Η Malgy (σ.σ. για προσωπικούς της λόγους επιθυμεί να υπογράφει με ψευδώνυμο) είναι Ιταλίδα δημοσιογράφος που κατοικεί στο χωριό Sondrio της Λομβαρδίας, στις Άλπεις, πολύ κοντά στα σύνορα με την Ελβετία. Διανύοντας την 37η μέρα αναγκαστικής καραντίνας, στη χώρα που πλήττεται από την πανδημία του κορωνοϊού όσο καμία άλλη, η δημοσιογράφος μεταφέρει στους αναγνώστες του zougla.gr τα συναισθήματα και τις σκέψεις της για μια κατάσταση που δυστυχώς αφορά και εμάς άμεσα…
Ημέρα 37η: Χθες το βράδυ είδα ένα όνειρο: Κολυμπούσα στην μπλε θάλασσα της Ελλάδας, το ηλιοβασίλεμα. Νομίζω οι ψυχολόγοι αυτή τη στιγμή μπορούν να βγάλουν πολλά λεφτά. Τέλος πάντων, ξύπνησα νωρίς, κάθε πρωί και νωρίτερα. Είναι, ίσως, το άγχος ότι πρέπει να ζήσω. Εκτύπωσα μερικές ασκήσεις για έναν μικρό άνδρα που ακόμη κοιμάται.
Ηλιόλουστη μέρα, ένας καλός σύμμαχος. Το απόγευμα έχει μάθημα αγγλικών, οπότε θα ήταν μια καλή στιγμή για να διαβάσω ένα βιβλίο. Ο άνδρας μου συνεχίζει και δουλεύει από τον πρώτο όροφο του σπιτιού, τι ζωή.
Σε λίγα λεπτά θα είμαι έτοιμη και θα πάω έξω να αγοράσω φαγητό και να κάνω την μπουγάδα.
Μισώ τη μάσκα, τη μισώ, αλλά θα βάλω και μέικαπ! Είμαι πολεμίστρια!
Τα καλά νέα σήμερα είναι ότι σε κάποια πόλη ο αριθμός των νεκρών έχει αρχίσει να πέφτει στο σημείο που ήταν πριν τον Covid.
Η 4η Μαΐου φαίνεται πως πλησιάζει και πραγματικά δεν μπορώ να αντισταθώ. Πραγματικά ελπίζω πως θα είναι η μέρα. Η μέρα για μια σταδιακή επαναφορά που αυτή τη στιγμή μοιάζει με ένα σπουδαίο πάρτι.
Στο μικρο χωριό που είμαι έχουμε δύο νέους ανθρώπους νεκρούς μέσα σε δύο μέρες. Όχι από τον Covid. Αλλά εδώ είμαστε πολύ κοντά ο ένας στον άλλον και η κοινότητα μας είναι δυνατή. Αλλά ενός η θλίψη είναι η θλίψη όλων.
Αυτοί οι δύο νεαροί δεν είχαν κηδεία όπου μπορούσα να πάω. Ήξερα έναν από αυτούς, τον γνώρισα την προηγούμενη εβδομάδα. Δεν μπορούσα να πάω και να αγκαλιάσω τους γονείς του.
Είναι, επίσης, μια κακή στιγμή για να πεθάνεις.
