Μια σταγόνα στον ωκεανό το δάκρυ μου. Κυλάει και χάνεται. Το είχα πει στον εαυτό μου άλλο δράμα δεν θα ζήσω. Και έπεσα πάλι στην παγίδα!
Βλέπεις να έρχεται η κατηφόρα αλλά μπορείς να ελέγξεις το τέλος; Απλά μοιρολατρικά θα πεις, “έτσι το έχει η μοίρα μου” ή “το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον”!
Θυμάμαι ότι από μικρή κάτι περίμενα. Τον μπαμπά να έρθει από ταξίδι, την μαμά να έρθει από τα ψώνια, το καλοκαίρι να τελειώσω το σχολείο, τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών…
Πάντα κάτι περίμενα! Ακόμη κι όταν μεγάλωσα πάλι περίμενα. Σε μια διαρκή αναμονή.
Περίμενα τον μεγάλο μου έρωτα, περίμενα τον διορισμό μου – άσχετα αν αυτός δεν ήρθε ποτέ – περίμενα ένα θαύμα για να με βγάλει από την ανία.
Πέρασαν καράβια τα χρόνια και ακόμη περιμένω. Τι, δεν ξέρω πια απλά περιμένω…
Ζω σε μια διαρκή προσμονή.
Περίμενα πάντα δύο ώρες πριν πέσω στη θάλασσα για μπάνιο.
Περίμενα να αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα, καλά τι είπα τώρα! Ακόμη όλοι περιμένουν…
Περίμενα δυο χρόνια για να τα φτιάξει ο Μπράντον με την Κέλλυ στο Beverly Hills.
Περίμενα τη συναυλία του Michael Jackson, η οποία αναβλήθηκε.
Περίμενα τον αγαπημένο μου να χωρίσει… Και περιμένω και περιμένω.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ένα αναπάντεχο γεγονός με ξύπνησε από τον λήθαργό μου. Στο άκουσμα ότι μια πολύ καλή μου φίλη κινδυνεύει στην υγεία της φωτίστηκε μια χαραμάδα του μυαλού μου.
Άφησα τη ζωή μου στη μοίρα της. Και όχι μόνο εγώ. Πόσες γυναίκες υπάρχουν σαν εμένα που αφήνουν τα χρόνια χελοδόνια να πετάξουν…
Η ευτυχία που μας τάζουν βρίσκεται στα μικρά καθημερινά πράγματα.
Κάθε μέρα αναλώνομαι σε μικρά πράγματα. Με τη ζωντοχήρα του επάνω ορόφου και τα σκουπίδια που δεν εννοεί να τα κατεβάζει στον κάδο αλλά τα προσγειώνει με ακρίβεια πιλότου στο μπαλκόνι μου.
Με τη συνάδελφο από το Λογιστήριο. Κάθε μέρα φέρνει ταπεράκι με φαγητό από σπίτι. Μάλλον είναι λάτρης της ανατολίτικης κουζίνας… Τόσο σκόρδο και κρεμμύδι δεν εξηγείται αλλιώς.
Αλλά και τον αλλοδαπό κούριερ, ο οποίος αντί για Υπουργείο Οικονομίας έγραψε στο φάκελο “υπόγειο Οικονόμι” και παρ’ ολίγον να χάσουμε τον προϋπολογισμό.
Πιθανολογώ πως το πέρασε για το ανήλιαγο υπόγειο που φιλοξενεί τον φίλο του Αχιλλέα από το Κάιρο…
Τόσο σοβαρά είναι τα προβλήματά μου. Με αναγκάζουν και κλαίω μάλιστα.
Ώσπου συνέβη αυτό. Θυμήθηκα το χαμόγελο της φίλης μου. Νόμιζα ότι θα αναφωνούσε, “Έλα μην είσαι έτσι Παπασταύρου…” Και θα συνέχιζα την γκρίνια.
Πάντα με φωνάζει με το επίθετό μου.
Από σαράντα κύματα πέρασε η γνωριμία μας μέχρι να ανακηρυχηθεί σε επίσημη τελετή “Φίλη!”. Γιατί εγώ έτσι κάνω. Όσους θα αγαπώ ή το φέρνει η τύχη μου να μπλέξουμε – κατά κάποιον τρόπο – τις ζωές μας πρώτα τους βγάζω το λάδι.
Μετά όμως για πάντα δίπλα τους. Σαν σκυλί πιστό. Ή σκύλα… τύπου bitch!
Πήρα την απόφαση. Όχι τη γνωστή, από Δευτέρα δίαιτα. Αλλά εδώ και τώρα αλλαγή.
Δεν περιμένω λοιπόν και εγώ τίποτα μήπως
ξεγελάσω την τύχη και έρθει κάτι.
Αυτό το κάτι που θέλουμε. Που αναστατώνει την ζωή μας. Όχι δυσάρεστα. Το αλατοπίπερο της ζωής μας.
‘Αραγε αυτή την αλλαγή θα την παρατηρήσει κανείς ή μόνο ο φοιτητής του ισογείου, επειδή θα πάψω να βρίζω την τύχη μου κάθε πρωί που κολλάει το ασανσέρ και το κλωτσάω ουρλιάζοντας στον διαχειριστή, “Δώστε του το λουκουμάκι του επιτέλους να πάρει μπροστά!”
