Σε μια περιοχή όπου το πευκοδάσος σμίγει με τη θάλασσα και η ομορφιά της φύσης συγκινεί, 550 πανέμορφες κατοικίες, εντός σχεδίου, αγναντεύουν το απέραντο γαλάζιο. Στον τόπο αυτόν, στο Αμόνι Κορινθίας, ένας τοπικός πολιτιστικός και εξωραϊστικός Σύλλογος, μικρής απήχησης, αλλά μεγάλης αδιαφάνειας, έχει μετατραπεί σε μηχανισμός αυθαίρετης εξουσίας, αλαζονείας και ιδιοτέλειας. Χωρίς λογοδοσία, χωρίς ίχνος σεβασμού προς τους κατοίκους και το φυσικό περιβάλλον.
Πυρασφάλεια υπό απειλή:
Μέσα στον καύσωνα του καλοκαιριού, την ώρα που η χώρα ζει με τον φόβο της επόμενης μεγάλης φωτιάς, ο τοπικός σύλλογος επέβαλε την τοποθέτηση των κάδων απορριμμάτων μέσα στο δάσος, και μάλιστα στην κεντρική είσοδο του οικισμού – τη μοναδική έξοδο διαφυγής σε περίπτωση πυρκαγιάς για τους κάτοικους, τους επισκέπτες και τα ζώα.
Τα σκουπίδια ξεχειλίζουν: ξερά κλαδιά, πλαστικά, εύφλεκτα υλικά, οργανικά απόβλητα. Το δάσος μετατρέπεται σε ωρολογιακή βόμβα. Μια παγίδα θανάτου!
Οι κάτοικοι ανάστατοι αντέδρασαν άμεσα με μαζικές υπογραφές για απομάκρυνση των κάδων. Ο δείκτης επικινδυνότητας «χτυπά» το 4 και το 5, και όμως: καμία απάντηση, καμία παρέμβαση από τις αρμόδιες αρχές.
Το Δημόσιο πληρώνει, το Διοικητικό Συμβούλιο εισπράττει:
Το 2024, ο Σύλλογος έλαβε χορηγία 4.500 ευρώ από το Υπουργείο Πολιτισμού. Από αυτά, πάνω από τα μισά διοχετεύθηκαν σε εταιρεία μελών του Δ.Σ., ενώ τα υπόλοιπα κατευθύνθηκαν σε φίλους και πρόσωπα του «στενού περιβάλλοντος». Όταν τα λεφτά «μένουν στην οικογένεια», υπάρχει ομερτά. Η έννοια της διαφάνειας έχει καταργηθεί. Ο σύλλογος λειτουργεί σαν ιδιωτικό μαγαζί με δημόσιο χρήμα.
Όλα αυτά καταγράφονται στη «Διαύγεια» – δημόσια και διαθέσιμα σε όλους, παρ’ όλα αυτά, κανένας έλεγχος.
Ο εκκλησιαστικός χώρος μετατρέπεται σε πίστα:
Ακόμα και η Ιερά Μητρόπολη Κορίνθου, αναγκάστηκε να παρέμβει, όταν ο σύλλογος, χωρίς καμία άδεια, ενέταξε εκκλησιαστικές τελετές στο Πολιτιστικό του πρόγραμμα, επιχειρώντας να οικειοποιηθεί ακόμη και την πνευματική ζωή του τόπου. Ενέγραψε έσοδα από το παγκάρι στον προϋπολογισμό του, παραβιάζοντας κάθε έννοια ιερότητας και θεσμικού σεβασμού. Η Μητρόπολη Κορίνθου αντέδρασε άμεσα και αυστηρά, επέπληξε την πρόεδρο, ακυρώνοντας κάθε εκδήλωση στον ιερό χώρο και καταγγέλλοντας τη συμπεριφορά ως παράνομη και προσβλητική.
Αιγιαλός, ένα κακοποιημένο, ιδιωτικό οικόπεδο:
Όταν ένα συλλογικό όργανο δρα ανεξέλεγκτα και ατιμώρητα, οι άδειες και οι εγκρίσεις περισσεύουν – ακόμη και για τον αιγιαλό και τις παραλίες της περιοχής.
Παγκάκια από μπετόν μέσα στο κύμα. Καταστροφή του απαράμιλλου φυσικού τοπίου. Χαρμάνια, πεταμένα κυλινδρικά τσιμέντα, σιδερένιες μπάρες. Αλλαγή κοινόχρηστου χώρου σε «ιδιωτική ζώνη».
Όλα αυτά — χωρίς καμία έγκριση, χωρίς καμία ευθύνη. Με κατάφωρη παραβίαση της νομοθεσίας περί προστασίας του αιγιαλού. Κι όμως, καμία αρμόδια αρχή δεν παρενέβη. Παρά τις αυτοψίες. Η σιωπή παραμένει εκκωφαντική.
Ένα μεγάλο ερωτηματικό πλανάται αναπάντητο:
Πώς είναι δυνατόν ένας τέτοιος σύλλογος — που δεν υπηρετεί πλέον το κοινό καλό, τη νομιμότητα, ούτε την έννοια της ανιδιοτελούς συλλογικής δράσης — να συνεχίζει να λειτουργεί ανεξέλεγκτος, αυθαίρετος και ατιμώρητος;
Ήδη εκκρεμούν δικαστικές αποφάσεις που αφορούν τις αυθαίρετες αρχαιρεσίες του, τη χρήση πολλαπλών καταστατικών και την κατ’ εξακολούθηση παραβίαση βασικών αρχών διαφάνειας και λογοδοσίας.
Πού βρίσκεται το Κράτος, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι αρμόδιες ελεγκτικές και εποπτικές αρχές; Πώς γίνεται μια τόσο εμφανής και τεκμηριωμένη εκτροπή να περνά απαρατήρητη — ή, χειρότερα, να γίνεται ανεκτή;
Αν δεν υπάρξει άμεση και αποφασιστική παρέμβαση, τότε τίθεται σε αμφισβήτηση η ίδια η θεσμική τάξη.
Η σιωπή δεν μπορεί πια να είναι επιλογή. Είναι συνενοχή.
