Υπάρχουν στιγμές στην παγκόσμια αλλά κυρίως στην ελληνική ιστορία όπου το συμφέρον περνά στο παρασκήνιο, ενόσω το «πιστεύω» έρχεται στο προσκήνιο. Η ιστορία του ολοκαυτώματος της Νάουσας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Η πόλη της Νάουσας το Φεβρουάριο του 1822 και ενώ ήταν μια πλήρως ευημερούσα περιοχή εξεγείρεται κατά του οθωμανικού ζυγού μετέχοντας στην Ελληνική Επανάσταση, που ήδη είχε ξεσπάσει σ’ άλλες περιοχές της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Μετά από μια σειρά επικών πολεμικών επιχειρήσεων των Ναουσαίων, με αρχηγούς τους Ζαφειράκη Θεοδοσίου και Τάσο Καρατάσιο, με στόχο τη δημιουργία ελεύθερου επαναστατικού καθεστώτος στην περιοχή, η πόλη πολιορκείται από τα στρατεύματα του διοικητή της Θεσσαλονίκης, Εμπού Λουμπούτ και πέφτει στις 22 Απριλίου, την Κυριακή του Θωμά, του ίδιου έτους.
Λεηλασίες, σφαγές και εξανδραποδισμοί του πληθυσμού, αλλά και απερίγραπτες σκηνές αυτοθυσίας και ηρωισμού από πλευράς Ναουσαίων, ακολούθησαν την πτώση της Νάουσας.
Αρκετές γυναίκες προτιμούν να σκοτωθούν, πέφτοντας με τα παιδιά τους στ’ αφρισμένα νερά του καταρράκτη της Αράπιτσας στους «Στουμπάνους», παρά να πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Η πόλη καταστράφηκε και τα προνόμιά της αναιρέθηκαν. Η επανάσταση της Νάουσας συντέλεσε στην απώλεια χρόνου και δυνάμεων για τους Τούρκους, προς όφελος του Αγώνα στη νότιο Ελλάδα.
Για τη συνεισφορά της στον Αγώνα για την Ανεξαρτησία από τον τουρκικό ζυγό, η Νάουσα είναι η μόνη πόλη που φέρει τον τίτλο «ηρωική», με Βασιλικό Διάταγμα από το 1955.
(Πρώτη καταχώρηση: 26 Απριλίου, 11:00)
