Η Malgy (σ.σ. για προσωπικούς της λόγους επιθυμεί να υπογράφει με ψευδώνυμο) είναι Ιταλίδα δημοσιογράφος που κατοικεί στο χωριό Sondrio της Λομβαρδίας, στις Άλπεις, πολύ κοντά στα σύνορα με την Ελβετία. Διανύοντας την 30ή μέρα αναγκαστικής καραντίνας, στη χώρα που πλήττεται από την πανδημία του κορωνοϊού όσο καμία άλλη, η δημοσιογράφος μεταφέρει στους αναγνώστες του zougla.gr τα συναισθήματα και τις σκέψεις της για μια κατάσταση που δυστυχώς αφορά και εμάς άμεσα…
Ημέρα 30ή. Σήμερα είναι Μεγάλη Παρασκευή (σ.σ. του Καθολικού Πάσχα) και είμαι σίγουρη ότι αυτό θα φέρει κάτι καλό.
Διάβασα την εφημερίδα. Φαίνεται σίγουρο: το lockdown θα τραβήξει μέχρι τις 3 του Μάη, και μετά ίσως ακούσουμε καλά νέα. Αλλά από τη Δευτέρα, τα βιβλιοπωλεία θα ανοίξουν ξανά, καλό αυτό! Ο πολιτισμός είναι σημαντικός, όπως και όλα τα άλλα, ίσως περισσότερο αυτές τις μέρες, και τώρα περιμένω με τον γιο μου να αγοράσουμε κάτι να διαβάσουμε.
Αυτό το πρωί είμαι εδώ μόνη μου, με τα βουνά μπροστά μου, που έχουν ακόμη χιόνι στην κορυφή. Είναι ένα «πολύχρωμο λευκό» απέναντι από τον γαλανό ουρανό.
Έχω να κάνω τα Ελληνικά μου σήμερα. Ο μικρός άνθρωπος ακόμη κοιμάται, είναι τόσο γλυκό: Για αυτόν, μια νέα μέρα θα ξεκινήσει σύντομα, με ποδόσφαιρο και μπάσκετ στον κήπο. Θέλει να γίνει ο Ρονάλντο, οπότε προσπαθεί να σκοράρει την κάθε στιγμή.
Το απόγευμα θα βάψουμε τα αβγά και θα κρεμάσουμε μερικά στην μπροστινή πόρτα. Σε λίγο, θα φτιάξω το πρωινό για την οικογένεια: γάλα, ψωμί με μαρμελάδα, για να γλυκάνω τη μέρα μας.
Η μητέρα μου σίγουρα θα ετοίμαζε και το γεύμα. Είμαι τυχερή διότι σήμερα είναι η μέρα μου να αγοράσω φαγητό, έτσι (γιούπι!) θα βγω έξω για μισή ώρα.
Ευχαριστώ τον Θεό που είναι τόσο ζεστά, κάθε πρωί στον κήπο βρίσκω ένα καινούριο λουλούδι να μας καλωσορίζει. Οι μετεωρολόγοι είπαν ότι σήμερα η θερμοκρασία θα ανέβει τόσο σαν να ήταν μέσα Μαΐου. Ίσως ναι, κάποιος προσπαθεί να θεραπεύσει τις καρδιές μας με κάποιον τρόπο.
Σχεδόν κάθε μέρα τηλεφωνώ σε κάποιον φίλο μου να τον χαιρετήσω, μιλάμε με βιντεοκλήση και φαίνεται σαν να είμαστε κοντά ξανά. Κάθε μέρα στις 7 το απόγευμα τηλεφωνούμε σε δύο φίλους μας στην Τεργέστη, για απεριτίφ, σαν να μοιραζόμαστε ένα μπουκάλι λευκό κρασί. Δύο ελιές σε ένα πιάτο και όλα έτοιμα!
Δεν ξέρω ποιο θα είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνω όταν όλο αυτό περάσει. Καθώς δεν μπορώ να πετάξω, υπόσχομαι ότι θα είναι κάτι «σπέσιαλ»…
Διαβάστε ακόμα: Λομβαρδία, ημέρα καραντίνας 29η: «Ξεκινάει ένα αξέχαστο Πάσχα – για όλους μας»
