Γράφει ο Π.Κ.
Σαν σήμερα , πριν από 55 χρόνια καταγράφηκε η πρώτη «ανθρωποθυσία» απέναντι στο καθεστώς της χούντας στην Ελλάδα.
Ήταν 19 Σεπτεμβρίου 1970, στις 3 τα ξημερώματα, όταν έξω από την κεντρική πλατεία Ματεότι της Γένοβα, μπροστά από τα σκαλοπάτια του Μεγάρου των Δόγηδων, ο 22χρονος Έλληνας φοιτητής Κώστας Γεωργάκης, αυτοπυρπολήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την δικτατορία στην Ελλάδα.
Τυλιγμένος στις φλόγες φώναζε ηρωικά: «Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα. Κάτω η δικτατορία. Το έκανα για την Ελλάδα μου».
Ο,τι έμεινε από το κορμί του, το βρήκε η ομάδα οδοκαθαριστών που καθάριζε την πλατεία Ματε και αντίκρισε μια απάνθρωπη εικόνα.
Το τηλεφώνημα για ατύχημα στον πατέρα και η μαρτυρία του, στο νεκροτομείο
«Ο Κώστας νοσηλεύεται στο νοσοκομείο Σαν Μαρτίνο. Έπεσε θύμα αυτοκινητιστικού ατυχήματος Πρέπει να έρθετε αμέσως εδώ», είπαν τηλεφωνικά στον πατέρα του.
Και αυτός ταξίδεψε από την Κέρκυρα στη Ιταλία, για να μάθει την αλήθεια στο αεροδρόμιο του Μπρίντιζι τυχαία από έναν υπάλληλο που είχε μάθει τα νέα.
Την επόμενη ημέρα στη Γένοβα πήγε στο νεκροτομείο.
Η μαρτυρία του τραγικού πατέρα στον ερευνητή της υπόθεσης Κωνσταντίνο Παπουτσή είναι συγκλονιστική: «Ήρθε η ώρα αυτή και με συνόδευσε στο νεκροτομείο ο ιερέας. Μου ζήτησε ο ιατροδικαστής να κάνω αναγνώριση. Ήταν καμένος, δηλ. κάρβουνο, καμένος μέχρι και τρία εκατοστά βάθος. Ναι, αυτό είναι το παιδί μου… Αυτός είναι ο Κώστας μου. Έκανα τον σταυρό μου, τον φίλησα και κατέρρευσα».
«Συγχώρεσε με γι’ αυτό που έκανα και μην κλάψεις»
Ο Κώστας Γεωργάκης εκείνο το βράδυ, είχε βγει από το σπίτι και οδήγησε το 500αράκι Fiat. Στο παρμπρίζ μάλιστα είχε κολλημένη μια φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου .
Στο πορτ μπαγκάζ μετέφερε τρία μπουκάλια γεμάτα βενζίνη.
Κατευθύνθηκε προς τα σκαλιά του Παλάτσο Ντουκάλε, στο οποίο στεγάζονταν τότε τα δικαστήρια της πόλης. Κάτω από τη μεγάλη στοά, άνοιξε τα μπουκάλια και έριξε τη βενζίνη στα ρούχα του. Μετά άναψε το σπίρτο.
«Συγχώρεσε με γι αυτό που έκανα και μην κλάψεις. Ο γιος σου δεν είναι ήρωας. Είναι άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι, ίσως λίγο πιο φοβισμένος. Δεν θέλω να μπείτε σε κίνδυνο από τις πράξεις μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, παρά να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν ελεύθερο άτομο», είχε γράψει στο τελευταίο γράμμα του.
Τέσσερις μήνες άταφος
Η σορός του Κώστα Γεωργάκη μεταφέρθηκε από φίλους και συμφοιτητές του στο νεκροταφείο της ιταλικής πόλης, όπου έμεινε άταφη για τέσσερις μήνες. Η χούντα ήθελε να αποφύγει τη δημοσιότητα και δεν επέτρεπε την άμεση μεταφορά στην Ελλάδα. Τελικά η σορός μεταφέρθηκε κρυφά στην Κέρκυρα, με το πλοίο «Αστυπάλαια» στις 18 Ιανουαρίου 1971. Όπως έγραψε ο ίδιος στην επιστολή προς τον πατέρα του: «Εγώ δεν μπορώ να κάνω αλλιώς παρά να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν ένα ελεύθερο άτομο. Η γη μας, που γέννησε την ελευθερία, θα εκμηδενίσει την τυραννία!».
Η θυσία του αναγνωρίστηκε στη Μεταπολίτευση μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Στην Κέρκυρα υπάρχει πλατεία με το όνομα και τον αδριάντά του. Λέγεται ότι το τραγούδι του Σαββόπουλου «Ωδή στον Γ. Καραϊσκάκη» είναι γραμμένο για τον Γεωργάκη, ενώ ο Νικηφόρος Βρεττάκος αναφέρεται στη θυσία μέσα από το ποίημά του «Η Θέα του Κόσμου».
