Η κυβέρνηση που σχημάτισε ο νικητής των εκλογών, Γ.Α.Παπανδρέου, σίγουρα δικαιούται ένα διάστημα χρόνου, ένα τουλάχιστον εξάμηνο, έως ότου αρχίσει να εισπράττει σχόλια και κριτικές για το έργο της.
Ο νέος πρωθυπουργός έδειξε, πάντως, ποιες είναι κατ’ αρχήν οι προθέσεις του: Θέλει ενισχυμένο και με εποπτικό ρόλο το πρωθυπουργικό γραφείο, όπου τα επιλεγέντα πρόσωπα είναι όλα της προσωπικής εμπιστοσύνης του (γι’ αυτό και εκ των πραγμάτων δεν πρόκειται να έχει ουσιαστικό “συντονιστικό” ρόλο ο Θ. Πάγκαλος, ως αντιπρόεδρος), θέλει να ασκήσει προσωπικά την εξωτερική πολιτική της χώρας πότε και πώς θα το προλαβαίνει αυτό, είναι ένα ερώτημα με δύσκολη απάντηση) με βοηθό ένα πρόσωπο χωρίς κανένα πολιτικό βάρος (τον κ. Δρούτσα), θέλει περιορισμένους σε ρόλους όχι κεντρικούς τους παλιούς εχθρούς του (π.χ. Βενιζέλο, Λοβέρδο), θέλει εκτός κυβερνητικής “κυκλοφορίας” παλιούς συντρόφους μιας άλλης “παπανδρεϊκής” εποχής (όπως τους Χ. Παπουτσή, Βάσω Παπανδρέου, Κ. Σκανδαλίδη, Π. Ευθυμίου), θέλει κυβέρνηση με πρόσωπα τα οποία αν δεν ειναι της απόλυτης εμπιστοσύνης και συμπάθειας του πρωθυπουργού, πλαισιώνονται από αναπληρωτές και υφυπουργούς της εμπιστοσύνης του (τυπικό παράδειγμα το Υπουργείο Άμυνας).
Το πόσο αποτελεσματικά και χωρίς εσωτερικούς ανταγωνισμούς θα λειτουργήσει το κυβερνητικό σχήμα, αυτό θα φανεί βεβαίως στη συνέχεια. Σημαντικός παράγων καθορισμού των κυβερνητικών πραγμάτων θα είναι, πάντως, ο τρόπος λειτουργίας του συστήματος κεντρικού (πρωθυπουργικού) ελέγχου της δουλειάς των υπουργών, και βέβαια ο βαθμός αποδοχής και πειθαρχίας των τελευταίων προς το σύστημα των ελεγκτών του Μεγάρου Μαξίμου -που μάλλον δεν πρόκειται να κερδίσουν στο εξής τη συμπάθεια των ελεγχόμενων μελών της κυβέρνησης.
