάλλον το ξεπέρασε (o Γιαπωνέζος)…
Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι το παιδί είχε δίκιο… Ήταν μόνο του μαζί με δύο μεγάλους σε ένα σπίτι… βαριότανε τα πολλά «μη» της μάνας του… και αυτός ο γέρος δεν του ’δινε να παίξει με τα αυτοκινητάκια του… για αντιπερισπασμό άρχισε τις ερωτήσεις:
-Γιατί δεν έχεις μαλλιά;
Χαχαχαχαχαχα… u cant teach an old dog, new tricks…
Του ’δωσα (με χαρά) τα αυτοκινητάκια…
Τα πήραμε αγκαλιά και τα ακουμπήσαμε στο μεγάααααλο τραπέζι της βεράντας… φάτσα με την Ακρόπολη… ανέβηκε και ο πιτσιρικάς στο τραπέζι… κι έτσι είχε μια έτοιμη «Αττική» οδό για να τρέξει τα αυτοκινητάκια του…
-Μόνο μην πετάξεις κανένα κάτω, γιατί μπορεί να σκοτώσουμε κανέναν άνθρωπο… του ’πα…
Μου ‘γνεψε, εντάξει… Ένα εντάξει που μόνο τα παιδιά ξέρουν να πουν…
Λίγο πριν φύγουν τα μάζεψε και τα «ξαναπαρκάρισε» στην βιβλιοθήκη.
Αυτό επαναλαμβάνεται κάθε φορά που έρχεται…
Νομίζω ότι και τα αυτοκινητάκια (έχετε δει το «Toy story»;) μου χαμογελούν από τότε… το ίδιο όπως και ο Ζαν Μάρκ…
Τα αυτοκινητάκια τον έφεραν δειλά-δειλά να σκαρφαλώσει στο σκαμνί δίπλα μου… στο γραφείο… εκεί που σκαρφαλώνει δικαιωματικά μόνο ο γάτος μου ο Σμούντα και όλοι όσοι εγώ επιλέγω, να δουν τη δουλειά μου… Ο Ζαν Μάρκ σκαρφάλωσε προχθές από μόνος του…
-Μην ενοχλείς κ. Μάνο… του φώναξε η Άννυ.
-Δεν πειράζει… είπα… ο Ζαν Μαρκ μου χαμογέλασε και κάθισε με τα γόνατα…
Του έδειξα φωτό, του έδειξα YOUTUBE, του έβαλα μουσική, cartoons, funny videos… ακούμπησε τους αγκώνες του στο γυαλί του τραπεζιού και έπιασε τα μάγουλά του… κάποια στιγμή του έδειξα τη σελίδα του OUTDOORS στο zougla.gr ….
-Τί είναι αυτό; με ρώτησε και μου ’δειξε το flash που λέει “light Acropolis all night long”… Ήταν φυσικό να του κινήσει την περιέργεια… είχε προβολείς, είχε γράμματα που «παίζανε» και νότες με χρώματα…
Αναγνώρισε την Ακρόπολη που ήταν στο φόντο της «Αττικής» οδού του…
-Για να μην σβήνουν τη νύχτα τα φωτά εκεί… του είπα…
-Γιατί τα σβήνουν; με ρώτησε με τον τρόπο που μόνο τα παιδιά ξέρουν…
Του είπα μια απάντηση-παπαριά… όπως οι μόνο οι μεγάλοι ξέρουν να λένε στα παιδιά.
Με κοίταξε και μου είπε, κατεβαίνοντας από το σκαμνί:
-Γιατί δεν έχεις μαλλιά;
